Reprezentacja Holandii w piłce nożnej mężczyzn

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez LukiP82 (dyskusja | edycje) o 17:09, 13 kwi 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Holandia
Przydomek

Oranje (Pomarańczowi)

Związek

Koninklijke Nederlandse Voetbal Bond

Sponsor techniczny

Nike

Trener

Ronald Koeman
(od 2018)

Asystent trenera

Ruud Gullit
(od 2017)

Skrót FIFA

NED

Ranking FIFA

19. (969 pkt.)[a]

Miejsce w rankingu Elo

10. (10 lipca 2016) (1903 pkt.)

Zawodnicy
Najwięcej występów

Wesley Sneijder (131)

Najwięcej bramek

Robin van Persie (50)

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Mecze
Pierwszy mecz
 Belgia 1:4 Holandia 
(Antwerpia, Belgia; 30.04.1905)
Najwyższe zwycięstwo
 Holandia 11:0 San Marino 
(Eindhoven, Holandia; 02.09.2011)
Najwyższa porażka
 Holandia 2:12 Anglia (amatorzy) Anglia
(Haga, Holandia; 01.04.1907)
Medale
Igrzyska olimpijskie
brąz 1908, 1912, 1920
Mistrzostwa świata
srebro 1974, 1978, 2010
brąz 2014
Mistrzostwa Europy
złoto 1988
brąz 1976, 1992, 2000, 2004
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Wiadomości w Wikinews
Strona internetowa
  1. ↑ Stan aktualny na 12 kwietnia 2018.

Reprezentacja Holandii w piłce nożnej reprezentuje Holandię w piłkarskich rozgrywkach międzynarodowych mężczyzn i jest bezpośrednio podporządkowana Królewskiemu Holenderskiemu Związkowi Piłki Nożnej (KNVB). Drużyna od koloru strojów nazywana jest Pomarańczowymi (Oranje).

Pierwszy oficjalny mecz piłkarski rozegrała w 1905 roku, z Belgią w Antwerpii. Do europejskiej czołówki awansowała dopiero w latach 70.; wówczas także rozpowszechniła system gry zwany futbolem totalnym. Holendrzy są jedyną drużyną w historii, która trzykrotnie wystąpiła w finale mistrzostw świata i ani razu nie wygrała; w najważniejszym meczu przegrywali z RFN (1974), Argentyną (1978) oraz Hiszpanią (2010)[1].

Ich jedynym zwycięskim finałem jest ostatnie spotkanie Euro 1988, w którym pokonali Związek Radziecki. Zwycięstwo w mistrzostwach Europy oraz trzykrotne wicemistrzostwo świata to najważniejsze osiągnięcia w historii holenderskiej piłki reprezentacyjnej.

Historia

Początki

Reprezentacja Holandii w roku 1905

Piłka nożna w Holandii pojawiła się w drugiej połowie XIX wieku wraz z angielskimi robotnikami. Przez wiele kolejnych lat to właśnie piłkarze i trenerzy z Wysp Brytyjskich pozostawali wzorami dla Holendrów. Próbą przeszczepienia angielskiej myśli szkoleniowej do Kraju Tulipanów było zatrudnianie szkoleniowców znad Tamizy, zarówno w klubach, jak i reprezentacji. Od 1908 do 1940 roku selekcjonerami drużyny narodowej byli wyłącznie Anglicy. Pierwszym Holendrem, który otrzymał nominację na trenera kadry, był Otto Bonsema, pracujący w latach 1946-1947.

Reprezentacja Holandii pierwszy oficjalny mecz międzypaństwowy rozegrała 30 kwietnia 1905 roku z Belgią w Antwerpii. Mimo sukcesów na trzech kolejnych igrzyskach olimpijskich (brązowe medale w 1908, 1912 i 1920 roku), holenderscy zawodnicy nie cieszyli się uznaniem, nie pomagał im w tym utrzymujący się aż do połowy lat 50. brak zawodowstwa; piłkarze łączyli grę w futbol z pracą w kopalniach, urzędach i portach[2]. Dopiero w 1956 roku wracający z Hiszpanii napastnik Faas Wilkes podpisał pierwszy zawodowy kontrakt z klubem holenderskim.

Abe Lenstra, reprezentant Holandii w latach 1940-1959

Holendrzy nie wzięli udziału w pierwszych mistrzostwach świata w 1930 roku. Z dwu kolejnych – w 1934 i 1938 roku – odpadali już po jednym meczu. Najpierw ulegli 2:3 Szwajcarii, a cztery lata później 0:3 Czechosłowacji. Strzelcami goli w pierwszym spotkaniu byli Kick Smit i Leen Vente, a trenerem na obu turniejach – Anglik Bob Glendenning.

Po wojnie aż do 1974 roku nie zagrali w żadnym z pięciu mundiali. Sytuacja polityczna i społeczna (głównie zniszczenia wojenne) zmusiła ich do wycofania się z eliminacji do mistrzostw świata w 1950 i 1954. Między 1949 a 1955 rokiem Pomarańczowi nie wygrali ani jednego meczu. W grupie kwalifikacyjnej do kolejnych turniejów wyprzedzali ich Austriacy (1958), Węgrzy (1962), Szwajcarzy i Irlandczycy z Północy (1966) oraz Bułgarzy i Polacy (1970).

W Kraju Tulipanów nie brakowało w tym czasie talentów piłkarskich. Najbardziej znanymi graczami holenderskimi byli członkowie tzw. "złotej trójcy": Faas Wilkes, Abe Lenstra i Kees Rijvers[3]. Wilkes z czasem przeniósł się do Interu Mediolan, Lenstra był gwiazdą SC Heerenveen, a przyszły selekcjoner (to u niego debiutowali Frank Rijkaard, Marco van Basten i Ruud Gullit[3]) Rijvers zarabiał w AS Saint-Étienne. Brakowało natomiast holenderskich szkoleniowców, którzy, tak w drużynach klubowych, jak i reprezentacji, musieli pogodzić się z prymatem trenerów z Anglii i Austrii.

