Pinus echinata

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pinus echinata
Ilustracja
Systematyka[1][2][3]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

nagonasienne

Klasa

iglaste

Rząd

sosnowce

Rodzina

sosnowate

Rodzaj

sosna

Gatunek

P. echinata

Nazwa systematyczna
Pinus echinata Mill.
Gard. Dict., ed. 8. Pinus no. 12. 1768[4]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[5]

Zasięg
Mapa zasięgu

Pinus echinata Mill. – gatunek drzewa iglastego z rodziny sosnowatych (Pinaceae). P. echinata występuje na południowym wschodzie Ameryki Północnej, na terenie USA. Jest sosną dwuigielną o zmiennym pokroju, rosnącą najczęściej na wyżynach w stosunkowo suchych lasach. Naturalnie krzyżuje się z sosną taeda i sosną smołową. Największym zagrożeniem tej sosny jest choroba wywoływana przez lęgniowca z gatunku Phytophthora cinnamomi.

Rozmieszczenie geograficzne[edytuj | edytuj kod]

Gatunek występuje na wschodzie i południu USA, w stanach: Nowy Jork, Pensylwania, Ohio, Illinois, Arkansas, Missouri, Kentucky, Tennessee, Wirginia Zachodnia, Maryland, Delaware, Wirginia, Karolina Północna, Karolina Południowa, Georgia, Floryda, Alabama, Missisipi, Luizjana, Oklahoma, Teksas)[6].

Gatunek ten ma największy zasięg występowania spośród sosen rosnących w południowo-wschodnich USA. W 1915 r. raportowano, że rośnie w 24 stanach, w 1990 r. w 22[7].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Pokrój
Drzewo o zmiennym pokroju – bywa wyprostowane lub krzywe z nieregularną koroną. Typowa korona drzewa zaokrąglona do stożkowatej.
Pień
Osiąga 40 m wysokości i 1,2 m średnicy. Kora czerwono-brązowa, łuszcząca się płatami, z widocznymi pęcherzami żywicznymi, w górnej części pnia szorstka. Gałęzie rozpościerające się. Dwuletnie gałązki o średnicy do 5 mm są wiotkie, szarobrązowe do czerwonobrązowych, z wiekiem szarzeją, stają się chropawe i łamliwe poniżej ulistnionych części.
Liście
Igły zebrane po 2 na krótkopędzie, czasem po 3. Osiągają (5) 7–11 (13) cm długości i 1 mm średnicy. Proste, lekko skręcone, szarozielone do żółtozielonych. Na wszystkich powierzchniach liścia widoczne rzędy aparatów szparkowych. Brzegi liścia drobnoząbkowane, wierzchołek ostry. Pochwa liściowa 0,5–1 (1,5) cm, trwała. Pąki jajowate do cylindrycznych, żywiczne, długości 0,5–0,7 (1) cm.
Szyszki
Szyszki męskie cylindryczne, żółte do blado purpurowo-zielonych, o długości 15–20 mm. W czasie pylenia brązowe lub jasnobrązowe. Szyszki nasienne symetryczne, przed otwarciem wąsko jajowate, po otwarciu jajowato-stożkowate, długości 4–6 (7) cm. Początkowo czerwono-brązowe, z wiekiem szarzeją. Występują pojedynczo lub w skupiskach. Prawie siedzące lub osadzone na szypułkach o długości do 1 cm. Tarczki łusek nasiennych z centralnym wyrostkiem (piramidką). Wyrostek zakończony ostrym kolcem (wydłużony i smukły do krótkiego i grubego). Nasiona długości ok. 6 mm, szare do prawie czarnych, opatrzone skrzydełkiem o długości 12–16 mm.
Gatunki podobne
Spośród kilku podobnych gatunków wyróżnia się małymi szyszkami, często rosnącymi w skupiskach i występowaniem 3 igieł na krótkopędzie. Od P. virginiana odróżnia się dłuższymi igłami, kruchymi gałązkami i większą wysokością. Od P. glabra odróżnia się szorstką korą w górnych partiach pnia.

