Pniewo (województwo warmińsko-mazurskie)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pniewo
osada
Ilustracja
Kuźnia w Pniewie
Państwo

 Polska

Województwo

 warmińsko-mazurskie

Powiat

węgorzewski

Gmina

Węgorzewo

Sołectwo

Radzieje

Strefa numeracyjna

87

Kod pocztowy

11-600[2]

Tablice rejestracyjne

NWE

SIMC

0771186

Położenie na mapie gminy Węgorzewo
Mapa konturowa gminy Węgorzewo, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Pniewo”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Pniewo”
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego
Mapa konturowa województwa warmińsko-mazurskiego, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Pniewo”
Położenie na mapie powiatu węgorzewskiego
Mapa konturowa powiatu węgorzewskiego, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Pniewo”
Ziemia54°10′03″N 21°38′57″E/54,167500 21,649167[1]

Pniewo (niem. Pniewo, od XIX w. Stobben) – osada w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie węgorzewskim, w gminie Węgorzewo.

W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie suwalskim.

Wieś położona jest nad Jez. Pniewskim, stanowiącym odciętą już zatokę Jez. Mamry. Przez Pniewo prowadzi droga od Radziej przez Kaminek Wielki (skrzyżowanie do Sztynortu) do Przystani, położonej tuż za Kanałem Mazurskim. W lesie między Pniewem a Przystanią znajduje się była kwatera OKH w Mamerkach.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Wieś Pniewo powstała około połowy XVI w. na terenie Lasów Sztynorckich nadanych wcześniej Lehndorffom przez księcia Albrechta.

W czasie pacyfikacji Prus Książęcych w 1656 przez Tatarów oszczędzone zostały Pniewo i Łabapy. Stało się tak ponieważ Polacy nadzorujący Tatarów uważali, że te dwa majątki należą do pułkownika Bogusława Lehndorffa będącego w służbie króla Jana Kazimierza (Bogusław Lehndorff był absolwentem kolegium jezuickiego w Wilnie i żonaty z Heleną z Tyzenhausów – za Orackim).

W 1858 majątek ziemski w Pniewie i dwa gospodarstwa chłopskie miały powierzchnię 32 włók.

W XIX w. mieszkańcy Pniewa należeli do parafii luterańskiej w Radziejach.

Szkoła w Pniewie powstała w 1737. W 1858 było tu 67 uczniów, a w 1935 było już tylko 36. Szkoła w Pniewie także funkcjonowała po 1945. Ze szkołą w Pniewie wiąże się postać dziewiętnastowiecznego geografa Augusta Quednau, który był tu nauczycielem. Quednau pochowany został na wyspie Upałty. Nagrobek Quednau zachował się w lesie na wyspie.

Dworek w Pniewie z początków XIX w pełnił funkcję rządcówki. W okresie funkcjonowania PGR w budynku były pomieszczenia biurowe i mieszkalne. Wkrótce po likwidacji PGR dwór został własnością prywatną. Majątek od 1945 był gospodarstwem państwowym. Pewien okres w ramach klucza PGR Sztynort, a od 1975 jako zakład rolny w ramach PPGR Srokowo.

W 1858 we wsi mieszkało 259 osób.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 102778
  2. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 953 [zarchiwizowane 2022-10-26].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]