René Pleven
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Premier Francji | |
| Okres | |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca |
Henri Queuille |
| Premier Francji | |
| Okres |
od 11 sierpnia 1951 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik |
Henri Queuille |
| Następca | |
| Minister finansów Francji | |
| Okres |
od 16 listopada 1944 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister spraw zagranicznych Francji | |
| Okres | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister sprawiedliwości Francji | |
| Okres |
od 22 czerwca 1969 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
         
| |
René Pleven (ur. 15 kwietnia 1901 w Rennes, zm. 13 stycznia 1993 w Paryżu) – francuski polityk.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Jego ojcem był pułkownik Jules Pleven, wykładowca na École spéciale militaire de Saint-Cyr[1]. Wykształcenie zdobywał w liceach w Rennes i Laval, a następnie studiował prawo na Uniwersytecie Paryskim[1]. Był także studentem École libre des sciences politiques[1]. W latach 1929–1939 pracował dla Automatic Telephone Company, pełniąc m.in. funkcję dyrektora wszystkich operacji w Europie[1].
W 1939 został zmobilizowany do Francuskich Sił Powietrznych jako sierżant rezerwy. Jean Monnet mianował go następnie zastępcą szefa francuskiej misji w Stanach Zjednoczonych, mającej na celu zakup samolotów wojskowych[1]. W 1940 roku po raz pierwszy spotkał się z generałem Charles’em de Gaulle’em[1]. Pod koniec czerwca 1940 roku dołączył do sił Wolnej Francji[1].
W lipcu 1940 roku został mianowany sekretarzem generalnym Francuskiej Afryki Równikowej i wraz z pułkownikiem Philippe’em Marie Leclerkiem oraz Claude’em Hettierem de Boislambertem wyjechał do Afryki, mając za zadanie przyłączenie francuskich kolonii do Wolnej Francji[1]. Odegrał kluczową rolę w wydaniu decyzji o przyłączeniu Czadu do Wolnych Francuzów przez gubernatora Félixa Éboué[1].
We wrześniu 1941 roku został mianowany komisarzem ds. gospodarki, finansów i kolonii we Francuskim Komitecie Narodowym[1]. W październiku 1941 powrócił do Londynu[1]. W 1942 został mianowany komisarzem ds. gospodarki, kolonii i marynarki handlowej, został także wiceprzewodniczącym Francuskiego Komitetu Narodowego[1]. W październiku 1942 roku objął stanowisko komisarza do spraw zagranicznych i kolonii, a od lutego 1943 ponownie tylko komisarza ds. kolonii[1]. Funkcję komisarza ds. kolonii pełnił także we Francuskim Komitecie Wyzwolenia Narodowego i Rządzie Tymczasowym Republiki Francuskiej[1]. Na przełomie stycznia i lutego 1944 roku przewodniczył konferencji o dekolonizacji zorganizowanej w Brazzaville[1].
Po śmierci Aimé Lepercqa w listopadzie 1944 roku objął stanowisko ministra finansów, a od kwietnia 1945 był ministrem finansów i gospodarki[1]. Funkcję ministra przestał pełnić po rezygnacji de Gaulle′a w 1946[1].
Pomagał w założeniu Demokratycznej i Socjalistycznej Unii Ruchu Oporu, która miała włączyć ludzi wywodzących się z Resistance w życie polityczne Republiki[1]. W latach 1946–1953 był przewodniczącym tego ugrupowania[1]. ednym z jego partyjnych kolegów był wielokrotny minister, a następnie socjalistyczny prezydent François Mitterrand.
W październiku 1949 roku został mianowany ministrem obrony w rządzie Georges’a Bidaulta[1]. Tą samą funkcję pełnił w rządach Antoine’a Pinaya, René Mayera i Josepha Laniela[1]. W latach 1950–1951 i 1951–1952 pełnił urząd premiera[1]. W maju 1958 roku pełnił krótko funkcję ministra spraw zagranicznych[1]. W latach 1958–1969 był jednym z delegatów Francji w Parlamencie Europejskim[1]. Następnie pełnił funkcję ministra sprawiedliwości w rządach Jacques’a Chabana-Delmasa i Pierre’a Messmera[1].
Obecnie pamiętany jest głównie ze względu na tzw. „Plan Plevena”, który zmierzał do stworzenia Europejskiej Wspólnoty Obronnej (co ostatecznie zablokowali komuniści i gaulliści).
Od 1944 był członkiem kapituły Orderu Wyzwolenia, a od 1948 członkiem Francuskiej Akademii Nauk[1].
Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
Odznaczony następującymi odznaczeniami[1]:
- Order Wyzwolenia
- Komandor Orderu Zasługi Morskiej
- Krzyż Wielki Orderu Imperium Brytyjskiego
- Krzyż Wielki Orderu Oranje-Nassau
- Wielki Oficer Orderu Leopolda
- Krzyż Wielki Orderu Danebroga
- Krzyż Wielki Orderu Zasługi Republiki Włoskiej
- Krzyż Wielki Orderu Alawitów
- Krzyż Wielki Orderu Miliona Słoni i Białego Parasola
- Krzyż Wielki Orderu Gwiazdy Polarnej
- Wielki Oficer Narodowego Orderu Wybrzeża Kości Słoniowej
- Doktorat honoris causa Uniwersytetu Karoliny Północnej
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wielka Encyklopedia A-Z • Suplement, 2005
- Premierzy Francji
- Francuscy ministrowie finansów
- Francuscy ministrowie sprawiedliwości
- Francuscy ministrowie spraw zagranicznych
- Francuscy ministrowie (IV Republika)
- Francuscy ministrowie (V Republika)
- Francuscy parlamentarzyści (IV Republika)
- Francuscy parlamentarzyści (V Republika)
- Francuscy wojskowi
- Odznaczeni Orderem Danebroga
- Odznaczeni Orderem Imperium Brytyjskiego
- Odznaczeni Orderem Leopolda (Belgia)
- Odznaczeni Orderem Miliona Słoni i Białego Parasola
- Odznaczeni Orderem Oranje-Nassau
- Odznaczeni Orderem Wyzwolenia
- Odznaczeni Orderem Zasługi Republiki Włoskiej
- Odznaczeni Orderem Gwiazdy Polarnej (Szwecja)
- Doktorzy honoris causa uczelni w Stanach Zjednoczonych
- Absolwenci Uniwersytetu Paryskiego
- Odznaczeni Orderem Alawitów
- Politycy Demokratycznej i Socjalistycznej Unii Ruchu Oporu
- Urodzeni w 1901
- Zmarli w 1993
- Ludzie urodzeni w Rennes
- Ludzie związani z Laval (Mayenne)