Biologia[edytuj | edytuj kod]

Gatunek jednopienny. Męskie i żeńskie szyszki pojawiają się od końca marca na południowo-zachodnich krańcach zasięgu do końca kwietnia na północnym wschodzie. Męskie szyszki wyrastają na spodniej stronie młodych pędów, przeważnie na starszych gałęziach w dolnej części korony. Szyszki żeńskie wyrastają na pędach zimowych, wkrótce po pojawieniu się męskich. Po zapyleniu łuski szyszek zamykają się. Do zapłodnienia dochodzi wczesną wiosną następnego okresu wegetacyjnego.

Szyszki nasienne dojrzewają późnym latem lub wczesną jesienią drugiego roku, po czym otwierają się i uwalniają nasiona. Do wysypu nasion dochodzi przeważnie na przełomie października i listopada, przy czym 90% nasion spada w przeciągu 2 miesięcy od osiągnięcia dojrzałości. Część nasion spada dopiero w kwietniu kolejnego roku. Nasiona zaopatrzone w skrzydełka roznoszone są przez wiatr (anemochoria) na niewielkie odległości – ok. 20–50 m od macierzystego drzewa. Puste szyszki często pozostają na drzewie przez kilka lat.

Sosna ta zazwyczaj wydaje nasiona po osiągnięciu 20 lat, chociaż kwitnąć może już wcześniej. Obfite plony dają przeważnie drzewa, których pnie osiągnęły 30 cm średnicy. Dobre lub obfite plony pojawiają się co 3–10 lat na północnym wschodzie i co 3–6 lat na południu zasięgu. Pojedyncza szyszka produkuje ok. 25–38 nasion[7].

Nasiona P. echinata zimujące w gruncie poddane są naturalnej stratyfikacji i wczesną wiosną następuje kiełkowanie epigeiczne. Siewki rosną powoli, ponieważ system korzeniowy rozwija się w ciągu 1–2 lat od wykiełkowania. Siewki mogą wytworzyć korzeń palowy we wczesnej fazie rozwoju, jednak na obszarze występowania warunki glebowe nie sprzyjają jego powstawaniu (m.in. skaliste podłoże). Korzenie boczne rosną blisko powierzchni gruntu, w większości na głębokości do 46 cm, rzadko sięgają głębiej niż 102 cm.[7]

Wiosenne pędy wytwarzają kilka okółków. Kora wykształca się wcześnie[8]. Igły pozostają na drzewie przez 3–5 lat. Zewnętrzne ściany endodermy liści są cienkie. W liściu znajdują się dwa główne przewody żywiczne (środkowe), czasem dodatkowo 1–3 małe kanały (środkowe lub wewnętrzne)[9].

Liczba chromosomów 2n = 24[10].

Ekologia[edytuj | edytuj kod]

Młoda P. echinata odrastająca po pożarze.

Sosna ta występuje zazwyczaj na wyżynach, w stosunkowo suchych lasach, na wysokościach 200–610 m n.p.m.[10] Skrajne wysokości osiągane przez ten gatunek to 3 m n.p.m. na południu New Jersey i 910 m w Appalachach[7]. Przeważnie tworzy mieszane stanowiska z Pinus taeda. Towarzyszą jej także P. elliottii, P. glabra, P. palustris i P. serotina. Występuje również jako niewielki składnik wielu lasów w obrębie swojego zasięgu, m.in. z dominacją P. strobus, P. rigida, P. palustris, P. virginiana, P. taeda oraz dębów. W poszyciu gatunkowi temu powszechnie towarzyszą m.in. borówki (Vaccinium spp.), wiciokrzew japoński (Lonicera japonica), kolcorośl (Smilax spp.), winobluszcz pięciolistkowy (Parthenocissus inserata) czy Toxicodendron radicans[7].

Sosna ta toleruje szeroki wachlarz gleb i warunków siedliskowych, z wyjątkiem zacienienia. W początkowych latach ma tendencję do wzrostu wolniejszego niż pozostałe sosny z tego obszaru[7]. Wolniejszy wzrost w warunkach silnej konkurencji sprawia, że siewki obumierają lub słabo rosną.

Pinus echinata jest w stosunkowo odporna na ogień, jednak pożary lasu mogą zniszczyć młode drzewka. Korony młodych okazów ulegają zazwyczaj zniszczeniu, ale drzewo wypuszcza nowe pędy z ocalałej podstawy pnia. Również duże drzewa mogą obumierać w wyniku pożaru, jeśli temperatury u podstawy pnia są bardzo wysokie. Drzewa uszkodzone podczas pożaru są bardziej podatne na choroby i szkodniki.

