Porfiry (Gulewicz)

Porfiry

Polikarp Gulewicz
Biskup symferopolski i krymski
Kraj działania	ZSRR
Data i miejsce urodzenia	26 lutego 1864 Tokarewka
Data śmierci	2 grudnia 1937
Miejsce pochówku	Jan’alyq↗
Biskup krymski
Okres sprawowania	1931–1936
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	1927
Prezbiterat	22 października 1896
Chirotonia biskupia	25 czerwca 1928

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	25 czerwca 1928
Miejscowość	Charków
Konsekrator	Konstantyn (Diakow)
Współkonsekratorzy	Onufry (Gagaluk), Paweł (Kratirow)
Współkonsekrowani biskupi Beniamin (Iwanow) 14 sierpnia 1933 Teodozjusz (Kirika) 14 października 1933

Porfiry, imię świeckie Polikarp Wasiljewicz Gulewicz (ur. 14 lutego^?/26 lutego 1864 w Tokarewce, zm. 2 grudnia 1937) – biskup Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, święty prawosławny.

Życiorys

Był synem kapłana prawosławnego. Ukończył Podolskie Seminarium Duchowne; 22 października 1886 został wyświęcony na kapłana jako mężczyzna żonaty. Od 1914 do 1928 był dziekanem i proboszczem soboru w Olhopolu. Po rewolucji październikowej i powstaniu Żywej Cerkwi zachował wierność patriarsze Tichonowi i wzywał do tego swoich wiernych. W 1927, po śmierci żony, złożył wieczyste śluby mnisze. W tym samym roku OGPU zmusiło go do wyjazdu z Olhopola do Charkowa. 25 czerwca 1928 został w Charkowie wyświęcony na biskupa krzyworoskiego, wikariusza eparchii dniepropetrowskiej. Jako konsekratorzy wzięli w niej udział arcybiskup charkowski i achtyrski Konstantyn, biskup jelizawietgradzki Onufry i biskup jałtański Paweł. W 1930 został przeniesiony do eparchii odeskiej jako jej wikariusz z tytułem biskupa zinowjewskiego.

W 1931, po aresztowaniu arcybiskupa krymskiego Arseniusza, został jego następcą. W eparchii wspierał tworzenie podziemnych wspólnot mniszych, wspierał chorego na gruźlicę, zesłanego na Krym biskupa klińskiego Gabriela i duchownych wracających z zesłania, zwalczał wpływy Żywej Cerkwi. W 1933 został aresztowany, spędził w więzieniu dwa miesiące. W 1936 aresztowany po raz drugi, został oskarżony o wspieranie nielegalnej działalności podziemnych wspólnot mniszych i walkę z Żywą Cerkwią. Po czteromiesięcznym pobycie w więzieniu w Symferopolu został skazany na pięcioletnie osiedlenie w Kazachstanie. W lutym 1937 został skierowany na stanicę Usz-Tobe, gdzie żył razem z innym zesłańcem, biskupem jekaterynosławskim Makarym, jego krewną Raisą Rżewską i ks. Korolowem. W listopadzie tego samego roku obaj zostali aresztowani i oskarżeni o prowadzenie propagandy antyradzieckiej, dyskredytowania władzy radzieckiej i kontaktów z „elementami kontrrewolucyjnymi”.

1 grudnia 1937 obaj hierarchowie oraz Raisa Rżewska zostali skazani na śmierć przez rozstrzelanie i następnego dnia straceni. Ich miejsce pochówku nie jest znane. W 1989 biskup Porfiry został zrehabilitowany.

Bibliografia

• Краткие сведения о жизни и мученической кончине Талдыкорганского священномученика Порфирия, епископа Симферопольского и Крымского. nikolay.orthodoxy.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-06-21)].