W 1965 roku z pracy w Ajaksie Amsterdam zrezygnował Vic Buckingham. Jego następcą został jego asystent, były piłkarz i nauczyciel gimnastyki, Holender Rinus Michels. Był to początek zmian w klubowej piłce holenderskiej, które z czasem objęły również drużynę narodową.

Lata 1974–1978. Rozkwit futbolu totalnego

 Osobny artykuł: Reprezentacja Holandii w piłce nożnej mężczyzn/Lata 1974-1978.

Lata 1980–1986. Na uboczu wielkiego futbolu

 Osobny artykuł: Reprezentacja Holandii w piłce nożnej mężczyzn/Lata 1980-1986
UWAGA: sugestia rozszerzonej treści w nieistniejącym artykule - trzeba poprawić link.

Lata 1988–1992. Powroty Rinusa Michelsa

 Osobny artykuł: Reprezentacja Holandii w piłce nożnej mężczyzn/Lata 1988-1992.
Holendrzy po raz pierwszy i – jak na razie – ostatni zdobyli mistrzostwo Europy w 1988

Po porażkach do trzech turniejów rangi mistrzowskiej w marcu 1986 roku do pracy z kadrą powrócił Rinus Michels. Opiekun wicemistrzów świata z 1974 roku poprowadził Holendrów do zwycięstwa w grupie eliminacyjnej do Euro 1988, dzięki czemu Pomarańczowi po ośmioletniej przerwie wrócili do rywalizacji o najważniejsze europejskie trofeum. Mimo iż przed turniejem nie wymieniano ich w gronie głównych faworytów[4], to nazwisko uznanego i utytułowanego szkoleniowca oraz forma piłkarzy, już wówczas należących do europejskiej czołówki[5], sprawiły, że wielu komentatorów widziało w Pomarańczowych "czarnego konia" mistrzostw[6]. Nie pomylili się: mimo porażki w pierwszym meczu ze Związkiem Radzieckim, podopieczni Michelsa w kolejnych spotkaniach ograli Anglię (3:1), Irlandię (1:0), RFN (2:1), a w spotkaniu finałowym zrewanżowali się ZSRR (2:0), i po raz pierwszy w historii wygrali mistrzostwa Europy. W prasowych komentarzach podkreślano, że Holandia grała nie tylko skutecznie, ale także szybko i ofensywnie[7][8]. Wśród zawodników, którzy zebrali najwyższe noty, znaleźli się kapitan i najbardziej wszechstronny piłkarz w ekipie Pomarańczowych Ruud Gullit (26 lat, AC Milan)[9][10] oraz napastnik Marco van Basten (24, AC Milan), któremu przypadła korona króla strzelców (pięć goli) oraz nagroda dla najlepszego gracza turnieju[11].

Dwa lata później ta sama drużyna startowała w mundialu w 1990. Jednak w przeciwieństwie do poprzedniego turnieju na mistrzostwach świata zespół był skonfliktowany i podzielony: kilka tygodni wcześniej piłkarze wymusili zmianę selekcjonera[12], ponadto zarzucano im arogancję i pychę, brak zaangażowania w grę oraz błędy w przygotowaniu do mundialu[13][14][15]. W efekcie mistrzowie Europy odpadli już w 1/8 finału, a bilans ich gier zamknął się na trzech remisach (m.in. z Egiptem) i jednej porażce. Z czterech spotkań Holendrzy nie wygrali ani jednego, strzelili tylko trzy bramki.

Po tym niepowodzeniu do pracy w kadrą po raz kolejny powrócił Rinus Michels. Ponownie zaufał zawodnikom, z którymi w 1988 roku zdobył mistrzostwo Europy. Jednak inaczej niż na turnieju cztery lata wcześniej Holendrzy odpadli w fazie półfinałowej: po wygraniu grupy (m.in. z Szkocją i Niemcami) w meczu decydującym o grze w finale spotkali się z Duńczykami, z którymi przegrali dopiero po serii rzutów karnych (4:5). Wśród komentatorów nie było zgodności, co do przyczyn porażki Holendrów. Niektórzy podkreślali brak szczęścia w konkursie jedenastek[16][17], inni zaś wskazywali słabszą formę w ostatnim meczu liderów, Ruuda Gullita i przede wszystkim Marca van Bastena, który nie wykorzystał rzutu karnego[18][19]. Euro 1992 było jednym z ostatnich turniejów, na którym o obliczu Pomarańczowych decydowało pokolenie triumfatorów Euro 1988. I ostatnim, na którym wspólnie wystąpiło trio van Basten – Gullit – Rijkaard.

Lata 1994–2004. Złote czy stracone pokolenie?

 Osobny artykuł: Reprezentacja Holandii w piłce nożnej mężczyzn/Lata 1994-2004.
Bramkarz Edwin van der Sar był jedynym zawodnikiem z pokolenia triumfatorów LM 1995, który nie został odsunięty od kadry w 2004

24 maja 1995 roku AFC Ajax pokonał 1:0 AC Milan w finale Ligi Mistrzów. Ośmiu piłkarzy, którzy wówczas wybiegli na boisko w barwach Ajaksu (plus Winston Bogarde, który w meczu finałowym siedział na ławce rezerwowych, ale wcześniej grał w czterech spotkaniach), przez kolejną dekadę występowało w pierwszej jedenastce drużyny narodowej na mistrzostwach świata i Europy. Najstarsi z nich – Edwin van der Sar, Bogarde i bracia Frank i Ronald de Boerowie – urodzili się w 1970 roku i w dniu wiedeńskiego zwycięstwa liczyli dwadzieścia pięć lat, najmłodsi – Clarence Seedorf i Patrick Kluivert to rocznik 1976; Puchar Mistrzów zdobyli nie mając nawet dwudziestu lat.

Na rok przed zwycięstwem Ajaksu w Lidze Mistrzów Pomarańczowi dotarli do ćwierćfinału mistrzostw świata. Ostatni raz zagrało w holenderskiej kadrze czterech mistrzów Europy z 1988 roku, a czterech przyszłych triumfatorów Pucharu Mistrzów (bracia de Boer i Overmars oraz van der Sar jako rezerwowy) na amerykańskich boiskach zaczynało reprezentacyjne przygody.

