Pistolet MCM Margolin
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Produkcja |
od 1948 |
| Dane techniczne | |
| Kaliber |
5,6 mm |
| Nabój | |
| Magazynek |
pudełkowy, 7 lub 10 nab. |
| Wymiary | |
| Długość |
245 mm |
| Wysokość |
140 mm |
| Długość lufy |
152 mm |
| Długość linii celowniczej |
220 mm |
| Masa | |
| broni |
900 g |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku |
305–510 m/s (zależy od typu amunicji) |
| Energia pocz. pocisku |
121–273 J (zależy od typu amunicji) |
| Zasięg skuteczny |
25 m |
| Siła spustu |
stała, 1,0 kg |
MCM Margolin – pistolet samopowtarzalny na amunicję bocznego zapłonu 22 LR przeznaczony do prowadzenia szkolenia strzeleckiego i amatorskiego uprawiania sportów strzeleckich. Skonstruowany w latach 40. XX w. przez Michaiła Margolina. Działa na zasadzie odrzutu zamka swobodnego. Przyrządy celownicze są regulowane (szczerbinka w poziomie, muszka w pionie).
Jest to broń o dość prostej konstrukcji, ze względu na niewysoką cenę bardzo popularna na strzelnicach i w klubach sportowych w Polsce. Choć Margolin zwykle określany jest raczej mianem broni szkoleniowej niż wyczynowej i pod wieloma względami ustępuje współczesnym konstrukcjom krótkiej broni sportowej, ma w Polsce liczną rzeszę zwolenników wśród strzelców wyczynowych. Do zalet Margolina można zaliczyć celność, trwałość, sporą tolerancję błędów podczas strzału, niską cenę, dużą tolerancję dla amunicji różnych producentów. Do wad – brak regulacji mechanizmu spustowego, kontrowersyjny, nieco niebezpieczny sposób regulacji muszki, zbyt małą masę. Do innych wad pistoletu zaliczyć należy: pękające iglice, wybijanie komory nabojowej przy oddawaniu strzałów „na sucho”, pękanie drobnych części jak pazur wyciągu lub łącznik zamka.
Wersje[edytuj | edytuj kod]
Produkcję pistoletu Margolina rozpoczęto w 1948 roku w Iżewsku od modelu MC 1. Pistolety produkowano w wersji z długą (180 mm) i krótką lufą (140 mm). Inna była też długość linii celowniczej w obu modelach, 203 mm dla wersji z długą lufą i 190 mm dla wersji z lufą krótką. W 1969 roku do produkcji weszła unowocześniona wersja MCM. Pistolet otrzymał lufę długości 152 mm i długość linii celowniczej 220 mm. Pistolet Margolina występował też w wersji MCU na nabój .22 Short, przeznaczony do konkurencji ISSF „pistolet szybkostrzelny”, a produkowany był od 1952 roku. Następną wersją produkowaną w Iżewsku była skrócona wersja MCM-K o nazwie Margo (МЦМ-К «Марго»), co było skrótem od słowa Margolin. Pistolet Margo ma lufę długości 97 mm. Na bazie tego pistoletu skonstruowano pistolet Dryl («Дрель») na nabój 5,45 × 18 mm PSM oraz jego wersję eksportową MP-449 na nabój .25 ACP.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- A.E. Hartink (przeł. (z ang.) Michał Mietelski), 2002, Encyklopedia pistoletów i rewolwerów, Bielsko-Biała, Debit, ISBN 83-7167-181-4.
- Stanisław Żyła, Pistolety i rewolwery – wybór, selekcja, modyfikacja, Poznań: Mavena, 2007, ISBN 83-924844-7-9, OCLC 749279443.