Przełęcz Klekociny
49°37′58″N 19°28′44″E/49,632778 19,478889 Przełęcz Klekociny i dolina Bystrej. Widok spod Jaworzyny | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość | |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Beskidu Żywieckiego, Małego i Makowskiego  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
| 49°37′58″N 19°28′44″E/49,632778 19,478889
| |
Przełęcz Klekociny – położona na wysokości 894 m n.p.m.[1][2] przełęcz pomiędzy Beskidkiem (1045 m n.p.m.) w Paśmie Jałowieckim a Magurką (błędnie nazywaną Kolistym Groniem, 1114 m n.p.m.) w Grupie Mędralowej[3]. Według Jerzego Kondrackiego, autora regionalizacji fizycznogeograficznej Polski obydwa te pasma należą do Beskidu Makowskiego[4]. Z zachodnich stoków przełęczy spływa jeden ze źródłowych cieków potoku Bystra, uchodzący do Koszarawy w miejscowości Koszarawa, ze wschodnich Wełczówka uchodząca do Skawicy w Zawoi. Przez przełęcz przebiega granica między tymi miejscowościami a także między województwami (śląskim i małopolskim)[5].
Rejon przełęczy jest bezleśny, pokryty dużymi łąkami. Nazwa przełęczy, podobnie, jak nazwy wielu innych miejsc w górach (szczególnie hal, łąk) pochodzi od nazwiska, w tym przypadku jest to nazwisko Klekocina występujące w należącym do Zawoi osiedlu Wełcza. Niektórzy jednak próbują wywodzić nazwę od szumiących (klekocących) potoków, lub od klekotania bocianów, które podobno odpoczywały tutaj podczas przelotów do Afryki[3].
Na przełęczy znajduje się sezonowo działające prywatne schronisko turystyczne Zygmuntówka. Przez przełęcz prowadzi też gruntowa droga z osiedla Bystra w Koszarawie przez Wełczę do Zawoi. Dawniej planowano poprowadzenie tzw. Drogi Karpackiej[3].
Szlaki turystyczne[edytuj | edytuj kod]
– Przełęcz Jałowiecka Północna – 3,7 km – 2:10 godz.- – Koszarawa Cicha – 5,4 km – 1:35 godz.
– Zawoja Wełcza;- – Koszarawa Tokarnia;
Przez przełęcz przebiega również Transbeskidzki Szlak Konny.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Geoportal - Przełęcz Klekociny. [dostęp 2021-03-04]. (pol.).
- ↑ a b Mapa Compass - Beskid Żywiecki. Wydawnictwo COMPASS Sp. z o.o.. [dostęp 2021-03-04]. (pol.).
- ↑ a b c Stanisław Figiel, Piotr Krzywda: Beskid Żywiecki. Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2006. ISBN 83-89188-59-7.
- ↑ Jerzy Kondracki: Geografia regionalna Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 1998. ISBN 83-01-12479-2.
- ↑ Beskid Śląski i Żywiecki. Mapa 1:50 000. Kraków: Wyd. „Compass”, 2011. ISBN 978-83-7605-084-3.
