Reaktywne zaburzenia przywiązania w dzieciństwie
| Klasyfikacje | |
| ICD-10 | |
|---|---|
| DSM-IV |
313.89 |
| MeSH | |
Reaktywne zaburzenia przywiązania w dzieciństwie[1], reaktywne utrudnienie nawiązywania relacji społecznych w dzieciństwie[2] – zaburzenie z grupy zaburzeń przywiązania w dzieciństwie, obok zaburzenia selektywności przywiązania[1].
Etiologia[edytuj | edytuj kod]
Zaburzenia przywiązania biorą się z zaburzeń rozwoju emocjonalnego, które z kolei powoduje niewłaściwe kształtowanie się więzi pomiędzy dzieckiem a opiekunem we wczesnym dzieciństwie. Wszystko zaczyna się więc od niewłaściwej opieki sprawowanej przez tego opiekuna, na przykład zaniedbywania psychicznych bądź fizycznych potrzeb dziecka, a nawet jego maltretowania, ale może też chodzić o nieumiejętne wychowywanie, gdy rodzic pozostaje dla dziecka niedostępny czy też stosuje zbyt surowe kary[1].
Objawy[edytuj | edytuj kod]
Zaburzenie to objawia się nieprawidłowymi interakcjami społecznymi[1].
Widać to zwłaszcza podczas rozstań lub powitań dziecka z opiekunem. Dziecko prezentuje wówczas zachowania ambiwalentne, sprzeczne. Zbliżając się do swego opiekuna, nie patrzy na niego, lecz odwraca swój wzrok; pocieszane zbliża się, ale też unika spotkania, prezentuje upór. Ma również poczucie nieszczęścia, jest wycofane, na przykład zwija się w kłębek na podłożu, jest lękliwe, nadmiernie czujne, nie stroni od agresji, zarówno autoagresji, jak i agresji skierowanej przeciwko innym osobom. Pocieszanie dziecka nie zmienia tych stanów[1].
Od zaburzeń całościowych zaburzenie reaktywne odróżnia się prawidłowymi reakcjami na bodźce ze środowiska. Również zainteresowanie innymi dziećmi wydaje się prawidłowe. Jednak pojawiające się podczas zabawy negatywne emocje ją uniemożliwiają[1]. W związku z tym relacje z rówieśnikami pozostają ubogie[2].
Oprócz objawów psychicznych występują: zahamowanie wzrostu i zaburzenia rozwoju fizycznego[1].
Przebieg[edytuj | edytuj kod]
Problem rozpoczyna się w pierwszych pięciu latach życia dziecka[2].
Zaburzenia przywiązania nie kończą się z przeminięciem dzieciństwa, ale trwają także po wkroczeniu pacjenta w wiek dorosły. W dalszym ciągu wpływają na zawiązywanie relacji, niekiedy je uniemożliwiając. Mogą też zepsuć relacje pacjenta z własnymi dziećmi[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h Tomasz Wolańczyk: Psychiatria dziecięca. W: Marek Jarema, Jolanta Rabe-Jabłońska: Psychiatria. Podręcznik dla studentów medycyny. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2011, s. 353-353. ISBN 978-83-200-4180-4.
- ↑ a b c ICD-10, Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych
