Psalm 112

Psalm 112 – jeden z psalmów mądrościowych zgromadzonych w biblijnej Księdze Psalmów.

Jego numer przyjęty został za Biblią hebrajską; Septuaginta i Wulgata nadają mu numer 111.

Gatunek literacki i okoliczności powstania

Psalm 112, należy do utworów mądrościowych. Utwór ma charakter psalmu alfabetycznego, a pod względem struktury i słownictwa przypomina poprzedzający go Psalm 111, przy czym tamten wychwala dzieła Boga, a ten ludzi, którzy się Boga boją. Utwór łączony jest z uroczystościami dziękczynnymi, zdaniem Stanisława Łacha jest on pozdrowieniem osób, które przychodziły dziękować.

Psalm powstał w późniejszym okresie po niewoli.

Treść i teologia

Pod względem treści utwór rozwija cechy ludzi szczęśliwych opisanych w Psalmie 1. Podobnie jak Psalm 128, ten zaczyna się od formuły gratulacyjnej:

Alleluja.
Szczęśliwy mąż, który się boi Jahwe
i który ma wielkie upodobanie w Jego przykazaniach

Następne wiersze (2–4) zawierają obietnice dla człowieka sprawiedliwego - pomyślność i dobra ziemskie. Wiersze 5–9 to opis życia człowieka sprawiedliwego, który m.in. udziela pożyczek nie żądając procentów i nie oszukując. Psalm zawiera trzy rady: zaufać Bogu, umiłować jego przykazania oraz darzyć miłością ubogich. Ludziom sprawiedliwym przeciwstawiani są w ostatnim wierszu psalmu grzesznicy, którzy "zgrzytają zębami".

Psalm 112 kreśli obraz życia religijnego, w którym zapłatą Bożą za dobre życie jest ziemska pomyślność. U chrześcijan Nowy Testament poszerzył perspektywę na życie wieczne, zaś "światło w ciemności" (Ps 112,4) utożsamiane jest z Jezusem

Bibliografia

• Stanisław Łach: Księga Psalmów: Wstęp - przekład z oryginału - komentarz - ekskursy. Poznań: Pallotinum, 1990, s. 478-480.

Linki zewnętrzne

• Ps 112 w Biblii Tysiąclecia
• Egzegeza i przekłady angielskie w NetBible (ang.)