Porządek toskański

Porządek toskański w dziele Andrea Palladia, Quattro Libri di Architettura, 1570

Porządek toskański – jeden z klasycznych porządków w architekturze. Wykształcił się na terenie Italii z porządku doryckiego. Podstawowe różnice to:

• kolumny miały gładkie trzony (w porządku doryckim pokryte były żłobieniami)
• pod kolumnami wprowadzono bazy (w porządku doryckim kolumny stały bezpośrednio na stylobacie).

Budowle wzniesione w stylu toskańskim sprawiały wrażenie bardziej przysadzistych niż budowle greckie. Wynikało to przede wszystkim z jakości (cech wytrzymałościowych) dostępnych materiałów. Budowle (przede wszystkim świątynie etruskie) wznoszone były na planie prostokąta, na podwyższeniu, na które prowadziły schody usytuowane przy krótszym boku. Budynek był otoczony kolumnadą z trzech stron. Dach dwuspadowy z okapem tworzył portyk z trzech stron budynku. Kolumny zakończone były głowicami złożonymi z echinusa i abakusa.

Zobacz też

• porządek dorycki
• porządek joński
• porządek koryncki
• porządek kompozytowy
• porządek spiętrzony
• wielki porządek
• historia architektury
• sztuka etruska