Na Euro 1996 spośród tej dziewiątki Guus Hiddink powołał siedmiu, ale dwaj nieobecni – Frank de Boer i Marc Overmars – nie znaleźli się w kadrze tylko z powodu urazów. Dwa lata później na mundialu wystąpili już wszyscy, jednego – kontuzjowanego Bogarde'a – zabrakło na Euro 2000. Ostatnim turniejem, na którym o obliczu Pomarańczowych decydowała tamta generacja piłkarzy, było Euro 2004 (powołanie otrzymało siedmiu z nich). Po tych mistrzostwach nowy selekcjoner Marco van Basten postanowił radykalnie odmłodzić kadrę, co oznaczało pożegnanie z drużyną narodową dla wszystkich, oprócz bramkarza van der Sara.

W czasie tej dekady Holendrzy zdobyli dwukrotnie brązowy medal mistrzostw Europy i raz zajęli czwarte miejsce na mundialu, chociaż zawsze startowali z pozycji faworytów do zdobycia głównego trofeum. Zawodnicy z czasem przeszli z Ajaksu do najlepszych klubów Europy, wygrywali rankingi na najlepszych na Starym Kontynencie, ale grając w reprezentacji zazwyczaj zawodzili. Dlatego też wśród komentatorów obserwujących na przełomie wieków drużynę Holandii czasem pojawia się określenie "stracone pokolenie"[20].

Lata 2006–2012. "Pomarańczowa rewolucja"

 Osobny artykuł: Reprezentacja Holandii w piłce nożnej mężczyzn/Od 2006.
Arjen Robben, lider reprezentacji M. van Bastena i B. van Marwijka

Nowy selekcjoner Marco van Basten, były napastnik Ajaksu i Milanu, zdecydowanie odmłodził drużynę narodową. Zbudował reprezentację wokół grających na co dzień w rodzimych klubach młodych i niedoświadczonych piłkarzy lub starszych, ale dotychczas pomijanych przez kolejnych selekcjonerów. Zmiany kadrowe poczynione przez van Bastena były tak głębokie, że dziennikarze zaczęli pisać o "pomarańczowej rewolucji" w kadrze[21]. To za jego kadencji miejsce w reprezentacji wywalczyli m.in. Khalid Boulahrouz, Joris Mathijsen, a także Wesley Sneijder, Robin van Persie i Dirk Kuyt, a na jej lidera wyrósł Arjen Robben. Jednak w podsumowaniach czteroletniej kadencji van Bastena przeważał niedosyt; podkreślano, że najpierw odsunął starsze pokolenie piłkarzy i zdecydowanie oparł kadrę na młodych graczach, konsekwentnie ignorował słowa krytyki zarówno działaczy, jak i kibiców oraz autorytetów sportowych (jak Johan Cruyff), jednak – wyniki na turniejach nie były satysfakcjonujące: Holendrzy odpadli już w drugiej rundzie zarówno mundialu w 2006, jak i Euro 2008, gdzie wcześniej w rozgrywkach grupowych wysoko pokonali aktualnych mistrzów (Włochy) i wicemistrzów świata (Francja).

Następcą van Bastena został Bert van Marwijk, który z piłkarzami wprowadzonymi przez niego do reprezentacji (plus Mark van Bommel i Gregory van der Wiel) zdobył srebrny medal na mundialu w 2010. W prasowych komentarzach zwracano uwagę na to, że chociaż van Marwijk był kontynuatorem koncepcji gry stworzonej przez van Bastena, to – inaczej niż jego poprzednik – rozsądniej wykorzystywał potencjał ofensywny zawodników, i przez to na mundialu Holendrzy nie zagrali ani jednego tak efektownego meczu, jak z Włochami czy Francją na mistrzostwach Europy. Selekcjoner wolał oszczędzać siły na decydujące spotkania nawet kosztem widowiskowego stylu gry[22] oraz – jak sam podkreślał – położyć większy nacisk na grę w obronie[23][24]. Taktyka van Marwijka odniosła sukces – Holendrzy po raz pierwszy od 1978 roku zagrali w finale mistrzostw świata, jednak – podobnie jak wtedy – zakończyli turniej na drugim miejscu; tym razem ulegli 0:1 Hiszpanii. W drodze do finału pokonali m.in. Danię, Brazylię i Urugwaj. Jednak kolejny wielki turniej okazał się dla Holendrów porażką.

Na Euro 2012 gdzie Holendrzy byli jednymi z faworytów do wygrania całego turnieju nie zdołali wyjść z "grupy śmierci" przegrywając wszystkie trzy mecze z Danią, Niemcami i Portugalią. Po bardzo nieudanym turnieju van Marwijk podał się do dymisji. Jego następcą został Louis van Gaal, który już po raz drugi został selekcjonerem kadry. 28 marca 2014 roku KNVB zdecydował, iż po zakończeniu mistrzostw świata w Brazylii funkcję selekcjonera obejmie po raz kolejny Guus Hiddink[25][26].

Od 2014. Czas rzemieślników

Pod wodzą Louisa van Gaala Holandia na Mistrzostwach w Brazylii bezproblemowo wyszła najpierw z grupy, zaczynając od spektakularnego zwycięstwa 5:1 z Hiszpanią, a później pokonując Australię oraz Chile. W 1/8 finału Holendrzy trafili na Meksyk, w którym pomarańczowi przegrywali 1:0, ale ostatecznie udało im się wygrać 2:1, lecz drugi gol dla Holandii padł po kontrowersyjnym rzucie karnym po faulu na Arjenie Robben. W ćwierćfinale Holandia trafiła na rewelację turnieju Kostarykę. Nie potrafili oni sforsować jednak bramki Keylora Navasa ani w regulaminowym czasie, ani w dogrywce. Ostatecznie wygrali jednak po rzutach karnych 4:3. W półfinale Oranje trafili na Argentynę. Mecz ten miał podobny scenariusz i po 120 minutach gry było 0:0. O tym kto awansuje do finału zadecydowały zatem karne, w których Holendrzy przegrali 2:4. Holandia zakończyła jednak swój udział w turnieju zwycięstwem z gospodarzami z Brazylii zwyciężając pewnie 0:3, a więc tak jak 4 lata wcześniej znów stanęli na podium mundialu.

