Ponary

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ponary
osada
Ilustracja
Pałac w Ponarach
Państwo

 Polska

Województwo

 warmińsko-mazurskie

Powiat

ostródzki

Gmina

Miłakowo

Liczba ludności (2006)

120

Strefa numeracyjna

89

Kod pocztowy

14-310[2]

Tablice rejestracyjne

NOS

SIMC

0481867

Położenie na mapie gminy Miłakowo
Mapa konturowa gminy Miłakowo, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Ponary”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry znajduje się punkt z opisem „Ponary”
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego
Mapa konturowa województwa warmińsko-mazurskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Ponary”
Położenie na mapie powiatu ostródzkiego
Mapa konturowa powiatu ostródzkiego, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Ponary”
Ziemia53°56′22″N 20°01′38″E/53,939444 20,027222[1]

Ponary (niem. Ponarien) – osada w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie ostródzkim, w gminie Miłakowo. W roku 1973 jako majątek Ponary należały do powiatu morąskiego, gmina Miłakowo, poczta Boguchwały. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa olsztyńskiego. Miejscowość leży w historycznym regionie Prus Górnych[3].

Na wschód od dawnego majątku Ponary znajduje się las zwany Chrośniak (niem. Tannenwald)[4].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Okolice wsi były zamieszkane już w epoce brązu, na co wskazują odkryte tu kurhany z pochówkami (kilka stanowisk w najbliższej okolicy). W samych Ponarach odkryto 5 kurhanów i cmentarzysko ciałopalne. W pobliskiej wsi Roje odkryto pochówki szkieletowe i uszkodzone kurhany. We wsi Stare Bolity odnaleziono jeden kurhan i cmentarzysko ze starszej epoki żelaza oraz ślady po osadach przedhistorycznych.

Wieś wzmiankowana w 1337 r. pod nazwą Panarien. Prawdopodobnie była to posiadłość jakiegoś Prusa, położona nad jeziorem Narie (przedrostek pa oznacza „nad”)[5].

Ponary to własność ziemska rodu Bahrenreuter (Przyjemskich) herbu Rawicz w wieku XVI. Pod koniec XVII wieś nabył Fryderyk Gröben (alternatywna pisownia nazwiska – Groeben) – generał-lejtnant piechoty i komendant wojsk cudzoziemskich w armii koronnej Jana III Sobieskiego. Fryderyk Gröben (1645-1712) brał udział w walkach przeciw Turkom i Tatarom na Podolu i Ukrainie, uczestnik odsieczy wiedeńskiej i wypraw króla Sobieskiego do Mołdawii. W roku 1689 w posiadłości osiadł Henryk Wilhelm Gröben (bratanek Fryderyka) – dowódca regimentu piechoty wojsk koronnych. Ponary były we władaniu Gröbenów w latach 1701–1945, będąc siedzibą jednego z czterech majoratów. Około 1850 r. do miejscowych dóbr należało około 5 tys. ha. W roku 1904 w dobrach było 4102 ha ziemi, w tym 1108 lasów. Zmniejszenie posiadłości wynikało z uwłaszczenia chłopów we wsiach: Brzydowo, Litwa, Brzeźno, Roje. W dobrach pozostały folwarki Janowo, Kolnik (w 1973 roku już nie istniał), Naryjski Młyn, Nowe Bolity, Roje, a także jezioro Narie.

Ponieważ w Ponarach nie było szkoły, dzieci uczęszczały do szkoły w Rojach (odległe o 2 km). W 1782 r. w Ponarach było 12 „dymów” (wliczając w to folwarki), w 1817 – 18 dymów z 100 mieszkańcami, w roku 1858 – 13 gospodarstw domowych z 201 mieszkańcami. W roku 1939 we wsi było 67 gospodarstw domowych z 277 osobami. 236 utrzymywało się z rolnictwa i leśnictwa, 8 z pracy w przemyśle i rzemiośle. W tym czasie było 3 gospodarstwa mieszczące się w powierzchni 0,5-5 ha, 3 o powierzchni 5-10 ha, 8 o areale 10-20 ha, jedno o powierzchni 20-100 ha i jedno o areale powyżej 100 ha.

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

We wsi znajduje się barokowo-klasycystyczny pałac[6], jeden z należących do majątków rodu von der Groebenów. Budowla wzniesiona w XVI w. przez rodzinę Schoultz von Ascherade. Później pałac był przebudowany w stylu barokowym (1743) oraz rozbudowany (1860 i 1898). Pałac dwuskrzydłowy wybudowany na planie prostokąta z ryzalitem w osi głównej. W bocznej elewacji znajdują się dwa kartusze herbowe Grobenów. Około 1860 wybudowano od strony ogrodu oficynę i połączono ją murami z gmachem pałacu, tworząc wewnętrzny dziedziniec. W pałacu były drewniane, rzeźbione schody, cztery piece kaflowe na dębowych nogach oraz dwa kominki klasycystyczne. Obok pałacu znajdowała się kuźnia z 1861 (obecnie w ruinie). Wokół pałacu park o charakterze krajobrazowym, graniczący z jeziorem. Sam pałac był dwukrotnie odnawiany po 1945 r. Opuszczony pałac niszczeje.

Pałac w Ponarach
Herby: von der Groeben (L)[7] i von Kleist (P)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 107973
  2. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 967 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  3. Marian Biskup Wojna pruska, s. 29: „Ukształtowanie terenowe Prus powodowało, że już w XV wieku dzielono je na tak zwane Prusy Górne (Oberland), sięgające od linii dolnej Wisły do Pasłęki, i Prusy Dolne (Niederland) obejmujące nizinne obszary na Wschód od Pregoły (...).
  4. Gustaw Leyding „Nazwy Fizjograficzne”, W: „Morąg – z dziejów miasta i powiatu”, Pojezierze, Olsztyn 1973.
  5. Morąg – z dziejów miasta i powiatu”, Pojezierze, Olsztyn 1973, str.: 76.
  6. Piotr Skurzyński „Warmia, Mazury, Suwalszczyzna” Wyd. Sport i Turystyka – Muza S.A. Warszawa 2004 ISBN 83-7200-631-8, s. 223.
  7. Herb z koroną hrabiowską i kapeluszem kardynalskim

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Tomasz Darmochwał, Marek Jacek Rumiński: Warmia Mazury. Przewodnik, Białystok: Agencja TD, 1996. ISBN 83-902165-0-7, s. 155
  • Rzempołuch A., 1993. Przewodnik po zabytkach sztuki dawnych Prus Wschodnich. Agencja Wyd. „Remix”, Olsztyn
  • Morąg – z dziejów miasta i powiatu”, Pojezierze, Olsztyn 1973