Pierre Ramadier
| ||||||||||
| Data i miejsce urodzenia |
18 lutego 1902 | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
11 czerwca 1983 | |||||||||
| Wzrost |
171 cm | |||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||
| ||||||||||
Pierre Louis Ramadier (ur. 18 lutego 1902 w Lunel, zm. 11 czerwca 1983 w Lodève[1][2]) – francuski lekkoatleta, tyczkarz, medalista mistrzostw Europy w 1938, olimpijczyk z Amsterdamu (1928) i z Berlina (1936).
Wystąpił na igrzyskach olimpijskich w 1928 w Amsterdamie, lecz odpadł w kwalifikacjach nie zaliczywszy żadnej wysokości[1]. Na mistrzostwach Europy w 1934 w Turynie zajął 5. miejsce[3], a na igrzyskach olimpijskich w 1936 w Berlinie 17.–23. miejsce[1].
Zdobył brązowy medal na mistrzostwach Europy w 1938 w Paryżu, przegrywając jedynie z Karlem Sutterem z Niemiec i Bo Ljungbergiem ze Szwecji, a wyprzedzając Wilhelma Schneidera z Polski[4].
Ramadier był mistrzem Francji w skoku o tyczce w latach 1928–1932, 1934, 1936–1939 i 1942, wicemistrzem w tej konkurencji w 1926 i 1935 oraz brązowym medalistą w 1925 i 1933[5].
Był pierwszym francuskim tyczkarzem, który pokonał wysokość 4 metrów (4,035 m osiągnięte 31 maja 1931 w Paryżu). Pięciokrotnie poprawiał rekord Francji w skoku o tyczce, doprowadzając go do wyniku 4,07 m, uzyskanego 30 sierpnia 1931 w Paryżu. Rekord ten został poprawiony dopiero w 1948 przez Victora Sillona[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Pierre Ramadier [online], olympedia.org [dostęp 2020-05-31] (ang.).
- ↑ PIERRE RAMADIER [online], Fédération Française d’Athlétisme [dostęp 2020-02-16] (fr.).
- ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 486 [dostęp 2020-02-16] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
- ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 489 [dostęp 2020-02-16] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
- ↑ Gérard Dupuy, Les finalistes des championnats de France – 1888 à 1969 [online], cdm.athle.com, 6 listopada 2021, s. 60, 64, 70, 74, 77, 80, 84, 87, 91, 94, 99, 104, 110, 115, 128 [dostęp 2021-11-11] [zarchiwizowane z adresu 2021-11-11] (fr.).
- ↑ Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 104. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Pierre Ramadier [online], Track and Field Statistics [dostęp 2020-02-16] (ang.).