Porzucenie Ariadny
 Dionizos w wieńcu z bluszczu na głowie i Ariadna, autor: Sebastiano Ricci (1713) | |
| Rodzaj |
opéra-minute |
|---|---|
| Muzyka |
Darius Milhaud |
| Libretto |
Henri Hoppenot |
| Liczba aktów |
1 |
| Język oryginału |
francuski |
| Źródło literackie |
mitologia rzymska i grecka |
| Czas trwania |
ok. 6-7 min |
| Data powstania |
5-6 sierpnia 1927 |
| Prapremiera |
20 kwietnia 1928, Staatstheater, Wiesbaden |
Porzucenie Ariadny Op.98, lub Opuszczenie Ariadny (fr. L’abandon d’Ariane, niem. Die Verlassene Ariadne) – opéra-minute, krótka, jednoaktowa forma operowa z muzyką Dariusa Milhauda, do której libretto oparte na mitologii greckiej napisał w wersji francuskiej Henri Hoppenot. Całość dzieła trwa około 6-7 minut. Światowa prapremiera utworu odbyła się 20 kwietnia 1928 w Staatstheater w Wiesbaden.
Osoby i głosy[edytuj | edytuj kod]
- Ariadna, księżniczka kreteńska, córka Minosa i Pazyfae – sopran
- Fedra, jej młodsza siostra – sopran
- Tezeusz, ateński heros – tenor
- Dionizos, grecki bóg urodzaju i winnej latorośli – baryton
- Chór Zatopionych Żeglarzy – tenor, baryton, bas
- Chór Cygańskich Bachantek – sopran, mezzosopran, alt
Treść[edytuj | edytuj kod]
Dionizos, bóg winnej latorośli, zakochany jest w księżniczce Ariadnie. Ta jednak kochając herosa Tezeusza i oczekując swojego ukochanego na plaży w Naksos obawia się, że została zdradzona. Dzielny heros jest obiektem westchnień także młodszej z sióstr, Fedry. Wezwany na pomoc, żeby uspokoić gniew Ariadny, Dionizos zjawia się w żebraczym przebraniu. Przybywa także i sam heros, którego bóstwo upaja winem. Bohater wierny swej ukochanej przybył zabrać ją z Naksos, jednak w swym zamroczeniu myli Ariadnę z jej młodszą siostrą i odpływa właśnie z Fedrą. Zrozpaczona i porzucona Ariadna zostaje jednak zamieniona mocą Dionizosa w gwiazdę, za co chór sławi samo bóstwo[1].
Komentarz[edytuj | edytuj kod]
Opera powstała jako druga z cyklu trzech krótkich opartych na wątkach mitologicznych dzieł Dariusa Milhauda na zamówienie Emila Hertzki, który zamówił dwie z nich (pierwsza powstała na zamówienie Paula Hindemitha). Bywa wystawiana najczęściej wraz z innymi, podobnie krótkimi formami operowymi: Porwaniem Europy (L’Enlèvement d’Europe) trwającym około 9. minut i Wyzwoleniem Tezeusza (La Délivrance de Thésée), trwającym około 10. minut. Te krótkie utwory można traktować jako formę odpowiedzi Milhauda na postwagnerowski gigantyzm. Wykraczają one jednak daleko ponad i poza formę tylko muzycznego żartu. Kompozytor wraz z librecistą zadbali tutaj o dopracowanie szczegółów[1]. Harmonika jest bitonalna, nową rolę otrzymała też tutaj perkusja[2]. Podobnie jak w prawdziwej antycznej tragedii proporcjonalnie znaczącą rolę odgrywa też chór[1].
Premiera Porzucenia Ariadny miała miejsce 20 kwietnia 1928 r. w Wiesbaden razem z Wyzwoleniem Tezeusza, dyrygował Joseph Rosenstock. Autorem niemieckiej wersji językowej Die Verlassene Ariadne był Rudolph Stephan Hoffmann [2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Piotr Kamiński: Tysiąc i jedna opera. T. 1. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne (PWM), 2008, s. 961-962. ISBN 978-83-224-0901-5.
- ↑ a b Kronika Opery. Warszawa: KRONIKA, 1993, s. 391. ISBN 83-900331-7-8.