Po mistrzostwach Holendrzy przygotowywali się do eliminacji mistrzostw Europy, ale pod wodzą innego już trenera, Guusa Hidinka. Holendrzy jednak od początku eliminacji nie zachwycała. Zaczęli od porażki z Czechami, a w październiku przegrali z Islandią. W marcu 2015 roku tylko zremisowali z Turcją. Latem Guus Hiddink zrezygnował z posady, a funkcję selekcjonera objął jego asystent, Danny Blind. Zmiana trenera nie pomogła jednak i we wrześniu 2015 Holendrzy przegrali kolejny raz z Islandią i Turcją, a na koniec eliminacji przegrali po raz drugi z Czechami. Holandia wygrała w eliminacjach tylko 4 mecze z najsłabszą Łotwą oraz z Kazachstanem. W meczach z trzema najlepszymi drużynami Holandia zdobyła zaledwie 1 punkt (na 18 możliwych) i Oranje z 13 punktami zajęli dopiero 4. miejsce w grupie i sensacyjnie nie awansowali do Mistrzostw Europy we Francji. Zabrakło ich więc na mistrzostwach po raz pierwszy od Euro 1984.

Po tych nieudanych dla Holendrów eliminacjach, przyszedł czas na kolejne eliminacje tym razem do rosyjskiego mundialu. Oranje znaleźli się w grupie A razem z Bułgarią, Szwecją, Białorusią, Francją i Luksemburgiem. Słaba gra "Pomarańczowych" w pierwszych pięciu spotkaniach eliminacyjnych (siedem punktów na piętnaście możliwych po dwóch zwycięstwach, remisie i dwóch porażkach), oraz wyjazdowa przegrana z Bułgarią w Sofii 0:2 sprawiły, że z posadą selekcjonera pożegnał się Danny Blind[27]. Do maja 2017 roku kadrę tymczasowo prowadził jego asystent Fred Grim, natomiast od czerwca do listopada 2017 selekcjonerem ekipy "Oranje" był Dick Advocaat (który prowadził już kadrę narodową w latach 1992–1994, oraz 2002–2004). Pod jego wodzą Holendrzy dokończyli eliminacje do MŚ 2018, zajmując ostatecznie trzecie miejsce w grupie A, które nie dało im kwalifikacji do turnieju głównego (po raz pierwszy od mundialu 2002 w Korei i Japonii). Holandii zabrakło więc na drugiej wielkiej imprezie rangi mistrzowskiej z rzędu (dwa lata wcześniej nie zakwalifikowała się do Euro 2016). W następstwie tego wydarzenia Arjen Robben zakończył karierę reprezentacyjną[28]. Po meczu towarzyskim z Rumunią Dick Advocaat zrezygnował z prowadzenia kadry narodowej[29]. Jego asystentem był Ruud Gullit[30].

6 lutego 2018 roku nowym selekcjonerem Holendrów został Ronald Koeman[31].

Holenderskie finały

Mistrzostwa świata 1974

7 lipca 1974
 Holandia 
 1-2
1-2
  RFN
 Stadion Olimpijski, Monachium
Widzów: 75 200
Sędzia: Anglia Jack Taylor

HOLANDIA:
GK 8 Jan Jongbloed
DF 12 Ruud Krol
DF 17 Wim Rijsbergen Zejście w 69. minucie 69'
DF 20 Wim Suurbier
MF 2 Arie Haan
MF 3 Willem van Hanegem Żółta kartka
MF 6 Wim Jansen
MF 13 Johan Neeskens Żółta kartka
FW 14 Johan Cruijff Żółta kartka
FW 15 Rob Rensenbrink Zejście w 46. minucie 46'
FW 16 Johnny Rep
Zmiany:
MF 7 Theo de Jong Wejście w 69. minucie 69'
MF 10 René van de Kerkhof Wejście w 46. minucie 46'
Selekcjoner:
Holandia Rinus Michels

RFN:
GK 1 Sepp Maier
DF 2 Berti Vogts Żółta kartka
DF 3 Paul Breitner
DF 4 Hans-Georg Schwarzenbeck
DF 5 Franz Beckenbauer
MF 12 Wolfgang Overath
MF 16 Rainer Bonhof
FW 9 Jürgen Grabowski
FW 13 Gerd Müller
FW 14 Uli Hoeneß
FW 17 Bernd Hölzenbein
Selekcjoner:
Helmut Schön

Mistrzostwa świata 1978

25 czerwca 1978
 Holandia 
 1-3
(po dogr.)
0-1
  Argentyna
Mario Kempes Gol 38' Gol 105'
Daniel Bertoni Gol 116'
 Estadio Monumental, Buenos Aires
Widzów: 71 483
Sędzia: Włochy Sergio Gonella

HOLANDIA:
GK 8 Jan Jongbloed
SW 5 Ruud Krol Żółta kartka
RB 6 Wim Jansen Zejście w 75. minucie 75'
CB 22 Ernie Brandts
LB 2 Jan Poortvliet Żółta kartka
RM 13 Johan Neeskens
CM 9 Arie Haan
LM 11 Willy van de Kerkhof
RF 10 René van de Kerkhof
CF 16 Johnny Rep Zejście w 58. minucie 58'
LF 12 Rob Rensenbrink
Zmiany:
FW 18 Dick Nanninga Wejście w 58. minucie 58'
DF 20 Wim Suurbier Żółta kartka Wejście w 75. minucie 75'
Selekcjoner:
Austria Ernst Happel

ARGENTYNA:
GK 5 Ubaldo Fillol
RB 15 Jorge Olguín
CB 7 Luis Galván
CB 19 Daniel Passarella
LB 20 Alberto Tarantini
DM 6 Américo Gallego
RM 2 Osvaldo Ardiles Żółta kartka Zejście w 66. minucie 66'
LM 10 Mario Kempes
RF 4 Daniel Bertoni
CF 14 Leopoldo Luque
LF 16 Oscar Alberto Ortiz Zejście w 75. minucie 75'
Zmiany:
MF 12 Omar Larrosa Wejście w 66. minucie 66'
MF 9 René Houseman Wejście w 75. minucie 75'
Selekcjoner:
Argentyna César Luis Menotti

