Prawo graniczne Debye’a-Hückla

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Równanie Debye’a-Hückla lub prawo graniczne Debye’a-Hückla (ang. Debye-Hückel limiting law) – równanie pozwalające na wyznaczenie współczynników aktywności substancji w silnie rozcieńczonych roztworach (gdy siła jonowa roztworu dąży do zera). Nazwane na cześć jego odkrywców – Petera Debye’a i Ericha Hückla. Dzięki znajomości współczynników aktywności możliwe jest wyznaczenie aktywności substancji na podstawie jej stężenia

– średni współczynnik aktywności jonów
– stała (dla roztworów wodnych w temperaturze 298 K równa jest 0,509),

gdzie:

stała Faradaya,
stała Avogadra,
gęstość roztworu,
stała dielektryczna roztworu,
stała gazowa,
temperatura,
– ładunki kationu i anionu wyrażone w jednostkach ładunku elementarnego,
siła jonowa roztworu.

Na podstawie powyższego widoczne jest, że współczynniki aktywności są zawsze mniejsze od jedności (logarytm mniejszy od zera) i zbliżają się do jedności, gdy siła jonowa dąży do zera. Gdy siła jonowa przekracza wartość rzędu 0,001, graniczne prawo Debye’a-Hückla przestaje być spełnione. W takiej sytuacji można użyć empirycznego wzoru opisującego tzw. rozszerzone prawo Debye’a-Hückla.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]