Wolność i Praworządność

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wolność i Praworządność
Skrót

WiP

Prezes

Stanisław Kalinkowski (2005–2009), Janusz Korwin-Mikke (2009–2011)

Data założenia

22 czerwca 2005

Data rozwiązania

24 marca 2011

Adres siedziby

ul. 3 Maja 100,
05-420 Józefów

Ideologia polityczna

konserwatywny liberalizm, libertarianizm, monarchizm, eurosceptycyzm

Poglądy gospodarcze

kapitalizm, liberalizm, libertarianizm

Liczba członków

314 (w momencie wyrejestrowania)

Barwy

     biel
     czerwień
     niebieski

Strona internetowa
Wiec wyborczy PJKM w Warszawie (2005)

Wolność i Praworządność (WiP) – polska prawicowa partia polityczna o charakterze konserwatywno-liberalnym i eurosceptycznym.

Została zarejestrowana 22 czerwca 2005 jako Platforma Janusza Korwin-Mikkego, jako tymczasowy twór na potrzeby najbliższych wyborów, po których miała zostać rozwiązana. Utworzona z inicjatywy Janusza Korwin-Mikkego, który jednak do niej nie wstąpił, delegując doń kilkunastu swoich zaufanych współpracowników. Ugrupowanie wzięło udział w wyborach parlamentarnych i prezydenckich w 2005. Z list partii startowali głównie członkowie Unii Polityki Realnej, ale także inne osoby, jak np. Bogusław Wolniewicz czy Andrzej Pilipiuk. Wbrew wcześniejszym zapowiedziom, PJKM nie została rozwiązana. Od tej pory pełniła rolę koła ratunkowego dla frakcji Janusza Korwin-Mikkego, który stopniowo tracił wpływ na Unię Polityki Realnej. W 2009, po wystąpieniu z UPR, Janusz Korwin-Mikke przystąpił do tej partii i objął w niej przewodnictwo. Wkrótce ugrupowanie przyjęło nazwę „Wolność i Praworządność”, a 9 października 2010 podjęło decyzję o połączeniu się z grupą działaczy wywodzących się z UPR i skupionych wokół Stanisława Żółtka, w celu utworzenia formacji Unia Polityki Realnej – Wolność i Praworządność (obecny Kongres Nowej Prawicy). Partia ta została zarejestrowana 25 marca 2011, a dzień wcześniej decyzją sądu WiP przestała istnieć.

Historia partii[edytuj | edytuj kod]

Po nieudanych próbach wejścia w koalicję UPR z PO, PiS lub LPR[1] oraz problemami wewnętrznymi UPR Janusz Korwin-Mikke zdecydował się założyć partię pod własnym imieniem. Nazwa partii celowo miała nasuwać skojarzenie z Januszem Korwin-Mikkem – gdyż, według niego samego, dużo więcej ludzi zna jego nazwisko niż UPR.

22 czerwca 2005 została zarejestrowana partia o nazwie „Platforma Janusza Korwin-Mikke”. Partia w wyborach do Sejmu RP V kadencji nie przekroczyła 5% progu wyborczego. W 2006 Platforma Janusza Korwin-Mikke zawiesiła działalność, jednak nie została wykreślona z rejestru partii politycznych.

28 marca 2009 Janusz Korwin-Mikke ogłosił pomysł reaktywacji PJKM i startu w wyborach do Parlamentu Europejskiego[2]. Ostatecznie koncepcja ta upadła, a Janusz Korwin-Mikke poparł komitet UPR.

17 października 2009 Janusz Korwin-Mikke wystąpił z UPR, mimo że partia ogłosiła go już kandydatem w wyborach prezydenckich. Polityk reaktywował równocześnie ciągle będącą zarejestrowaną PJKM[3].

11 listopada 2009 odbył się konwent Platformy Janusza Korwin-Mikke, na którym przegłosowano zmianę nazwy na Wolność i Praworządność oraz uchwalono program partii i wybrano nowe władze[4]. Funkcję prezesa objął Janusz Korwin-Mikke. 30 grudnia 2009 zmianę nazwy partii z PJKM na WiP zatwierdził sąd.

