Poli(tlenek etylenu)
| |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| Ogólne informacje | |||||||||||||||||||||
| Monomery |
HO−CH | ||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Struktura meru |
−[−CH | ||||||||||||||||||||
| DrugBank | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) | |||||||||||||||||||||
Poli(tlenek etylenu), PEG (od ang. polyethylene glycol) – polimer z grupy polieterów, o ogólnym wzorze H−O−[−CH
2−CH
2−O−]
n−H, gdzie n wynosi od 4 do 120. Może być cieczą lub ciałem stałym, w zależności od masy cząsteczkowej. Największe zastosowanie znajdują lepkie ciecze o masie cząsteczkowej od 200 do 600.
Poli(glikol etylenowy) – inna nazwa tego polimeru – jest higroskopijny, najczęściej bezbarwny. Miesza się z wodą w każdym stosunku; rozpuszcza się również w etanolu 95%, glicerolu, chloroformie, acetonie, innych glikolach.
Stosowany jest jako rozpuszczalnik, emulgator i środek zwiększający lepkość ciekłych kosmetyków i leków[1], a także (pod nazwą „poliol”) jako jeden z substratów do produkcji poliuretanów. Może również być środkiem konserwującym, używanym powszechnie do konserwacji drewnianych zabytków wydobytych z mokrych stanowisk archeologicznych. Ma wówczas postać rozpuszczalnego w wodzie produktu woskowego, który powoli wnika w głąb drewna i wypiera wodę, zapobiegając w ten sposób kurczeniu się i pękaniu drewna. Poli(tlenek etylenu) jest też katalizatorem w reakcjach dwufazowych. Ma też zastosowanie medyczne jako lek na zaparcia, szczególnie u zaparcia czynnościowego u dzieci[2][3][4].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Stanisław Janicki, Adolf Fiebig, Małgorzata Sznitowska, Teresa Achmatowicz: Farmacja stosowana. Podręcznik dla studentów farmacji. Warszawa: Wyd. Lekarskie PZWL, 2003. ISBN 83-200-2847-7.
- ↑ Line Modin i inni, Polyethylene glycol maintenance treatment for childhood functional constipation: A Randomized, Placebo-Controlled Trial, „Journal of Pediatric Gastroenterology and Nutrition”, 2018, DOI: 10.1097/MPG.0000000000002070, ISSN 1536-4801, PMID: 29952829 [dostęp 2018-08-11].
- ↑ Uma Padhye Phatak, Dinesh S. Pashankar, Role of polyethylene glycol in childhood constipation, „Clinical Pediatrics”, 53 (10), 2014, s. 927–932, DOI: 10.1177/0009922813505699, ISSN 1938-2707, PMID: 24108331 [dostęp 2018-08-11].
- ↑ Piotr Dziechciarz, Andrea Horvath, Hania Szajewska, Polyethylene glycol 4000 for treatment of functional constipation in children, „Journal of Pediatric Gastroenterology and Nutrition”, 60 (1), 2015, s. 65–68, DOI: 10.1097/MPG.0000000000000543, ISSN 1536-4801, PMID: 25162362 [dostęp 2018-08-11].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Polymer Handbook, ed: J. Brandrup, E. H. Immergut, E. A. Grulke, Willey VCH, 2003, ISBN 978-0-471-47936-9.
- Stanisław Janicki, Adolf Fiebig, Małgorzata Sznitowska, Teresa Achmatowicz: Farmacja stosowana. Podręcznik dla studentów farmacji. Warszawa: Wyd. Lekarskie PZWL, 2003. ISBN 83-200-2847-7.