Piotr Bogdan Filipowicz
| Biskup | |||
| |||
| |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
9 lipca 1933 | ||
| Data i miejsce śmierci |
5 marca 1998 | ||
| Biskup - sufragan Polskiego Kościoła Starokatolickiego | |||
| Okres sprawowania |
1959–1964 | ||
| Zwierzchnik Kościoła Staro-katolickiego w PRL | |||
| Okres sprawowania |
1964-1993 | ||
| Wyznanie | |||
| Kościół | |||
| Prezbiterat |
1957 | ||
| Sakra biskupia |
1958 | ||
| Data konsekracji | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||
| Miejsce |
Katedra Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Łodzi (I) | ||||||
| Konsekrator |
bp Adam Jurgielewicz (I) | ||||||
| |||||||
Bogdan Piotr Filipowicz (ur. 9 lipca 1933 w Koluszkach, zm. 5 marca 1998 w Bolesławiu[1]) – biskup starokatolicki, zwierzchnik Kościoła Staro-katolickiego w PRL w latach 1965–1993.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Piotr Filipowicz początkowo był kapłanem Kościoła Polskokatolickiego, w roku 1957 będąc wikariuszem parafii polskokatolickiej we Wrocławiu zgodził się przyjąć sakrę biskupią z rąk bpa Adama Jurgielewicza, chociaż nie został wybrany przez Synod Ogólnopolski, a jedynie miał być zatwierdzony przez to kolegium na najbliższym posiedzeniu, stąd niekiedy podaje się w wątpliwość ważność jego sakry biskupiej[2]. W roku 1963 został wyświęcony sub conditione na biskupa przez Ignacego Jana Wysoczańskiego, czego świadkiem był m.in. ks. Henryk Zdoliński, który pozostawił po sobie własnoręczne oświadczenie w tej sprawie[3]. W archiwach Kościoła Polskokatolickiego abp Piotr Filipowicz figuruje jako proboszcz parafii polskokatolickiej św. Józefa w Tarnogórze w latach 1959-1964. Mogło to oznaczać, że w tym okresie odłączył się od macierzystego Kościoła i pozostawał pod jurysdykcją Kościoła Polskokatolickiego[4].
W 1965 roku wraz z 12 duchownymi (w tym z jednym biskupem, dziewięcioma księżmi oraz 2 braćmi zakonnymi) został usunięty dekretem L.dz. 159/65 ze struktur Polskiego Kościoła Starokatolickiego, jednakże dzięki negatywnej decyzji Urzędu ds. Wyznań co do uznania nowej władzy zwierzchniej Kościoła Starokatolickiego kontynuował działalność jako zwierzchnik Kościoła, którego nigdy nie uznały władze państwowe[5][6].
Podczas swoich rządów w Kościele Staro-katolickim w PRL powołał do życia trzy diecezje: Pomorską, Śląsko-Dąbrowską i Warszawską. W 1967 nawiązał kontakt z bp. Helmutem Norbertem Paulusem Maasem z Kościoła Zakonu Mariawitów w Niemczech. Konsekrator m.in. biskupów Banacha i Kordzika.
Postępująca od końca lat 80. choroba skutecznie uniemożliwiała Bogdanowi Filipowiczowi zarządzanie Kościołem, mimo tego nie chciał on zrzec się urzędu Zwierzchnika Kościoła. W związku z tym obradujący w lipcu 1993 roku Synod Diecezji Pomorskiej Kościoła Staro-katolickiego w PRL zadecydował o swojej autokefalii i przeszedł pod zarząd ks. Wojciecha Kolma. Z czasem pozostałe parafie również uznały nowego zwierzchnika, zaś Bogdan Filipowicz przeszedł na emeryturę i osiedlił się w Bolesławiu, w powiecie olkuskim. Zmarł w 5 marca 1998 roku i został tam pochowany na miejscowym cmentarzu katolickim.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Urząd Stanu Cywilnego w Bolesławiu, Akt zgonu nr 11/98, 1998.
- ↑ W. Słomski, Polscy starokatolicy, Warszawa 1997, s.53.
- ↑ Henryk Zdoliński, Oświadczenie w sprawie konsekracji abp Filipowicza, 11 kwietnia 1998.
- ↑ K. Białecki, Kościół Narodowy w Polsce w latach 1944-1965, Poznań 2003, s.274.
- ↑ PWRN APO, syg. 444/123 - Pismo L.dz. 159/65, 12 lipca 1965.
- ↑ Bp Jacek Jezierski: Biskup - prezbiter - diakon: perspektywa polskokatolicka i rzymskokatolicka. Olsztyn: Warmińskie Wydawnictwo Diecezjalne, 2008. ISBN 978-83-88348-76-1.