Postanowieniem sądu z 6 października 2010 WiP została wyrejestrowana z ewidencji partii politycznych[5]. 3 dni później na konwencie w Krakowie przyjęto uchwałę zalecającą członkom WiP wstępowanie do Unii Polityki Realnej Stanisława Żółtka, w celu utworzenia ugrupowania Unia Polityki Realnej – Wolność i Praworządność (obecny Kongres Nowej Prawicy)[6][7]. 3 grudnia wniosek o rejestrację partii został złożony. Prawna likwidacja WiP zakończyła się 24 marca 2011, a UPR-WiP zarejestrowana została dzień później[8]. Janusz Korwin-Mikke został prezesem, a dotychczasowi wiceprezesi WiP objęli stanowiska II i IV wiceprezesa nowej partii.

Udział partii w wyborach[edytuj | edytuj kod]

Wybory parlamentarne w 2005[edytuj | edytuj kod]

  • Numer listy: 12
  • Wynik w skali kraju: 1,57%
  • Liczba kandydatów na posłów: 560
  • Liczba zdobytych mandatów poselskich: 0
  • Liczba kandydatów na senatorów: 13
  • Liczba zdobytych mandatów senatorskich: 0

PJKM zarejestrowała się we wszystkich okręgach wyborczych z wyjątkiem okręgu Sieradz. Platforma Janusza Korwin-Mikkego otrzymała w kraju w wyborach do Sejmu 185 885 głosów, tj. 1,57%, co nie pozwoliło na otrzymanie finansowania z budżetu państwa (wymagane 3% głosów) i uzyskanie miejsc w Sejmie. Najlepszy wynik PJKM uzyskała w okręgu Sosnowiec – 2,81%. W wyborach do Senatu partia wystawiła kilkunastu kandydatów (m.in. byłego posła Władysława Reichelta), którzy uzyskiwali od 5,5 do 12,5% w okręgu. Żaden z nich nie zdobył mandatu.

Niektórzy kandydaci PJKM w wyborach w 2005[edytuj | edytuj kod]

Wybory prezydenckie w 2005[edytuj | edytuj kod]

W wyborach prezydenckich w 2005 Platforma Janusza Korwin-Mikkego zebrała ponad 180 tys. podpisów (wymagane 100 tys.) i zarejestrowała swojego kandydata na prezydenta RP – Janusza Korwin-Mikkego, który uzyskał 1,43% głosów i zajął 6. miejsce spośród 12 kandydatów.

Wybory prezydenckie w 2010[edytuj | edytuj kod]

W wyborach prezydenckich w 2010 Wolność i Praworządność zebrała 138 tys. podpisów, by zarejestrować swojego kandydata na prezydenta RP – Janusza Korwin-Mikkego[9]. Uzyskał on 416 898 głosów poparcia (2,48%), co dało mu czwarty wynik spośród dziesięciu kandydatów[10].

Wybory samorządowe w 2010[edytuj | edytuj kod]

W wyborach samorządowych w 2010 WiP wspólnie m.in. z popierającymi Stanisława Żółtka działaczami UPR startowała w ramach komitetu wyborczego „Ruch Wyborców Janusza Korwin-Mikke”, którego pełnomocnikiem wyborczym był Tomasz Sommer. Komitet wystawił listy kandydatów głównie do sejmików, co miało miejsce w 13 województwach. Najlepsze rezultaty RW JKM uzyskał w województwach małopolskim (2,69%) i mazowieckim (2,32%). W skali kraju kandydaci RW JKM uzyskali 1,22% głosów, co dało 7. miejsce spośród wszystkich komitetów[11]. Komitet wystawił również kilku kandydatów na prezydentów miast. Lider WiP Janusz Korwin-Mikke wystartował na prezydenta Warszawy, zajmując 4. miejsce z wynikiem 3,90% głosów.

