Pseudomalachit
| |
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |
| Inne nazwy |
lunnit, ehlit, fosforokalcyt |
|---|---|
| Skład chemiczny |
Cu5[(OH)2PO4] |
| Twardość w skali Mohsa |
4 - 5,5 |
| Układ krystalograficzny |
jednoskośny |
| Gęstość minerału |
2,98 g/cm³ |
| Właściwości optyczne | |
| Barwa |
zielonoszmaragdowa |
| Połysk |
szklisty, tłusty |
Pseudomalachit (znany także jako lunnit, ehlit, fosforokalcyt, trombolit, dyhydryt, prasyn, tagilit) – minerał bardzo rzadki, podobny do malachitu[1].
Minerał ten bywa nazywany także fosforokalcytem, lunnitem (od nazwiska chemika, Lunna) oraz ehlitem (od nazwy miejscowości Ehle w Niemczech, gdzie został odkryty).
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Właściwości[edytuj | edytuj kod]
Bardzo rzadko tworzy pojedyncze kryształy o pokroju krótkosłupkowym, tabliczkowym, igiełkowym lub włoskowym. Występuje w skupieniach włókniste, groniaste, sferolityczne bądź nerkowate, tworzy nacieki i naskorupienia. Odznacza się intensywną, zielonoszmaragdową barwą, jest kruchy, przezroczysty. Nie „burzy” z kwasem solnym (tą reakcją odróżnia się go od malachitu), ale rozpuszcza się w kwasach i stapia się w płomieniu dmuchawki.
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Jest minerałem strefy utleniania kruszców miedzi, przede wszystkim chalkopirytu. Najczęściej współwystępuje z takimi minerałami jak: malachit, azuryt, chalkopiryt, kupryt, tenoryt, chryzokola, limonit, chalcedon.
Miejsca występowania:
- Na świecie: jego główne złoża znajdują się w Niemczech - Nadrenii, Rosja - Uralu, w okolicach Chotobofu w Czechach i Lubetovej na Słowacji, Wielka Brytania – Kornwalia, Portugalia – Bogolo, Zambia, Kongo.
- W Polsce: został stwierdzony w Sudetach – Rudawy Janowickie, Góry Kaczawskie i na Dolnym Śląsku.
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
- czasami wykorzystywany jest jako kamień ozdobny,
- do wyrobu drobnej galanterii,
- ceniony kamień kolekcjonerski.
Wydobywany jest jedynie ze względu na to, że towarzyszy różnym rudom miedzi.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Leksykon Górniczy: pseudomalachit. [dostęp 2011-08-12].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jizi Koufinsky: Encyklopedia minerałów i skał. Warszawa 1995, ISBN 83-7175-085-4.
- W. Schumann: Minerały świata, Almapress, ISBN 83-7020-313-2.
- R. Duda, L. Reji: Wielka Encyklopedia Minerałów, Elipsa 2 ISBN 83-86013-00-1,