Mistrzostwa Europy 1988

25 czerwca 1988
finał Euro 1988
ZSRR  0-2
0-1
  Holandia
 Stadion Olimpijski, Monachium
Widzów: 72 308
Sędzia: Francja Michel Vautrot

ZWIĄZEK RADZIECKI:
GK 1 Rinat Dasajew
RB 5 Anatolij Demjanenko Żółta kartka
CB 3 Wagiz Chidijatullin Żółta kartka
CB 7 Siarhiej Alejnikau
LB 6 Wasyl Rac
RM 8 Hennadij Łytowczenko Żółta kartka
CM 9 Ołeksandr Zawarow
CM 15 Ołeksij Mychajłyczenko
LM 18 Siarhiej Hocmanau Zejście w 68. minucie 68'
CF 10 Ołeh Protasow Zejście w 71. minucie 71'
CF 11 Ihor Biełanow
Rezerwowi:
GK 16 Wiktor Czanow
DF 14 Viačeslavas Sukristovas
DF 13 Tengiz Sulakwelidze
MF 19 Serhij Bałtacza Wejście w 68. minucie 68'
MF 20 Wiktor Pasulko Wejście w 71. minucie 71'
Selekcjoner:
Walery Łobanowski

HOLANDIA:
GK 1 Hans van Breukelen
RB 6 Berry van Aerle Żółta kartka
CB 4 Ronald Koeman
CB 17 Frank Rijkaard
LB 2 Adri van Tiggelen
RM 7 Gerald Vanenburg
CM 8 Arnold Mühren
CM 20 Jan Wouters Żółta kartka
LM 13 Erwin Koeman
CF 10 Ruud Gullit
CF 12 Marco van Basten
Rezerwowi:
GK 16 Joop Hiele
DF 18 Wilbert Suvrijn
MF 11 John van 't Schip
FW 9 John Bosman
FW 14 Wim Kieft
Selekcjoner:
Holandia Rinus Michels

Mistrzostwa świata 2010

11 lipca 2010
 Holandia  0-1
(po dogr.)
0-0
  Hiszpania
 Soccer City Stadium, Johannesburg
Widzów: 84 490
Sędzia: Anglia Howard Webb

HOLANDIA:
GK 1 Maarten Stekelenburg
RB 2 Gregory van der Wiel Żółta kartka
CB 3 John Heitinga Czerwona kartka
CB 4 Joris Mathijsen Żółta kartka
LB 5 Giovanni van Bronckhorst Żółta kartka Zejście w 105. minucie 105'
CM 6 Mark van Bommel Żółta kartka
CM 8 Nigel de Jong Żółta kartka Zejście w 99. minucie 99'
RW 11 Arjen Robben Żółta kartka
AM 10 Wesley Sneijder
LW 7 Dirk Kuyt Zejście w 71. minucie 71'
CF 9 Robin van Persie Żółta kartka
Zmiany:
MF 17 Eljero Elia Wejście w 71. minucie 71'
MF 23 Rafael van der Vaart Wejście w 99. minucie 99'
DF 15 Edson Braafheid Wejście w 105. minucie 105'
Selekcjoner:
Holandia Bert van Marwijk

Hiszpania:
GK 1 Iker Casillas
RB 15 Sergio Ramos Żółta kartka
CB 3 Gerard Piqué
CB 5 Carles Puyol Żółta kartka
LB 11 Joan Capdevila Żółta kartka
DM 16 Sergio Busquets
DM 14 Xabi Alonso Zejście w 87. minucie 87'
CM 8 Xavi Żółta kartka
RW 6 Andrés Iniesta Żółta kartka
LW 18 Pedro Zejście w 60. minucie 60'
CF 7 David Villa Zejście w 106. minucie 106'
Zmiany:
MF 22 Jesús Navas Wejście w 60. minucie 60'
MF 10 Cesc Fàbregas Wejście w 87. minucie 87'
FW 9 Fernando Torres Wejście w 106. minucie 106'
Selekcjoner:
Hiszpania Vicente del Bosque

Sztab szkoleniowy

Reprezentacja Holandii w 2011

Aktualny skład

23-osobowa kadra na MŚ 2014. Występy i gole aktualne na 13 lipca 2014[32].

Nr Imię i
nazwisko 		Data urodzenia
(wiek) 		Występy Gole Klub
Bramkarze
1 Jasper Cillessen 22.04.1989 (27) 15 0 Holandia Ajax
22 Michel Vorm 20.10.1983 (32) 15 0 Anglia Tottenham Hotspur
23 Tim Krul 03.04.1988 (28) 6 0 Anglia Newcastle United
Obrońcy
2 Ron Vlaar 16.02.1985 (31) 31 1 Anglia Aston Villa
3 Stefan de Vrij 05.02.1992 (24) 19 1 Włochy Lazio
4 Bruno Martins Indi 08.02.1992 (24) 14 2 Portugalia FC Porto
5 Daley Blind 09.03.1990 (26) 19 0 Anglia Manchester United
7 Daryl Janmaat 22.07.1989 (26) 21 0 Anglia Newcastle United
12 Paul Verhaegh 01.09.1983 (32) 3 0 Niemcy FC Augsburg
13 Joël Veltman 15.01.1992 (24) 4 0 Holandia Ajax
14 Terence Kongolo 14.02.1994 (22) 2 0 Holandia Feyenoord
Pomocnicy
6 Nigel de Jong 13.11.1984 (31) 76 1 Włochy A.C. Milan
8 Jonathan de Guzmán 13.09.1987 (28) 13 0 Włochy Napoli
10 Wesley Sneijder 09.06.1984 (32) 105 27 Turcja Galatasaray
11 Arjen Robben 23.01.1984 (32) 82 26 Niemcy Bayern Monachium
16 Jordy Clasie 27.06.1991 (25) 10 0 Holandia Feyenoord
18 Leroy Fer 05.01.1990 (26) 7 1 Anglia Queens Park Rangers
20 Georginio Wijnaldum 11.11.1990 (25) 12 2 Los Angeles Galaxy
Napastnicy
9 Robin van Persie 06.08.1983 (32) 91 47 Turcja Fenerbahçe
15 Dirk Kuyt 22.07.1980 (35) 103 24 Holandia Feyenoord
17 Jeremain Lens 24.11.1987 (28) 26 8 Ukraina Dynamo Kijów
19 Klaas-Jan Huntelaar 12.08.1983 (32) 65 35 Niemcy FC Schalke 04
21 Memphis Depay 13.02.1994 (22) 10 2 Anglia Manchester United