Program partii[edytuj | edytuj kod]

Przed wyborami w 2005 partia postulowała m.in.:

  • deregulację rynku
  • likwidacja wymaganych w obecnej sytuacji pozwoleń, licencji, koncesji, itp.
  • zniesienie przymusu składek na ZUS
  • utworzenie funduszu emerytalnego
  • zniesienie poboru do wojska
  • wprowadzenie kary śmierci dla morderców
  • zaostrzenie wyroków za rabunki i kradzieże na szkodę osób fizycznych
  • zmniejszenie liczebności Senatu do 32 senatorów oraz Sejmu do 120 posłów
  • odebranie rządowi prawa do projektowania ustaw na rzecz planowanej do utworzenia Rady Stanu
  • zwiększenie środków przeznaczanych na wojsko, policję i służby specjalne przy jednoczesnym odebraniu im możliwości ingerowania w gospodarkę
  • wprowadzenie kilkuletniego (6 lat) okresu przejściowego pomiędzy uchwaleniem ustawy zmieniającej zasady opodatkowania a jej wejściem w życie
  • całkowitą prywatyzację placówek oświatowych i służby zdrowia
  • zniesienie dotacji na kulturę
  • zlikwidowanie mediów państwowych

Do wyborów w 2005 PJKM szła pod hasłem „Precz z pięcioma B” (biurokracją, bezrobociem, biedą, bezprawiem, bałaganem)[12].

Szczegółowy program był identyczny z programem gospodarczym Unii Polityki Realnej, zatwierdzonym przez Radę Główną UPR 27 listopada 2004.

Organizacja partii[edytuj | edytuj kod]

Organami statutowymi partii były: konwent (składający się z członków partii), prezydium rady (składające się z prezesa, I i II wiceprezesa, sekretarza oraz skarbnika), rada (mogąca liczyć od 15 do 21 osób) oraz komisja rewizyjna (trzyosobowa). Istniała także kilkuosobowa rada honorowa.

Prezesi PJKM i WiP[edytuj | edytuj kod]

  • od 22 czerwca 2005 do 20 października 2009 – Stanisław Kalinkowski
  • od 20 października 2009 (do 11 listopada 2009 jako p.o.) do 24 marca 2011 – Janusz Korwin-Mikke

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Tomasz Sommer: Wyrzucić Korwina? Trzy drogi dla UPR. nczas.home.pl, 25 października 2007. [dostęp 2018-06-30].
  2. Janusz Korwin-Mikke: Wybory do Parlamentu Europejskiego. korwin-mikke.pl, 29 marca 2009. [dostęp 2020-11-04].
  3. Janusz Korwin-Mikke: Wystąpiłem z UPR. korwin-mikke.pl, 17 października 2009. [dostęp 2020-11-04].
  4. Relacja z konwentu PJKM. kapitalizm.org, 12 listopada 2009. [dostęp 2015-11-24].
  5. Pozycja 9587. Monitor Sądowy i Gospodarczy nr 54/2010, 22 lipca 2011. [dostęp 2011-07-22].
  6. UPR połączyła się z partią Korwin-Mikkego?. interia.pl, 9 października 2010. [dostęp 2018-06-30].
  7. Janusz Korwin-Mikke: Co po Konwentach WiP i UPR?. korwin-mikke.pl, 10 października 2010. [dostęp 2011-03-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 października 2010)].
  8. Pozycja 11114. Monitor Sądowy i Gospodarczy nr 166/2011. [dostęp 2015-11-24].
  9. Lepper zebrał 112 tysięcy podpisów. Korwin-Mikke – 138 tysięcy. wprost.pl, 6 maja 2010. [dostęp 2010-06-22].
  10. Wyniki głosowania. pkw.gov.pl. [dostęp 2011-07-22].
  11. Wyniki głosowania do sejmików województw według komitetów wyborczych i województw. pkw.gov.pl. [dostęp 2011-02-05].
  12. Ogólne założenia. pjkm.pl. [dostęp 2015-11-24].