Piotr Dunin Borkowski (1890–1949)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piotr Dunin Borkowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

26 czerwca 1890
Lwów, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

19 maja 1949
Rzym, Włochy

Wojewoda lwowski
Okres

od 29 lipca 1927
do 30 kwietnia 1928

Poprzednik

Paweł Garapich

Następca

Wojciech Agenor Gołuchowski

Wojewoda poznański
Okres

od 9 maja 1928
do 11 października 1929

Poprzednik

Adolf Rafał Bniński

Następca

Roger Adam Raczyński

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski

Piotr Paweł Maria Józef Ignacy Jerzy Dunin Borkowski[1] (ur. 26 czerwca 1890 we Lwowie, zm. 19 maja 1949 w Rzymie) – hrabia, polski polityk konserwatywny, działacz państwowy, pisarz polityczny, wojewoda lwowski i poznański.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn heraldyka, działacza społecznego, polityka, ziemianina hr. Jerzego Sewera Dunina Borkowskiego i Elżbiety hr. Łoś herbu Dąbrowa (1864–1929)[2]. W 1909 jako prywatysta ukończył C.K. IV Gimnazjum we Lwowie[3]. W latach 1909–1914 studiował historię i prawo na Uniwersytecie Lwowskim i Uniwersytecie Wiedeńskim. Prawdopodobnie pracował w dyplomacji austro-węgierskiej. W 1920 wstąpił do Wojska Polskiego, został przez Stanisława Vincenza zaangażowany do redagowania pisma Dziennik VI Armii. Należał do grupy konserwatystów lwowskich, którzy w II połowie lat 20. poparli politykę Józefa Piłsudskiego. Był prezesem lwowskiego oddziału Związku Ziemiańskiego, a w styczniu 1927 stanął na czele Klubu Zachowawczej Pracy Państwowej we Lwowie. Działał także w ramach tzw. Lwowskiej Grupy Konserwatystów. Od 29 lipca 1927[4] do 30 kwietnia 1928 był wojewodą lwowskim. W czasie urzędowania poszukiwał porozumienia z działaczami ukraińskimi. W maju 1928 został mianowany wojewodą poznańskim. Został z tej funkcji odwołany we wrześniu 1929.

Już od lat 20. był czynnym publicystą, m.in. na łamach redagowanej przez Adama Skwarczyńskiego, Stanisława Vincenza i Wilama Horzycę Drogi (1925–1932), następnie Państwa Pracy (1933–1934). W latach 30. związał się ze środowiskiem Buntu Młodych i Polityki – pism redagowanych przez Jerzego Giedroycia. Był zwolennikiem współpracy polsko-ukraińskiej wobec wspólnego zagrożenia ze strony ZSRR. Na przełomie 1932 i 1933 uczestniczył w powołaniu pisma Biuletyn Polsko-Ukraiński. Był także formalnym wydawcą pisma Problemy redagowanego przez Ksawerego Pruszyńskiego i Adolfa Bocheńskiego w latach 1934–1935. Zajmował się problematyką ustrojową i narodowościową (szczególnie ukraińską), głosił potrzebę reformy administracyjnej. Ogłosił drukiem broszury Zagadnienie zmiany podziału administracyjnego[5] (1930) i Tendencje ustrojowe w Polsce[6] (1931).

W Krakowie w czasie II wojny światowej przyszedł odwiedzić Iwana Kedryna-Rudnyckiego, który poczęstował go zacierką, czemu hrabia bardzo ucieszył się[7]. Podczas wojny ukrywał się w majątku we wsi Wójcza. Uczestniczył w rozmowach prowadzonych we Lwowie pomiędzy Delegaturą Rządu na Kraj i Armią Krajową a podziemiem ukraińskim (UHWR) w sprawie wzajemnego zawieszenia broni i warunków współpracy politycznej. We wrześniu 1944 zamieszkał w Lublinie, a po zakończeniu II wojny światowej w Krakowie, gdzie pracował w Instytucie Badawczo-Leśnym. W 1946 wyjechał do Rzymu, gdzie od 1947 pełnił funkcję konsula generalnego z ramienia rządu warszawskiego. W maju 1949 został odwołany.

Od 6 czerwca 1918 był mężem Marii hr. Gołuchowskiej h. Leliwa (1895–1966), z którą miał dzieci: Piotra Marię (ur. 1919), Marię Biankę (ur. 1920), Józefę Marię (1921–1986), Annę Marię (ur. 1923), Jerzego Marię (ur. 1924) i Stanisława Marię (1931–2006)[2].

Zmarł na atak serca tego samego dnia, w którym podpisał protokół zdający konsulat. Został pochowany w Rzymie.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Jerzy Sewer Dunin Borkowski: Almanach błękitny. Genealogie żyjących rodów polskich. Lwów : nakładem księgarni H. Altenberga, 1909, s. 245.
  2. a b Piotr Paweł hr. Dunin-Borkowski z Borkowic h. Łabędź [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2022-06-11].
  3. Władysław Kucharski: Przegląd historyczny 50-lecia Gimnazjum IV im. Jana Długosza we Lwowie. Ósmacy i abiturienci. W: Władysław Kucharski (red.): Księga pamiątkowa 50-lecia Gimnazjum im. Jana Długosza we Lwowie. Lwów: 1928, s. 104.
  4. Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Województwa Lwowskiego”. Nr 8, s. 5, 15 sierpnia 1927. 
  5. Piotr Dunin-Borkowski, Zagadnienie zmiany podziału administracyjnego, wyd. 1930 [online], polona.pl [dostęp 2020-09-17].
  6. Piotr Dunin-Borkowski, Tendencje ustrojowe w Polsce, wyd. 1931 [online], polona.pl [dostęp 2020-09-18].
  7. Iwan Kedryn-Rudnycki: Життя — події — люди. Ню Йорк: Видавнича кооператива «Червона Калина», 1976, s. 350. (ukr.)
  8. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 630 „za zasługi na polu administracji państwowej”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]