Udział w mistrzostwach świata

Kibice reprezentacji Holandii
Udział w mistrzostwach świata
Rok Kwalifikacje Wynik
Urugwaj 1930 Nie brała udziału
1934 Awans 1/8 finału
1938 Awans 1/8 finału
Brazylia 1950 Nie brała udziału
Szwajcaria 1954
Szwecja 1958 Nie zakwalifikowała się
Chile 1962
Anglia 1966
Meksyk 1970
1974 Awans II miejsce
Argentyna 1978 Awans II miejsce
Hiszpania 1982 Nie zakwalifikowała się
Meksyk 1986
Włochy 1990 Awans 1/8 finału
Stany Zjednoczone 1994 Awans Ćwierćfinał
Francja 1998 Awans IV miejsce
Korea Południowa Japonia 2002 Nie zakwalifikowała się
Niemcy 2006 Awans 1/8 finału
Południowa Afryka 2010 Awans II miejsce
Brazylia 2014 Awans III miejsce
Rosja 2018 Nie zakwalifikowała się
Katar 2022

Udział w mistrzostwach Europy

Marco van Basten, król strzelców Euro 1988
Udział w mistrzostwach Europy
Rok Kwalifikacje Wynik
Francja 1960 Nie brała udziału
1964 Nie zakwalifikowała się
Włochy 1968
Belgia 1972
1976 Awans III miejsce
Włochy 1980 Awans Faza grupowa
Francja 1984 Nie zakwalifikowała się
1988 Awans Mistrzostwo
Szwecja 1992 Awans III/IV miejsce
Anglia 1996 Awans Ćwierćfinał
Belgia Holandia 2000 Gospodarz III/IV miejsce
Portugalia 2004 Awans III/IV miejsce
Austria Szwajcaria 2008 Awans Ćwierćfinał
Polska Ukraina 2012 Awans Faza grupowa
Francja 2016 Nie zakwalifikowała się
Unia Europejska 2020

Kwalifikacje do Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej 2016

Kwalifikacje do Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2018

Grupa A

 Osobny artykuł: Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 2018 (eliminacje strefy UEFA)/Grupa 1.
Lp. Drużyna M Mecze Bramki Pkt
W R P + − +/−
1.  Francja 10 7 2 1 18 6 +12 23
2.  Szwecja 10 6 1 3 26 9 +17 19
3.  Holandia 10 6 1 3 21 12 +9 19
4.  Bułgaria 10 4 1 5 14 19 −5 13
5.  Luksemburg 10 1 3 6 8 26 −18 6
6.  Białoruś 10 1 2 7 6 21 −15 5

Rekordziści

Stan na 9 czerwca 2017

Najwięcej występów w kadrze
Lp. Zawodnik Lata gry Mecze
1. Wesley Sneijder 2003– 131
2. Edwin van der Sar 1995–2008 130
3. Frank de Boer 1990–2004 112
4. Rafael van der Vaart 2001–2013 109
5. Giovanni van Bronckhorst 1996–2010 106
6. Dirk Kuijt 2004–2014 104
7. Phillip Cocu 1996–2006 101
Robin van Persie 2005– 101
9. Arjen Robben 2003–2017 96
10. Clarence Seedorf 1994–2008 87
John Heitinga 2004–2013 87
Najwięcej goli w kadrze
Lp. Zawodnik Lata gry Gole Mecze
1. Robin van Persie 2005– 50 101
2. Klaas-Jan Huntelaar 2006– 42 76
3. Patrick Kluivert 1994–2004 40 79
4. Dennis Bergkamp 1990–2000 37 79
Arjen Robben 2003–2017 37 96
6. Faas Wilkes 1946–1961 35 38
Ruud van Nistelrooy 1998–2011 35 70
8. Abe Lenstra 1940–1959 33 47
Johan Cruijff 1966–1977 33 48
10. Wesley Sneijder 2003– 31 131
  • Pogrubioną czcionką oznaczono piłkarzy branych pod uwagę przy ustalaniu obecnej kadry.

Trenerzy reprezentacji Holandii od lat 90.

Pełna lista selekcjonerów kadry znajduje się tutaj.

