Proces boloński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Proces boloński – program zapoczątkowany podpisaniem 19 czerwca 1999 deklaracji bolońskiej[a][2][3] przez 29 ministrów odpowiedzialnych za szkolnictwo wyższe. Proces miał na celu przyjęcie systemu porównywalnych stopni i tytułów akademickich oraz podniesienie prestiżu uczelni europejskich w porównaniu z amerykańskimi.

Deklaracja bolońska[edytuj | edytuj kod]

Kraje, które przyjęły deklarację bolońską

Deklaracja bolońska stała się podstawą procesu bolońskiego. Dokument podpisali ministrowie odpowiedzialni za szkolnictwo wyższe w Austrii, Belgii, Czechach, Bułgarii, Estonii, Danii, Francji, Finlandii, Grecji, Hiszpanii, Irlandii, Islandii, na Łotwie, w Luksemburgu, na Litwie, w Holandii, na Malcie, w Niemczech, Norwegii, Polsce, Portugalii, Rosji, Rumunii, Słowenii, na Słowacji, w Szwajcarii, Szwecji, Wielkiej Brytanii, na Węgrzech i we Włoszech[4]. Celem zawartego porozumienia było utworzenie europejskiego obszaru szkolnictwa wyższego (European Higher Education Area).

Ustalenia[edytuj | edytuj kod]

Konsolidacja europejskiego obszaru szkolnictwa wyższego następuje przez:

Dodatkowo, dla lepszej uznawalności stopni naukowych, ustalono konieczność wprowadzenia suplementu do dyplomu w powszechnie używanym języku europejskim.

Spotkania ministrów[edytuj | edytuj kod]

Proces boloński jest rozwijany na odbywających się co dwa lata spotkaniach ministrów właściwych do spraw szkolnictwa wyższego. Do tej pory odbyły się spotkania w Pradze (2001), Berlinie (2003), Bergen (2005), Londynie (2007), Leuven (2009), Budapeszcie i Wiedniu (2010)[7], Bukareszcie (2012), Erywaniu (2015) i Paryżu (2018)[8].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Często spotykana jest pisownia „Deklaracja Bolońska”, będąca odwzorowaniem zapisu angielskiego, jednak nie jest ona zgodna z regułami polskiej ortografii[1].
  2. Nie jest to jednak system przyjęty dla wszystkich kierunków. Istnieje niewielka grupa kierunków, których kształcenie odbywa się w ramach jednolitych studiów magisterskich, bez podziału na studia I i II stopnia (są to głównie studia w zakresie medycyny, sztuki lub prawa).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Wielkie i małe litery w tekstach UE – ustalenia Zespołu Rady Języka Polskiego ds. Współpracy z Tłumaczami UE, poczynione na posiedzeniu Komisji Ortograficzno-Onomastycznej RJP 2 XII 2005 r., rjp.pan.pl, Warszawa, 30 grudnia 2005
  2. Pełny tekst deklaracji bolońskiej w języku angielskim. bologna-bergen2005.no. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-02-11)].
  3. Pełny tekst deklaracji bolońskiej w języku polskim. [dostęp 2019-02-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-06-11)].
  4. Deklaracja Bolońska Szkolnictwo wyższe w Europie [online].
  5. Rozporządzenie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 13 czerwca 2006 r. w sprawie nazw kierunków studiów (Dz.U. z 2006 r. nr 121, poz. 838) (uznane za uchylone)
  6. Wiesława Kostrzewa-Zorbas: Harmonizacja systemów szkolnictwa wyższego w Europie. Polityka Unii Europejskiej. Warszawa, 2003
  7. a b Stachowiak-Kudła M., Autonomia szkół wyższych a instytucjonalne mechanizmy zapewnienia jakości w Polsce i wybranych państwach europejskich, Wydawnictwo Difin, Warszawa 2012
  8. Konferencje ministrów [online], procesbolonski.uw.edu.pl [dostęp 2019-01-13].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Buchner-Jeziorska A., Zapewnienie jakości w szkolnictwie wyższym w kontekście procesu bolońskiego, [w:] Student jako ważne ogniwo jakości kształcenia, red. Jankowski K., Sitarska B., Tkaczuk C., Siedlce 2004.
  • Eurydice, Sieć informacji o edukacji w Europie, Struktury systemów szkolnictwa wyższego w Europie 2006/07, Proces Boloński: kierunki rozwoju w poszczególnych krajach, Bruksela 2007.
  • Kraśniewski A., Proces Boloński: dokąd zmierza europejskie szkolnictwo wyższe?, Warszawa 2006.
  • Pawlikowski J. M., Perspektywy europejskiego szkolnictwa wyższego w świetle Procesu Bolońskiego, [w:] Poszukiwanie modelu szkoły wyższej w procesie integracji z Unią europejską, red. Mączyński J., Demecki W., Legnica 2007.
  • Stachowiak-Kudła M., Autonomia szkół wyższych a instytucjonalne mechanizmy zapewnienia jakości w Polsce i wybranych państwach europejskich, Wydawnictwo Difin, Warszawa 2012.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]