Reiki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje) o 23:25, 15 sty 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Zapis w języku japońskim:(od góry) „rei” (duch, dusza) i „ki” (energia, umysł, serce)
Zabieg reiki

Reiki (jap. 霊気 reiki) – słowo pochodzi od chińskiego lingqi 灵气 (dawna pisownia: 靈氣). Pojęcie to oznacza duchowy wpływ (np. gór).

Obecnie pojęcie reiki jest znane dzięki twórcy metody uzdrawiania, która nazywa się usui-reiki-ryōhō (jap. 臼井靈氣療法). Jest to system, metoda uzdrawiania za pomocą energii życiowej. Usui to nazwisko twórcy tej metody – Mikao Usui. Znak rei 霊 oznacza w języku japońskim ducha lub duszę, natomiast znak ki 気 jest pojęciem znacznie szerszym. Może oznaczać m.in.: ducha, duszę, serce jako uczucie, umysł, nastrój, energię. W słowie reiki jest odpowiednikiem chińskiego qi, czyli energii życiowej przenikającej wszechświat.

Istnienie energii duchowej reiki – podobnie jak istnienie innych form energii życiowej (np. duszy ludzkiej) – nie zostało dotychczas potwierdzone przez obserwacje naukowe. Dlatego ta forma poprawy zdrowia należy do medycyny niekonwencjonalnej.

Reiki nie jest religią i nie zastępuje jej, nie jest też filozofią. Jest energią i sztuką jej wykorzystania opartą na pięciu uniwersalnych zasadach przekazanych przez Mikao Usui. Te zasady to:

  1. chociaż dziś nie martw się
  2. chociaż dziś nie złość się
  3. chociaż dziś bądź wdzięczny
  4. chociaż dziś pracuj uczciwie
  5. chociaż dziś bądź miły dla innych[potrzebny przypis]

Zasada działania

W systemie tym reiki postrzegana jest jako przenikająca wszystko i wszystkich energia. Przeciętny człowiek ma ograniczone możliwości posługiwania się nią, w większości przypadków nawet nie jest w stanie jej odczuć. Aby nabyć możliwość świadomego korzystania z energii reiki trzeba zostać inicjowanym przez mistrza reiki. Podczas seminariów towarzyszących inicjacji, mistrz przekazuje techniki uzdrawiania tą energią.

System reiki bazuje na podobnych założeniach jak inne gałęzie wschodniej medycyny (np. ajurweda czy medycyna chińska), czyli uznaje, że zdrowie oznacza harmonię zarówno w człowieku (jego ciele, umyśle i duchu), jak i w jego otoczeniu, zaś choroba powstaje w wyniku braku czy też zaburzenia owej harmonii. Jeśli chodzi o ciało (według wschodniej medycyny ożywiane przez nieustanne krążenie energii życiowej przez specjalne kanały – meridiany), zaburzenie może powstać np. przez zastanie się energii, zablokowanie meridianu, przez niezrównoważenie obiegu między poszczególnymi narządami lub między ciałem a otoczeniem.

Reiki ma usuwać te zaburzenia na dwa sposoby: przez pobudzanie organizmu do zdrowienia oraz przez niwelowanie blokad energetycznych w czakrach i meridianach. Osoba praktykująca reiki pobiera energię przez czakrę korony (Sahasrara), a oddaje pacjentowi przez czakry znajdujące się na wewnętrznej stronie dłoni, stosując nakładanie rąk na określone miejsca na ciele. Przekazujący, a zwykle również osoba poddawana temu tzw. „zabiegowi reiki”, może odczuwać energię reiki jako umiejscowione uczucie ciepła, zimna, nacisku lub mrowienia. Rodzaj odczuć zależy zarówno od rodzaju techniki użytej przez praktykującego reiki jak i od rodzaju problemu występującego u pacjenta. Stosuje się także w niektórych technikach/okolicznościach przekazywanie reiki w inny sposób – np. na odległość bądź za pomocą oddechu.

Reiki jest używana zarówno w stosunku do ludzi, jak również roślin i zwierząt. W krajach zachodnich jak również coraz częściej w Polsce w wielu szpitalach zabiegi reiki są stosowane przez część personelu medycznego w celu poprawy stanu zdrowia[1].

Historia reiki

Metoda reiki została rozpowszechniona przez Mikao Usui. Nie ma zgody co do tego, czy był to jego oryginalny system, czy też istniał on już wcześniej, a Usui Sensei (jak był nazywany przez uczniów) tylko przywrócił pamięć o nim. Według tej drugiej teorii[potrzebny przypis], techniki nazywane obecnie reiki istniały wcześniej jako zbiór praktyk stosowanych przez lamów tybetańskich i mistrzów buddyjskich. Na bazie informacji wyrytych w inskrypcji na kamieniu nagrobnym Usuiego wiemy, że Mikao Usui urodził się 15 sierpnia 1865 roku w prowincji Gifu, w Japonii. Zmarł 9 marca 1926 roku[2].

Starsze źródła sprzed roku 2000 podają, że Mikao Usui był dziekanem szkoły chrześcijańskiej w Kyoto. Szkołą tą miał być Uniwersytet Doshisha. Badania Williama Randa zanegowały jednak tę wersję legendy[3]. Mikao Usui był świeckim mnichem ze szkoły buddyzmu Tendai, miał też możliwość studiowania buddyzmu szkoły Shingon, praktykującym również rdzenną religię shintō[4].

Według legendy Usui po samoinicjacji na górze Kurama zaczął uczyć i uzdrawiać żebraków i studentów. W kwietniu 1911 założył stowarzyszenie Usui Reiki Ryoho Gakkai, do którego należeli jego uczniowie. W tym samym roku otworzył klinikę w Tokio. Mikao po wypracowaniu własnych technik i zaleceń, co do stosowania ReiKi, zapisał je w podręczniku Usui ReiKi Hikkei. W następnych latach działalności Usui pomagał ofiarom kataklizmów nawiedzających Tokio i założył kolejna klinikę. Do swojej śmierci w 1926 Mikao Usui nauczył reiki ponad 2000 osób. Jednym z uczniów dr Usui był Chujiro Hayashi, który inicjował na mistrzynię Hawayo Takatę, propagatorkę reiki w świecie zachodnim.

Z „historycznego”, klasycznego Usui Reiki z czasem wyewoluowały także inne systemy – patrz[5], a także pojawiły się nowe, niemające reiki u swoich podstaw, lecz wzrastające niezależnie, równolegle, choć mające zbliżoną zasadę działania – np. Seichim, Gtummo, Eteryczne Kryształy czy Golden Triangle[potrzebny przypis].

Pięć zasad

Usui podziwiał prace literackie cesarza Meiji. W trakcie dopracowywania swojego systemu reiki, Usui streścił niektóre z prac cesarza do zestawu moralnych zasad, później znanego pod nazwą pięciu zasad reiki (五戒 gokai, znaczące „pięć przykazań”, z buddyjskich nauk przeciwko zabijaniu, kradzieży, niewłaściwej praktyki seksualnej, kłamaniu oraz nieumiarkowaniu). Wielu nauczycieli i praktykujących reiki przestrzega te zasady, czy też przykazania[6].