Zdjęcie Trener Wiek1 Data zatrudnienia Data rezygnacji M Z R P %Z Okoliczności rezygnacji
Holandia Thijs Libregts 47 14 września
1988 		28 marca
1990 		13 6 4 3 46,1% Na trzy miesiące przed Mundialem 1990 został zwolniony – mimo awansu do tego turnieju – na wniosek większości piłkarzy, niezawodolonych z jego metod szkoleniowych.
Holandia Nol de Ruiter 50 20 lutego
1990 		28 marca
1990 		2 1 1 0 50,0% Tymczasowo prowadził kadrę za chorego Libregtsa. W dwu meczach towarzyskich zanotował zwycięstwo (2:1 ze ZSRR) i remis (0:0 z Włochami).
Holandia Leo Beenhakker 48 30 maja
1990 		24 czerwca
1990 		6 1 3 2 16,7% Po nieudanym Mundialu 1990 – zgodnie z wcześniejszymi deklaracjami – ustąpił miejsca wracającemu do pracy z reprezentacją Michelsowi.
Holandia Rinus Michels 62 26 września
1990 		22 czerwca
1992 		19 11 4 4 57,9% Po zdobyciu brązowego medalu na Euro 1992 nie tylko zrezygnował z prowadzenia kadry, ale i w ogóle zakończył karierę szkoleniową.
Holandia Dick Advocaat 45 9 września
1992 		14 grudnia
1994 		26 15 5 6 57,7% W grudniu 1994 roku, na początku eliminacji do Euro 1996, złożył dymisję, bo otrzymał korzystniejszą finansowo ofertę z PSV Eindhoven.
Holandia Guus Hiddink 48 20 grudnia
1994 		11 lipca
1998 		37 22 7 8 59,4% Po wywalczeniu czwartego miejsca na mundialu 1998 otrzymał propozycję pracy w Realu Madryt.
Holandia Frank Rijkaard 36 10 października
1998 		30 czerwca
2000 		22 8 11 3 36,4% Zrezygnował pod wpływem krytyki mediów po niesatysfakcjonującym występie drużyny na Euro 2000.
Holandia Louis van Gaal 49 7 lipca
2000 		5 grudnia
2001 		14 8 4 2 57,1% Podał się do dymisji po porażce w eliminacjach do mundialu 2002.
Holandia Dick Advocaat 55 1 lutego
2002 		1 lipca
2004 		29 17 6 6 58,6% Drugą przygodę na stanowisku selekcjonera zakończył po Euro 2004, po którym jego ustąpienia zażądały media.
Holandia Marco van Basten 40 1 sierpnia
2004 		1 lipca
2008 		52 35 11 6 67,3% Decyzję o odejściu z reprezentacji ogłosił już cztery miesiące przed Euro 2008. Po tym turnieju został szkoleniowcem Ajaksu Amsterdam.
Holandia Bert van Marwijk 56 1 lipca
2008 		27 czerwca
2012 		52 34 10 8 65,4% Mimo obowiązującego do 2016 kontraktu, podał się do dymisji po Euro 2012, gdzie Holendrzy przegrali wszystkie trzy mecze i odpadli już po rundzie grupowej.
Holandia Louis van Gaal 60 1 sierpnia
2012 		12 lipca
2014 		28 17 9 2 60,7% Przed rozpoczęciem mundialu 2014, gdzie zajął 3. miejsce, otrzymał propozycję pracy w Manchesterze United.
Holandia Guus Hiddink 67 14 lipca
2014 		30 czerwca
2015 		10 4 1 5 40,0% Decyzję o odejściu podjął z powodu fatalnej gry i wyników podczas eliminacji Euro 2016. Gdy opuszczał reprezentację, ta zajmowała 3 miejsce w swojej grupie eliminacyjnej.
Holandia Danny Blind 54 1 lipca
2015 		26 marca
2017 		17 7 3 7 41,1% Odszedł z powodu słabych wyników reprezentacji w eliminacjach do MŚ 2018, przez co awans na mundial dla Holandii bardzo się skomplikował.
Holandia Dick Advocaat 69 1 czerwca
2017 		14 listopada
2017 		7 6 0 1 85,7% Po tym jak reprezentacja nie zdołała zakwalifikować się na MŚ 2018, zrezygnował ze stanowiska.
Holandia Ronald Koeman 54 6 lutego
2018 		0 0 0 0 0,00%

W rankingu FIFA

Rok I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII
1993 - - - - - - - 16. 13. 6. 2. 7.
1994 7. 3. 9. 8. 11. 2. 5. 5. 5. 5. 6. 6.
1995 6. 8. 8. 7. 7. 9. 17. 17. 5. 14. 10. 6.
1996 6. 6. 6. 11. 13. 13. 6. 6. 7. 9. 10. 9.
1997 9. 9. 9. 10. 7. 10. 6. 6. 4. 8. 12. 22.
1998 22. 25. 6. 14. 25. 25. 8. 9. 9. 9. 9. 11.
1999 8. 8. 8. 9. 9. 10. 13. 13. 14. 16. 17. 19.
2000 19. 19. 19. 20. 21. 21. 8. 8. 10. 9. 10. 8.
2001 8. 8. 9. 10. 8. 9. 10. 10. 8. 7. 8. 8.
2002 8. 8. 9. 9. 9. 9. 15. 14. 12. 9. 10. 6.
2003 6. 6. 6. 5. 6. 5. 4. 4. 7. 5. 6. 4.
2004 4. 4. 4. 5. 4. 5. 5. 6. 6. 5. 6. 6.
2005 6. 6. 7. 5. 5. 4. 3. 3. 2. 2. 3. 3.
2006 3. 3. 3. 3. 3. 3. 6. 6. 6. 7. 7. 7.
2007 7. 7. 7. 6. 6. 9. 6. 7. 5. 7. 9. 9.
2008 9. 9. 9. 10. 10. 10. 5. 4. 4. 5. 4. 3.
2009 3. 3. 3. 3. 3. 2. 3. 3. 3. 3. 3. 3.
2010 3. 3. 3. 4. 4. 4. 2. 2. 2. 2. 2. 2.
2011 2. 2. 2. 2. 2. 2. 2. 1. 2. 2. 2. 2.
2012 2. 3. 2. 4. 4. 4. 8. 8. 8. 6. 7. 8.
2013 8. 8. 8. 9. 9. 5. 5. 5. 9. 8. 9. 9.
2014 9. 10. 11. 15. 15. 3. 3. 4. 5. 5. 5. 5.
2015 5. 5. 5. 6. 6. 6. 5. 12. 12. 14. 16. 14.
2016 14. 14. 15. 17. 17. 14. 26. 26. 24. 20. 22. 22.
2017 22. 21. 21. 32. 32. 31. 32. 36. 29. 20. 20. 20.
2018 21. 21. 21. 19.
  • najlepsze miejsce: 1. (sierpień 2011)
  • najgorsze miejsce: 36. (lipiec 2017)
  • najwyższy awans: +19 (marzec 1998)
  • największy spadek: -11 (maj 1998, kwiecień 2017)
  • źródła[33][34]

Bibliografia

  • Piłka Nożna, pojedyncze numery z lat 1987-2010 (szczegóły w przypisach)
  • Przegląd Sportowy, pojedyncze numery z lat 1987-2010 (szczegóły w przypisach)
  • Marek Ołdakowski, Droga do Euro 2000. Historia mistrzostw Europy, TELBIT, Warszawa 2000
  • Andrzej Gowarzewski, Encyklopedia piłkarska Fuji. Mistrzostwa świata, GiA, Katowice 1994
  • Andrzej Gowarzewski, Encyklopedia piłkarska Fuji. Mistrzostwa Europy, GiA, Katowice 1992
  • Andrzej Gowarzewski, Encyklopedia piłkarska Fuji. Europejskie finały od A do Z, GiA, Katowice 1999
  • David Winner, Brilliant Orange, Orion House, Amsterdam 2003
  • Simon Kuper, Ajax, The Dutch, The War, Londyn 2000

