Prawo Saya
Prawo Saya[1] – twierdzenie autorstwa francuskiego ekonomisty Jean-Baptiste Saya dotyczące gospodarki rynkowej sformułowane w 1803 r., polegające na tym, że podaż jest czynnikiem tworzącym popyt. Współcześnie istnieje wiele odmiennych interpretacji prawa Saya.
Produkcja na pierwszym miejscu[edytuj | edytuj kod]
Say stworzył prawo nazwane później jego imieniem w 1803 r.[2] Według autora to produkcja jest na pierwszym miejscu. Proces ten może być widoczny w różnicach pomiędzy małymi, biednymi, wiejskimi miasteczkami i bogatszymi obszarami znajdującymi się w okolicy dużych miast. W małych miastach wartość produkcji jest mała, a zatem ich możliwości tworzenia popytu są ograniczone. Dlatego też asortyment, liczba i różnorodność sprzedawców oraz stopień specjalizacji jest niski. Natomiast w bogatszych obszarach podmiejskich jest o wiele szerszy wybór produktów, cechujący się zróżnicowaniem sprzedawców oferujących wyspecjalizowane dobra. Wpływ na to może mieć również fakt, że na takich obszarach jest duża konkurencja, ponieważ rynek jest w stanie utrzymać wielu sprzedawców tego samego dobra.
Interpretacja ogólna[edytuj | edytuj kod]
Prawo Saya zwykle wyraża się twierdzeniem, że podaż kreuje swój własny popyt[3]. U jego podstaw leży założenie, że produkcja pociąga za sobą wynagrodzenie za pracę, kapitał i ziemię. Dodatkowo, Say traktuje każdą pracę jako produkcyjną (w przeciwieństwie do Adama Smitha), stąd każda przynosi dochód jej wykonawcy. Człowiek u Saya dąży do maksymalizacji konsumpcji i zawsze będzie wolał nabyć więcej, niż mniej. Jego dążenie do konsumpcji nigdy nie ustaje. Wszelkie formy oszczędzania nie są oznakami tezauryzacji, a jedynie odroczeniem momentu konsumpcji w czasie i w końcu zostaną spożytkowane.
Say twierdzi, że w całej gospodarce, w świetle powyższych założeń, nie może wystąpić nierównowaga. Wszelkie niedopasowania i drobne kryzysy nadprodukcji możliwe są tylko w pojedynczych sektorach i mają charakter przejściowy, krótkookresowy. W długim okresie jednak zapewnione jest pełne wykorzystanie zasobów.
Krytyka[edytuj | edytuj kod]
Współcześnie część ekonomistów uważa, że prawo Saya źle opisuje rzeczywistość[4]. Według Paula Krugmana prawo Saya to „w najlepszym wypadku bezużyteczna tautologia”[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Harry Landreth, David C. Colander: Historia myśli ekonomicznej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1998, s. 208. ISBN 83-01-12397-4.
- ↑ Jean-Baptiste Say, Traité d'économie politique.
- ↑ Thomas Sowell: Ekonomia dla każdego. Wrocław: Fijorr Publishing, 2019, s. 574. ISBN 978-83-66337-02-2.
- ↑ Debts, deficits and slow growth.
- ↑ Introduction by Paul Krugman to The General Theory of Employment, Interest, and Money, by John Maynard Keynes „at best, a useless tautology when individuals have the option of accumulating money rather than purchasing real goods and services”.
Literatura[edytuj | edytuj kod]
- Harry Landreth, David C. Colander: Historia myśli ekonomicznej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2008. ISBN 978-83-01-15540-7.
- Murray N. Rothbard: America’s Great Depression. The Ludwig von Mises Institute, 2000. ISBN 978-0945466055.