Pośrednia Barania Ławka
 Pośrednia Barania Ławka na prawo od Baraniego Kopiniaka – rozłożystego szczytu w lewej części zdjęcia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
| Data zdobycia |
24 sierpnia 1903 r. |
| Pierwsze wejście |
A. Englisch, K. Englisch |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°12′10,2″N 20°11′43,8″E/49,202833 20,195500
| |
Pośrednia Barania Ławka (słow. Sedlo baraních strážnic[1], niem. Weiszjoch, węg. Waisz-horhos[2]) – przełęcz w słowackiej części Tatr Wysokich, położona w ich grani głównej. Znajduje się w długiej północno-zachodniej grani Baranich Rogów i oddziela od siebie Barani Kopiniak na północnym zachodzie i Wyżni Barani Zwornik na południowym wschodzie. Jest to wybitne siodło, tworzące razem z położonym blisko niego Baranim Kopiniakiem i Niżnią Baranią Ławką szerokie obniżenie grani pomiędzy Wyżnim a Niżnim Baranim Zwornikiem, traktowane przez Słowaków jako jedna dwusiodłowa przełęcz[3].
Przełęcz jest wyłączona z ruchu turystycznego. Północne stoki opadają z niej do Baraniego Bańdziocha – górnego piętra Doliny Czarnej Jaworowej, południowe natomiast zbiegają do Baranich Pól w Dolinie Pięciu Stawów Spiskich[4]. Najdogodniejsza droga dla taterników na Pośrednią Baranią Ławkę wiedzie od południa przez Baranie Pola, łatwe są też drogi od północnego wschodu z Przełęczy Stolarczyka oraz od południa przez Barani Ogród[2].
Pierwsze wejścia:
- letnie – Antonina Englisch i Karol Englisch, 24 sierpnia 1903 r.,
- zimowe – František Kele junior, Bohumír Machala, Jaroslav Svoboda, Vladimír Vaculín, Antonín Veverka, Jaroslav Vinař i Jaromír Žemlik, 6 kwietnia 1950 r.[2]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. Główna grań od zachodu na wschód. [dostęp 2013-07-28].
- ↑ a b c Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XX. Baranie Rogi – Durny Szczyt. Warszawa: Sport i Turystyka, 1976, s. 22–24.
- ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 405. ISBN 83-01-13184-5.
- ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 124. ISBN 83-909352-2-8.