Sosny tego gatunku uznaje się za odporne na działanie wiatru, chociaż mogą ulegać wywrotom w miejscach, gdzie wykształciły płytki system korzeniowy. Bardziej podatne są na uszkodzenia spowodowane śniegiem (śniegołom).

Nasiona stanowią pożywienie ptaków i małych ssaków, w tym gryzoni i wiewiórek.

Systematyka i zmienność[edytuj | edytuj kod]

Pozycja gatunku w obrębie rodzaju Pinus[11]:

  • podrodzaj Pinus
    • sekcja Trifoliae
      • podsekcja Australes
        • gatunek P. echinata

Pinus echinata tworzy naturalne hybrydy z P. taeda, przy czym mieszańce zwykle bardziej przypominają P. echinata. Krzyżuje się także z P. rigida[10][6].

Zagrożenia[edytuj | edytuj kod]

Międzynarodowa organizacja IUCN umieściła ten gatunek w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych, ale przyznała mu kategorię zagrożenia LC (least concern), uznając go za gatunek najmniejszej troski, o niskim ryzyku wymarcia[5]. Klasyfikację tę utrzymano w kolejnym wydaniu księgi w 2013 roku[12].

Choroby i szkodniki[edytuj | edytuj kod]

Choroby
Z lewej: P. echinata zniszczona przez Phytophthora cinnamomi. Z prawej: zdrowe drzewa.
  • Największym zagrożeniem P. echinata jest fytoftoroza drzew wywoływana przez lęgniowca z gatunku Phytophthora cinnamomi[7]. Symptomami choroby są: żółknące i opadające igły, przerzedzanie się korony zaczynając od dolnych partii, odbarwione i krótsze niż normalnie nowe igły, silnie ograniczony wzrost drzewa. Drzewa obumierają średnio po 6 latach od wystąpienia pierwszych objawów[13].
  • Drzewo jest średnio podatne na białą zgniliznę, powodowaną przez Heterobasidion annosum.
  • Sosnę tę atakuje także czyreń sosnowy (Phellinus pini) wywołujący zgniliznę białą jamkowatą sosny (in. huba sosny). Porażane są zwykle starsze drzewa, rzadko okazy w wieku poniżej 80 lat.
Szkodniki

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

Pinus echinata jest jednym z czterech najważniejszych gospodarczo drzew iglastych w południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych. Gatunek ceniony jako źródło drewna, w tym papierówki[10], z której otrzymywana jest miazga drzewna do wyrobu papieru. Drewno intensywnie wykorzystywane do prac konstrukcyjnych[8] i do produkcji sklejki[7].

Gatunek był uprawiany powszechnie w stanie Missisipi na zerodowanych obszarach poddawanych rekultywacji.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2021-03-26] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Pinales : Pinaceae, [w:] Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2021-02-28] (ang.).
  3. M.J.M. Christenhusz i inni, A new classification and linear sequence of extant gymnosperms, „Phytotaxa”, 19 (1), 2011, s. 55–70, DOI10.11646/phytotaxa.19.1.3 (ang.).
  4. P. Miller: The Gardener's Dictionary. Pinus no. 12. Wyd. 8. London: 1768. [dostęp 2013-08-13]. (ang.).
  5. a b A. Farjon, Pinus echinata, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2009-12-02] (ang.).
  6. a b Christopher J. Earle: Pinus echinata. [w:] The Gymnosperm Database [on-line]. [dostęp 2011-07-30]. (ang.).
  7. a b c d e f g h Burns i Honkala, 1990
  8. a b Shaw, 1914, s. 74-76.
  9. Sutherland, 1934, s. 532.
  10. a b c d Kral, 1993.
  11. Christopher J. Earle: Pinus. [w:] The Gymnosperm Database [on-line]. [dostęp 2009-12-02]. (ang.).
  12. A. Farjon, Pinus echinata, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2013-08-13] (ang.).
  13. Paul A. Mistretta. Littleleaf Disease. „Forest Insect & Disease Leaflet”. 20, 1984. U.S.D.A. Forest Service. [dostęp 2011-08-21]. (ang.). 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]