Prawo Grassmanna (językoznawstwo)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Prawo Grassmannaprawo głosowe sformułowane przez niemieckiego matematyka i indoeuropeistę Hermanna Günthera Grassmanna, opisujące utratę przydechu w pierwszej z dwóch występujących po sobie dźwięcznych spółgłoskach aspirowanych [bʰ dʰ gʰ], która zachodzi w językach indoirańskich oraz w języku greckim[1].

W języku pragreckim dźwięczne spółgłoski przydechowe [*bʰ *dʰ *gʰ] rozwinęły się odpowiednio w bezdźwięczne głoski przydechowe [*pʰ *tʰ *kʰ], tak że Prawo Grassmanna obejmuje w klasycznym języku greckim spółgłoski bezdźwięczne[1]. Dla przykładu archaicznemu greckiemu wyrazowi ΘΥΦΛΌΣ [tʰypʰ'lɔs] ('ślepy') odpowiada w klasycznym języku greckim 'τυφλός' [typʰ'lɔs], gdzie przedklasyczne Θ/ϑ [tʰ] w nagłosie przeszło w τ [t] przed Φ/φ [pʰ].

Zapis formalny[edytuj | edytuj kod]

Dʰ[...]Dʰ > D[...]Dʰ

Gdzie: Dʰ = dźwięczna spółgłoska przydechowa; D = dźwięczna spółgłoska nieaspirowana.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Polański 1999 ↓, s. 457.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]