Przedrzeźniacz krzywodzioby

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przedrzeźniacz krzywodzioby
Toxostoma curvirostre[1]
(Swainson, 1827)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

wróblowe

Podrząd

śpiewające

Rodzina

przedrzeźniacze

Rodzaj

Toxostoma

Gatunek

przedrzeźniacz krzywodzioby

Synonimy
  • Orpheus curvirostris Swainson, 1827[2]
Podgatunki
  • T. c. palmeri (Coues, 1872)
  • T. c. maculatum (Nelson, 1900)
  • T. c. insularum van Rossem, 1930
  • T. c. occidentale (Ridgway, 1882)
  • T. c. celsum R. T. Moore, RT, 1941
  • T. c. oberholseri Law, 1928
  • T. c. curvirostre (Swainson, 1827)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Przedrzeźniacz krzywodzioby (Toxostoma curvirostre) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny przedrzeźniaczy (Mimidae), zamieszkujący południowe USA i Meksyk. Nie jest zagrożony wyginięciem.

Systematyka[edytuj | edytuj kod]

Wyróżniono kilka podgatunków T. curvirostre[2][4][5]:

  • przedrzeźniacz pustynny (Toxostoma curvirostre palmeri) – południowo-zachodnie USA do środkowej Sonory (północno-zachodni Meksyk).
  • Toxostoma curvirostre maculatum – południowa Sonora, południowo-zachodnia Chihuahua i północna Sinaloa (północno-zachodni Meksyk).
  • Toxostoma curvirostre insularum – wyspy w pobliżu wybrzeży środkowej Sonory (północno-zachodni Meksyk).
  • Toxostoma curvirostre occidentale – zachodnio-środkowy Meksyk.
  • Toxostoma curvirostre celsum – południowo-środkowe USA i północno-środkowy Meksyk.
  • Toxostoma curvirostre oberholseri – południowy Teksas (południowe USA) i północno-wschodni Meksyk.
  • przedrzeźniacz krzywodzioby (Toxostoma curvirostre curvirostre) – środkowy i południowo-środkowy Meksyk.

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała 24–29 cm. Wierzch ciała jasny, szarobrązowy; spód szaropłowy, z ciemnymi plamami układającymi się w podłużne rzędy. Wyraźne białe rogi długiego ogona oraz białe przepaski na skrzydłach można nie zaobserwować u niektórych osobników, szczególnie tych z południowej i zachodniej Arizony. Dziób ma długi, zakrzywiony, tęczówki jaskrawo pomarańczowoczerwone.

Zasięg, środowisko[edytuj | edytuj kod]

Pospolity w zakrzaczeniach i zaroślach kaktusowych suchych regionów południowo-zachodniej i południowo-środkowej Ameryki Północnej. Zimuje w południowej części zasięgu występowania.

Zachowanie[edytuj | edytuj kod]

Biega i skacze po ziemi, grzebiąc w niej dziobem. Lata nisko i szybko.

Gniazdo zwykle w krzewie lub na niewysokim drzewie, najczęściej na wysokości 0,9–1,5 m, choć odnotowano też gniazda w szczelinach dużego platana czy saguaro. W zniesieniu 3–5 jaj, ich inkubacja trwa 12–15 dni. Młode są w pełni opierzone po 11–16 dniach od wyklucia[6].

Status[edytuj | edytuj kod]

IUCN uznaje przedrzeźniacza krzywodziobego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2020)[3]. Organizacja Partners in Flight szacuje liczebność populacji na 3,4 miliona dorosłych osobników[6]. Trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Toxostoma curvirostre, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b Curve-billed Thrasher (Toxostoma curvirostre). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-05)]. (ang.).
  3. a b c Toxostoma curvirostre, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  4. F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Nuthatches, Wallcreeper, treecreepers, mockingbirds, starlings, oxpeckers. IOC World Bird List (v11.1). [dostęp 2021-02-14]. (ang.).
  5. Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Mimidae Bonaparte, 1853 - przedrzeźniacze - Mockingbirds, thrashers (wersja: 2019-05-22). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-02-14].
  6. a b Curve-billed Thrasher Life History. [w:] All About Birds [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. [dostęp 2021-02-14]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Wiesław Dudziński, Marek Keller, Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Multico, 2000. ISBN 83-7073-059-0.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]