Rafał Urzędowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rafał Urzędowski
Ilustracja
podpułkownik audytor podpułkownik audytor
Data i miejsce urodzenia

24 października 1891
Husiatyn

Data i miejsce śmierci

1940
USRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

do 1940

Siły zbrojne

Cesarsko-królewska Obrona Krajowa
Wojsko Polskie

Jednostki

Pułk Strzelców Nr 36
Wojskowa Prokuratura Okręgowa Nr VI
Wojskowy Sąd Okręgowy Nr VI

Stanowiska

prokurator

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Waleczności (Austro-Węgry)

Rafał Ludwik Urzędowski[1] (ur. 24 października 1891 w Husiatynie, zm. 1940 w ZSRR) – podpułkownik audytor Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Rafał Ludwik Urzędowski urodził się 24 października 1891 w Husiatynie, woj. tarnopolskim, w rodzinie Hieronima i Heleny z Kaczorowskich[2]. Początkowo uczęszczał do gimnazjum w Brzeżanach. W 1909 zdał egzamin dojrzałości z odznaczeniem w C.K. IV Gimnazjum we Lwowie[3][4]. W latach 1909–1913 studiował prawo na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W latach 1913–1914 był czynnym członkiem Brzeżańskiej Sokolej Drużyny Polowej.

1 sierpnia 1914 został wcielony do armii austriackiej do 19 pułku piechoty obrony krajowej. Podczas I wojny światowej w rezerwie piechoty C. K. Obrony Krajowej został mianowany kadetem[5], aspirantem oficerskim w rezerwie z dniem 1 maja 1915[6], a potem awansowany na stopień chorążego z dniem 1 maja 1915[7]. Do 1918 był przydzielony do pułku strzelców nr 36[6][8], od 1 stycznia 1916 w stopniu podporucznika rezerwy[2].

Po zakończeniu wojny i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Brał udział w walkach podczas wojny polsko-bolszewickiej. W korpusie oficerów sądowych został awansowany na stopień kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[9], a potem na stopień majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927[10]. W latach 20. służył w Prokuraturze przy Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr VI we Lwowie[11][12][10]. Według stanu z 1932 służył w Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr VI[13]. 9 kwietnia 1934 Prezydent RP mianował go prokuratorem przy wojskowych sądach okręgowych, a minister spraw wojskowych przeniósł z WSO Nr VI do Prokuratury przy Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr VI na stanowisko prokuratora[14]. 27 czerwca 1935 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 5. lokatą w korpusie oficerów sądowych[15]. W międzyczasie uzyskał tytuł magistra praw na Uniwersytecie Jagiellońskim[16]. We Lwowie zamieszkiwał przy ulicy Dembińskiego 2[17]. W 1939 był prokuratorem Wojskowej Prokuratury Okręgowej Nr 6 we Lwowie[18]. W dzień wybuchu II wojny światowej tj. 1 września 1939 został szefem Wojskowego Sądu Okręgowego Nr 6. Służbę na tym stanowisku pełnił do 22 września 1939, do czasu zakończenia obrony Lwowa[19].

Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD. W 1940 został zamordowany przez NKWD. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 72/1-21 oznaczony numerem 3003)[20]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Był żonaty z Wilhelminą Gerberowną, z którą miał córkę.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W ewidencji wojskowych C. K. Obrony Krajowej był określany w języku niemieckim jako „Rafael Urzedowski”.
  2. ↑ a b Sylwetyki prokuratorów poległych w czasie II wojny światowej: Ppłk Rafał Ludwik URZĘDOWSKI/
  3. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. IV. Gimnazyum we Lwowie za rok szkolny 1909. Lwów: 1909, s. 92.
  4. ↑ Władysław Kucharski: Przegląd historyczny 50-lecia Gimnazjum IV im. Jana Długosza we Lwowie. Ósmacy i abiturienci. W: Władysław Kucharski (red.): Księga pamiątkowa 50-lecia Gimnazjum im. Jana Długosza we Lwowie. Lwów: 1928, s. 105.
  5. ↑ Verordnungsblatt für die k. k. Landwehr Nr. 23. „Fremden-Blatt”. Nr 65, s. 4, 6 marca 1915. (niem.). 
  6. ↑ a b c Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1916. Wiedeń: 1916, s. 75.
  7. ↑ Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918, s. 153.
  8. ↑ Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918, s. 362.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1092.
  10. ↑ a b c d Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 694.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1084.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 979, 987.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 309, 880.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 138, 170.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 67.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 19 marca 1937 roku, s. 21.
  17. ↑ Sprawozdanie z działalności Towarzystwa Badania Historji Obrony Lwowa i Województw Południowo-Wschodnich za rok 1933/34. Lwów: 1934, s. 23.
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1939 ↓, s. 320, 871.
  19. ↑ Szurlej 1939 ↓, s. 3.
  20. ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 101. [dostęp 2014-10-27].
  21. ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  22. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 320.
  23. ↑ M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 89 za zasługi na polu sądownictwa wojskowego”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Rafał_Urzędowski&oldid=67246487”