Pogotowie Patriotów Polskich
Pogotowie Patriotów Polskich – polska organizacja nacjonalistyczna i antysemicka o charakterze tajnym założona przez Jana Pękosławskiego jesienią 1922. Stanowiła pierwszą polską organizację wzorowaną na partiach faszystowskich[1][2].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Stowarzyszenie zajmowało się głównie inwigilacją działaczy komunistycznych i żydowskich. Pionem wojskowym dowodził Witold Gorczyński. Organizacja liczyła około 800 członków, głównie z Warszawy. Organizacja oparta była na dyscyplinie wojskowej i zasadzie nominacji. Od jej członków wymagano bezwzględnego posłuszeństwa. Konspiracyjny charakter Pogotowia podkreślały rytuały odbywające się w podziemiach warszawskich kościołów[3]. Działalność PPP śledziła komisja sejmowa do spraw tajnych organizacji, w skład której wchodzili m.in. Stanisław Kozicki i Adam Pragier. Ustalono m.in., że spotkania członków odbywały się w podziemiach kościoła oo. kapucynów, a wstępujący składali przysięgę na krzyż, który m.in. miał przed egzekucją ucałować Eligiusz Niewiadomski.
W nocy z 11 na 12 stycznia 1924 członkowie PPP zostali aresztowani, ich proces odbył się dwa lata później. Działalność organizacji nie była całkowitą tajemnicą, wiedziała o niej część drugiego rządu Władysława Grabskiego.
Po likwidacji PPP działacze zaczęli skupiać się w drobnych organizacjach pod patronatem zakonspirowanego, powstałego w 1921 Zakonu Rycerzy Prawa. W 1924 powstała Wojskowa Organizacja Faszystów Polskich (WOFP) przemianowana w kwietniu 1925 na Polską Organizację Faszystowską (POF)[4][1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Maciej Motas, Jan Pękosławski i Pogotowie Patriotów Polskich [online], www.mysl-polska.pl [dostęp 2020-06-23] [zarchiwizowane z adresu 2020-06-23] (pol.).
- ↑ Tomasz Plaskota, Chcieli być jak włoscy faszyści. Pogotowie Patriotów Polskich [online], naszahistoria.pl, 26 sierpnia 2016 [dostęp 2020-06-23] [zarchiwizowane z adresu 2020-06-23] (pol.).
- ↑ Jarosław Tomasiewicz, Paramilitarne struktury i działalność spiskowo-bojowa polskiej prawicy 1918-1933, „Bezpieczeństwo. Teoria i Praktyka”, 2, 2016 [zarchiwizowane z adresu] (pol.).
- ↑ E.Polska Organizacja Faszystowska (POF). W: Olgierd Grott: Faszyści i narodowi socjaliści w Polsce. Kraków: ZW Nomos, 2007, s. 32-33. ISBN 83-60490-19-8.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Czesław Brzoza: Polska w czasach niepodległości i II wojny światowej. Warszawa: Świat Książki, 2001. ISBN 83-85719-35-0.
- Jarosław Tomasiewicz, Naprawa czy zniszczenie demokracji? Tendencje autorytarne i profaszystowskie w polskiej myśli politycznej 1921–1935, Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 2012, s. 64-68, ISBN 978-83-226-2125-7, OCLC 840309973.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Garlicki. Po słowie do kłębka. „Polityka”. 40 (2524), s. 76-78, 2005-10-08. Polityka Sp. z o.o. S.K.A.. [dostęp 2016-02-27]. (pol.).