Pióry (województwo świętokrzyskie)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Artykuł

50°26'52.66"N 21°19'28.25"E

- błąd

0 m

WD

50°30'N, 21°18'E

- błąd

19656 m

Odległość

5 m

Pióry
zniesiona wieś
Państwo

 Polska

Województwo

 świętokrzyskie

Powiat

staszowski

Gmina

Połaniec

Wysokość

172,4 m n.p.m.

Strefa numeracyjna

15

Tablice rejestracyjne

TSZ

SIMC

0803673

Położenie na mapie gminy Połaniec
Mapa konturowa gminy Połaniec, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Pióry”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Pióry”
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego
Mapa konturowa województwa świętokrzyskiego, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Pióry”
Położenie na mapie powiatu staszowskiego
Mapa konturowa powiatu staszowskiego, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Pióry”
Ziemia50°26′52,66″N 21°19′28,25″E/50,447961 21,324514

Pióry – nieistniejąca obecnie wieś w Polsce, w województwie świętokrzyskim, w powiecie staszowskim, w gminie Połaniec. Obecnie w 70% zajęta jest pod obiekty przemysłowe odpopielania Enea Elektrownia Połaniec.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnobrzeskiego.

Miejscowość formalnie zniesiono z dniem 1 stycznia 2016[1].

Historia[edytuj | edytuj kod]

W latach 1867–1954 w granicach administracyjnych gminy Tursko (natenczas była małą wioską Pióry); a w granicach obecnej gminy Połaniec dopiero od 1 stycznia 1973 roku po reaktywacji gmin w miejsce gromad. Poddana likwidacji w 1978 roku od momentu budowy pobliskiego zakładu przemysłowego.

Wieś wymieniana w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich pod koniec XIX wieku[2].

PIÓRY, wieś, powiat sandomierski, gmina Tursko, parafia Połaniec, odległość od Sandomierza 39 wiorst, ma 7 domów, 44 mieszkańców, 115 mórg ziemi włościańskiej. W 1827 roku było (tu) 4 domy, 30 mieszkańców).

Bronisław Chlebowski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego..., t. XIV.

Pióry w 1867 roku wchodziły w skład gminy Tursko, z urzędem gminy w Strużkach. Sądem okręgowym dla gminy był IV Sąd Okręgowy w Staszowie (tam też była stacya pocztowa). Gmina miała 8 781 mórg rozległości ogółem (w tym 5 083 mórg włościańskich) i 4 613 mieszkańców (w tym 1,4 proc. pochodzenia żydowskiego, tj. 63 żydów). W skład gminy wchodziły jeszcze: Antoszówka, Dąbrowa, Luszyca, Matyaszów, Nakol, Niekrasów, Niekurza, Okrągła, Ossala, Rudniki, Szwagrów, Strużki, Sworoń, Trzcianka, Tursko Małe, Tursko Wielkie, Tursko Wola, Zaduska Kępa i Zawada[3].

W 1895 roku ówczesna parafia Połaniec należała do ówczesnego dekanatu sandomierskiego i liczyła wówczas 5 514 dusz[2].

Demografia[edytuj | edytuj kod]

Struktura demograficzna wioski Pióry po reaktywacji państwa polskiego (tj. po I wojnie światowej) – odbiegała znacząco od ujednolicenia narodowościowego do jej różnorodność wyznaniowej włącznie. Bowiem Pióry – wioskę, zamieszkiwały 74 osoby, w tym: 35 mężczyzn i 39 kobiety, z których 74 osoby było wyznania rzymskokatolickiego; jako narodowość polską podało również 74 osoby. Niniejsze dane oparto na podstawie pierwszego spisu powszechnego ludności z 30 września 1921 roku[4].

Dawne części wsi – obiekty fizjograficzne[edytuj | edytuj kod]

W latach 70. ubiegłego wieku przyporządkowano i opracowano spis lokalnych części integralnych dla Piór zawarty w tabeli 1.

Tabela 1. Wykaz urzędowych nazw miejscowych i obiektów fizjograficznych[5]
Nazwa wsi – miasta Nazwy części wsi
– miasta
Nazwy obiektów fizjograficznych
– charakter obiektu
I. Gromada POŁANIEC
  1. Pióry

  1. Łąki — pole, łąki
  2. Pastwisko — pole, łąki

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji: Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 17 grudnia 2015 w sprawie ustalenia, zmiany i zniesienia urzędowych nazw niektórych miejscowości oraz ustalenia nazwy obiektu fizjograficznego. 2015-12-17. [dostęp 2016-01-01].
  2. a b Bronisław Chlebowski (red. naczelny), Władysław Walewski (red.): Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Według planu Filipa Sulimierskiego i z pomocą zgromadzonych przez niego materyałów. Nakładem Władysława Walewskiego do końca tomu X. Od tomu XI, z zasiłku Kasy pomocy dla osób pracujących na polu naukowem imienia D-ra Mianowskiego. T. VIII. Warszawa: Druk „WIEKU” Nowy-Świat Nr. 61, 1887, s. 185, 706.
  3. Filip Sulimierski (red. naczelny), Bronisław Chlebowski (red.): Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Nakładem Władysława Walewskiego do końca tomu X. Od tomu XI, z zasiłku Kasy pomocy dla osób pracujących na polu naukowem imienia D-ra Mianowskiego. T. XII. Warszawa: Druk „WIEKU” Nowy-Świat Nr. 61, 1892, s. 657.
  4. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych. W podziale administracyjnym obowiązującym w chwili oddawania tomu do druku. Nakładem Głównego Urzędu Statystycznego. Skład główny i ekspedycja w Głównym Urzędzie Statystycznym, Al. Jerozolimskie 32. T. III: Województwo kieleckie. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, 1925, s. 120, 126.
  5. Por. Leon Kaczmarek (red. nauk. zeszytu), Witold Taszycki (red. nauk. wyd.): Urzędowe Nazwy miejscowości i obiektów fizjograficznych. 33. Powiat staszowski województwo kieleckie. Komisja ustalania nazw miejscowości i obiektów fizjograficznych (do użytku służbowego). Z: 33. Warszawa: Urząd Rady Ministrów. Biuro do Spraw Prezydiów Rad Nadzorczych, 1970, s. 35, 77-96.

Literatura[edytuj | edytuj kod]

  1. Kaczmarek Leon (red. nauk. zeszytu), Taszycki Witold (red. nauk. wyd.): Urzędowe Nazwy miejscowości i obiektów fizjograficznych. 33. Powiat staszowski województwo kieleckie. Komisja ustalania nazw miejscowości i obiektów fizjograficznych (do użytku służbowego). Z: 33. Warszawa: Urząd Rady Ministrów. Biuro do Spraw Prezydiów Rad Nadzorczych, 1970.