RTDS-8
| |||
| Procesor | |||
|---|---|---|---|
| System operacyjny | |||
| |||
RTDS-8 (Real-Time Development System for 8-bit microprocesors) – mikrokomputerowy system uruchomieniowy, przeznaczony do wspomagania procesu uruchamiania 8-bitowych, prototypowych systemów mikrokomputerowych, pakietów lub oprogramowania oraz do ich testowania.
Historia systemu[edytuj | edytuj kod]
System RTDS-8 został opracowany w:
- ZSAK PAN w Gliwicach (obecnie IITiS PAN), przy współpracy
- Instytutu Informatyki Politechniki Śląskiej,
a produkowany był przez
- ZUK MERA-Elzab w Zabrzu.
W latach 1987-1988 wdrożono 16-bitową wersję systemu.
Przeznaczenie systemu[edytuj | edytuj kod]
System dla architektury 8-bitowej dostępny był z sondami mikroprocesorów:
Natomiast system 16-bitowy dla mikroprocesorów:
Budowa i działanie systemu[edytuj | edytuj kod]
System składał się z dwóch podstawowych bloków funkcjonalnych:
- mikrokomputera bazowego,
- uniwersalnego emulatora mikroprocesorów.
Wspomaganie uruchamiania systemów oparte na emulacji układowej polega na symulacji mikroprocesora przez taki sam procesor jak symulowany, ale pracujący z rozbudowanymi układami sterowania i monitorowania, poprzez zastąpienie mikroprocesora sondą układu emulatora.
Mikrokomputer bazowy był uniwersalnym mikrokomputerem z procesorem 8085 pracującym pod kontrolą:
- prostego monitora rezydującego w pamięci EPROM (8kB) rozszerzonego o obsługę sterowania pamięcią dyskową, lub
- systemu CP/M.
Uniwersalny emulator mikroprocesorów to układ oparty na metodzie forsowania wykonania instrukcji, umożliwiającej programowe sterowanie przebiegiem operacji, sterowanie stanem mikroprocesora i monitorowania uruchamianego systemu (objęta patentem PRL nr 202905).
Zlecenia systemu[edytuj | edytuj kod]
Dostępne zlecenia dzielą się na 3 funkcjonalne grupy:
- zlecenia inicjujące pracę systemu,
- zlecenia dotyczące właściwego uruchamiania systemu:
- wyświetlania stanu mikroprocesora i układów we-wy,
- modyfikowania stanu mikroprocesora i układów we-wy,
- krokowego wykonania,
- deasemblacji,
- kontroli stanu rejestrów,
- zatrzymania programu,
- śledzenia programu w czasie rzeczywistym,
- pomiaru czasu,
- zlecenia zapamiętania stanu systemu (w pamięci dyskowej) i umożliwiające odtworzenie tego stanu.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Roman A. Plaza, Eugeniusz J. Wróbel: Systemy czasu rzeczywistego. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1988. ISBN 83-204-1064-9.