Pistacyt
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |
| Skład chemiczny |
zasadowy krzemian wapnia, żelaza i glinu |
|---|---|
| Twardość w skali Mohsa |
6-7 |
| Przełam |
nierówny, muszlowy |
| Łupliwość |
doskonała, jednokierunkowa |
| Pokrój kryształu |
słupkowy, pręcikowy |
| Układ krystalograficzny |
jednoskośny |
| Gęstość minerału |
3,25-3,50 g/cm³ |
| Właściwości optyczne | |
| Barwa |
pistacjowozielony |
| Rysa |
biała, jasnoszara |
| Połysk |
szklisty |
Pistacyt (epidot żelazowy) – minerał z grupy krzemianów, odmiana epidotu zasobna w żelazo.
Nazwa pochodzi od gr. pistakia = orzech pistacjowy i nawiązuje do charakterystycznej barwy, przypominającej orzeszki pistacjowe.
Właściwości[edytuj | edytuj kod]
Pistacyt tworzy podobne kryształy i skupienia jak klinozoisyt – kryształy pryzmatyczne, agregaty pręcikowe i włókniste. Różni się od niego żółto-, oliwkowo- lub ciemnozieloną barwą oraz pleochroizmem, który staje się coraz wyraźniejszy ze wzrostem zawartości Fe2O3. Nie rozpuszcza się w kwasach, topi się w płomieniu dmuchawy.
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Minerał skał metamorficznych i utworów przeobrażonych pod wpływem czynników hydrotermalnych niższych temperatur. Występuje w łupkach diabazowych i chlorytowych. Spotykany w szczelinach skał bogatych w żelazo i magnez. Powstaje w wyniku wietrzenia plagioklazu.
Miejsca występowania: Włochy – Piemont, Austria, Brazylia, USA, Norwegia, Szwajcaria, Francja.
W Polsce bywa spotykany na Dolnym Śląsku (w okolicach Szklarskiej Poręby, Strzegomia, Żółkiweki). Spotykany jest w skałach metamorficznych Rudaw Janowickich, Gór Kaczawskich i w Masywie Śnieżnika.
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
- kamień poszukiwany przez kolekcjonerów, i na ich potrzeby szlifowany,
- kryształy (rzadko) używane są do wyrobu biżuterii.