Radunia (szczyt)
 Radunia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
573 m n.p.m. |
| Wybitność |
189 m |
Położenie na mapie Sudetów  | |
 50°50′14,53″N 16°42′37,39″E/50,837369 16,710386
| |
Radunia (niem. Geiersberg; po wojnie nazywana Sępią Górą) – drugi wyodrębniający się szczyt w Masywie Ślęży i wznoszący się na wysokość 573 m n.p.m. Na zboczach góry na wysokości ok. 325 m n.p.m. ma swoje źródło rzeka Czarna Woda.
Geologia[edytuj | edytuj kod]
Zbudowana jest z serpentynitu z domieszką magnetytu, który powoduje wysoką anomalię magnetyczną, szczególnie na szczytowych skałkach. Znaleziono tu ślady pobytu człowieka z neolitu (4000–1700 lat p.n.e.): kamienny toporek i fragmenty naczyń kultury pucharów lejkowatych. W kilku miejscach u podnóża Raduni wyłamywano wtedy serpentynit, służący do wyrobu narzędzi.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Na początku epoki żelaza (400–300 lat p.n.e.) powstał na Raduni kamienny krąg kultowy, otaczający sanktuarium księżyca. Zachowane do dziś partie mają 1780 m długości, średnia szerokość 4,5 m, a wysokość do 60 cm. Na szczycie znajduje się zagłębienie, tak zwana „Kacza Kałuża”, w którym znaleziono ułamki naczyń. Poniżej bije źródło Srebrnik używane prawdopodobnie do rytualnych ablucji. W tym miejscu odkryto przedmioty wykonane z brązu. Nazwa Radunia (Radnyna) pojawia się w źródłach pisanych od XIII wieku.
Fauna i flora[edytuj | edytuj kod]
Na wierzchołku znajduje się Rezerwat przyrody Góra Radunia. Chroni on miejsca występowania rzadkich gatunków roślin przystosowanych do swoistych warunków glebowych i klimatycznych. Dużą wartością przyrodniczą odznaczają się płaty świetlistej dąbrowy oraz muraw kserotermicznych, a także stanowiska cennych elementów flory, w tym związanej z serpentynitami paproci zanokcicy klinowatej.
W 2004 na górze Radunia odkryto stanowisko bardzo rzadkiego w Polsce gatunku porostu – odnożycy pośredniej[1].
Turystyka[edytuj | edytuj kod]
Na północnym stoku Raduni znajduje się przestarzały i nieużywany orczykowy wyciąg narciarski o długości 500 m. Do 2014 przez szczyt prowadził niebieski szlak turystyczny, obecnie trawersujący górę od północnego wschodu[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Ewa Latusek, Magdalena Popiel, Katarzyna Szczepańska. Nowe stanowiska Ramalina intermedia (Delise ex Nyl.) Nyl. (Ascomycotalichenisati) w południowo-zachodniej Polsce. [dostęp 2015-07-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-07-15)].
- ↑ Zakaz wstępu na Radunię
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
