Przetoka okołoodbytnicza
Przetoka okołoodbytnicza, przetoka odbytu, przetoka odbytnicza (łac. fistula perianalis) – wyścielony specjalnym nabłonkiem wąski kanał lub przewód łączący skórę okolicy okołoodbytniczej (tzw. ujście zewnętrzne przetoki) z kanałem odbytu lub odbytnicą (tzw. ujście wewnętrzne przetoki). Powstanie przetoki związane jest z zapaleniem gruczołów okołoodbytowych zlokalizowanych w przestrzeni międzyzwieraczowej. Niekiedy przetoka może powstać jako stan zejściowy po spontanicznej perforacji ropnia okołoodbytniczego.
Podział[edytuj | edytuj kod]
Wyróżnia się pięć podstawowych rodzajów przetok okołoodbytniczych:
- podskórna/podśluzówkowa
- międzyzwieraczowa
- przezwieraczowa
- nadzwieraczowa
- ponadzwieraczowa.
Objawy[edytuj | edytuj kod]
Objawami przetoki mogą być: sączenie, ból, przewlekły stan zapalny. Bywają również przetoki bezobjawowe (asymptomatyczne).
Rozpoznanie[edytuj | edytuj kod]
Diagnostyka przetok polega na badaniu okolicy i kanału odbytu pod narkozą za pomocą cienkich metalowych sond.
Leczenie[edytuj | edytuj kod]
Przetoki wymagają zazwyczaj leczenia operacyjnego.
W przypadku przetok dystalnych (niskich) metodą z wyboru jest nacięcie przetoki (tzw. lay open), a w przypadku przetok proksymalnych (wysokich) istnieje szereg zabiegów mających różną skuteczność: założenie setona, nacięcie połączone z rekonstrukcją zwieraczy odbytu, implantacja stożka (anal fistula plug), wykonanie endorectal advancement flap, wstrzyknięcie kleju fibrynowego oraz inne techniki (FiLaC = fistula-tract laser closure, LIFT = ligation of intersphincteric fistula tract). Przetoki bezobjawowe nie są absolutnym wskazaniem do operacji.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- K. Bielecki (red.), A. Dziki (red.): Proktologia. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2000, wyd. 1. ISBN 83-200-2412-9
- W. Brühl, V. Wienert, A Herold: Aktuelle Proktologie. Uni-Med Verlag AG, Bremen 2011, 4. Auflage. ISBN 978-3-8374-1250-5