Pekariowiec obrożny
| Dicotyles tajacu | |||
| (Linnaeus, 1758) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
pekariowiec obrożny | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[1] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
| |||
Pekariowiec obrożny[2], dawniej nazywany także pekari obrożny[3] (Dicotyles tajacu) – gatunek ssaka parzystokopytnego z rodziny pekariowatych występujący w Ameryce Południowej i Środkowej. Jedyny żyjący współcześnie przedstawiciel rodzaju pekariowiec (Dicotyles )[2]. Najmniejszy z 3 gatunków pekariowatych (ważą od 14 do 30 kg). Posiada charakterystyczną białą obrożę na szyi.
Zamieszkuje różnorodne środowiska od pustyń po tropikalne lasy deszczowe. Żywi się głównie pokarmem roślinnym – jagody, pędy, bulwy, kłącza, a także w mniejszym stopniu zwierzęcym - bezkręgowcami czy drobnymi kręgowcami. Aktywny w nocy oraz w chłodniejszych porach dnia. Tworzy stada do 20-50 osobników (zwykle 6 do 9), którym przewodzi dominująca samica. Po 142-151 dniach ciąży rodzą się 1-3 młode. Żyje do 25 lat. Jest symbolem Parku Narodowego Copo w Argentynie.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dicotyles tajacu, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 168. ISBN 978-83-88147-15-9. [dostęp 2015-11-18].
- ↑ Zygmunt Kraczkiewicz: SSAKI. Wrocław: Polskie Towarzystwo Zoologiczne - Komisja Nazewnictwa Zwierząt Kręgowych, 1968, s. 81, seria: Polskie nazewnictwo zoologiczne.