Przybliżenie Padégo

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Przybliżenie Pade)
Przybliżenia Padégo funkcji tangens
Przybliżenia Padégo funkcji wykładniczej

Przybliżenie Padégo – metoda aproksymacji funkcji za pomocą funkcji wymiernych danego rzędu. Często daje lepszy wynik niż szereg Taylora dla tej samej liczby współczynników, kiedy funkcja posiada bieguny.

Jej odkrywcą jest Henri Padé.

Definicja[edytuj | edytuj kod]

Dla danej funkcji i dwóch liczb naturalnych przybliżeniem Padégo rzędu jest funkcja wymierna

której pochodne równają się pochodnym do najwyższego możliwego rzędu

Ściślej i ogólniej funkcja wymierna jest przybliżeniem Padégo rzędu formalnego szeregu potęgowego nad ciałem jeżeli[1]:

(równoważnie )

Obliczanie[edytuj | edytuj kod]

Jeżeli rozwinięcie funkcji w szereg Taylora ma postać

to współczynniki w przybliżeniu Padégo spełniają układ równań

dla

Przy czym przyjmuje się, że

dla
dla

Przykład[edytuj | edytuj kod]

Należy wyliczyć wielomian przybliżający w punkcie 0. Mamy Z szeregu Taylora, który dla punktu 0 staje się szeregiem Maclaurina mamy

ogólnie dla

Układamy układ równań:

pierwsza część
druga część
oraz

Wpisujemy do macierzy najpierw pierwsze niewiadomych, a potem drugie otrzymując macierz:

oraz wektor wyrazów wolnych składający się z samych zer z wyjątkiem ostatniej jedynki. Następnie wyliczamy posługując się na przykład metodą eliminacji Gaussa, otrzymujemy co daje

co jest zgodne z przykładami Wolframu[2] z dokładnością do mnożnika licznika i mianownika.

Wypełnianie macierzy[edytuj | edytuj kod]

Niech N=m+n+2 będzie rozmiarem macierzy A z normalnym indeksem liczonym od 1 do N.

Czyścimy macierz inicjując  zerami;
        for (int i = 0; i <= m; i++)
        {
                for (int j = 0; j <= i; j++)
                {
                        if (j<=n)
                                A[i+1, m+j+2] = c[i  j];
                }
                A[i+1, i+1] = -1;
        }
        for (int i = 0; i<= n  1; i++)
                for (int j = 0; j <= n; j++)
                        A[m + i + 2, m + j + 2]  = c[m + n  i  j];
        ; końcowe b0 = 1
        A[m + n + 2, m + 2] = 1;

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Joachim von zur Gathen, Jürgen Gerhard: Modern computer algebra.
  2. Wolfram ↓.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]