Przypisy

  1. ↑ Holenderski "De Telegraaf" po przegranym finale mundialu w 2010 następująco podsumował porażki Holendrów w najważniejszych meczach MŚ: "W 1974 roku przegraliśmy finał z Niemcami, choć mieliśmy najlepszą drużynę na turnieju. W 1978 roku polegliśmy z Argentyną, choć graliśmy lepiej. W 2010 roku po prostu nie byliśmy wystarczająco dobrzy". Cyt. za: M. Szadkowski. Hiszpańska feta, pomarańczowa złość. "Gazeta Wyborcza", 13 lipca 2010, s. 24.
  2. ↑ Zdaniem Stefana Szczepłka "archaiczne przepisy o amatorstwie" były jedną z głównych przyczyn słabości holenderskiej ligi i reprezentacji. Zob. S. Szczepłek. Absolutyzm oświecony. W: "Piłka w grze", dodatek do "Rzeczpospolitej" przed MŚ 2006, część 11, 16 stycznia 2006, s. 5.
  3. ↑ a b Zob. S. Szczepłek. Absolutyzm oświecony. W: "Piłka w grze", dodatek do "Rzeczpospolitej" przed MŚ 2006, część 11, 16 stycznia 2006, s. 5.
  4. ↑ Na kilka dni przed rozpoczęciem turnieju według "Piłki Nożnej" faworytami do mistrzostwa były reprezentacje RFN, Włoch, ZSRR i Hiszpanii. (g). Euro '88. Kto będzie mistrzem?. "Piłka Nożna", 7 czerwca 1988, nr 23, s. 1. Zaś zdaniem Rudiego Voellera, napastnika drużyny RFN, najwięcej szans na zwycięstwo ma Anglia. Anglia moim faworytem. Z Rudim Voellerem rozmawia Jacek Barański, "Piłka Nożna", 5 kwietnia 1988, nr 14, s. 6.
  5. ↑ Świadczą o tym co najmniej trzy fakty: po pierwsze dziesięciu piłkarzy z kadry wystąpiło w dwu finałach europejskich pucharów; po drugie w klasyfikacji "France Football" na najlepszego piłkarza Europy w 1987 roku Złotą Piłkę zdobył kapitan reprezentacji Holandii Ruud Gullit; po trzecie zaś w tym samym rankingu znalazło się nazwisko jeszcze jednego Holendra – Marco van Bastena. Zob. R. Hurkowski, Śpiewający Gullit, tańczący Futre, "Piłka Nożna", 12 stycznia 1988, nr 2, s. 9.
  6. ↑ Mirosław Skórzewski z "Przeglądu Sportowego" pisał: "Holandia mocno pragnie sobie powetować niepowodzenia z ostatnich latach. Jeśli nie teraz, to kiedy?". Bez faworyta. "Przegląd Sportowy", 9 czerwca 1988, nr 112, s. 4.
  7. ↑ Zob. np. relacja meczu z RFN, gdzie autor przeciwstawił sobie "radosny i ofensywny futbol" Holendrów taktyce obronnej ich rywali. Sposób Michelsa, "Piłka Nożna", 28 czerwca 1988, nr 26, s. 8.
  8. ↑ Dwa lata później, w roku 1990, Janusz Basałaj wspominał: "Postawa ekipy Rinusa Michelsa wzbudziła wówczas [na Euro 1988] powszechny zachwyt. Pomarańczowi byli skuteczni, grali bardzo efektownie, a Gullit – van Basten – duet, jakiego piłkarska Europa dawno nie widziała, czynił na niemieckich boiskach cuda". Bez Ruuda, z Johannem?. "Przegląd Sportowy", 6 kwietnia 1990, nr 61, s. 4.
  9. ↑ "Piłka Nożna" komplementowała Gullita w meczu finałowym: "Najlepszy piłkarz Holandii i Europy. Finałowy mecz był potwierdzeniem jego wielkiej klasy. Grał wszędzie. Doskonale radził sobie pod obiema bramkami". "Piłka Nożna", 28 czerwca 1988, nr 26, s. 11.
  10. ↑ W analizie Jerzego Lechowskiego Gullitowi poświęcone zostało osobne miejsce: "Był na tych mistrzostwach również taki piłkarz, którego piłkarska osobowość nie mieści się w żadnym z przedstawionych schematów. To Ruud Gullit. Indywidualność niemalże renesansowa. Był na boisku wszystkim: napastnikiem, pomocnikiem o różnych wcieleniach oraz w sytuacjach krytycznych obrońcą". J. Lechowski. Aneks do raportu. "Piłka Nożna", 5 lipca 1988, nr 27, s. 4.
  11. ↑ Zdaniem Romana Hurkowskiego van Basten stał się "nowym królem piłkarskiej Europy". R. Hurkowski. Chłopcy Rinusa Michelsa. "Piłka Nożna", 19 lipca 1988, nr 29, s. 8.
  12. ↑ Szerzej: K. Oleszek. Los trenera. "Piłka Nożna", 18 kwietnia 1990, nr 16, s. 12.
  13. ↑ Zob. np. wypowiedź Berta van Lingena, selekcjonera reprezentacji juniorskiej: Sukces czy porażka? Europejska sąda PN. "Piłka Nożna", 10 lipca 1990, nr 28, s. 18.
  14. ↑ Po meczu z RFN holenderski "De Volksrant" napisał: "Pycha i arogancja zostały ukarane. Beenhakker i jego przemęczeni piłkarze od początku przeceniali swe siły". Cyt za: "Przegląd Sportowy", 27 czerwca 1990, nr 109, s. 4.
  15. ↑ Podobnie: K. Oleszek. Cruyff zerka na reprezentację. "Piłka Nożna", 28 sierpnia 1990, nr 35, s. 8.
  16. ↑ Według Rafała Nahornego: "Holendrzy podczas całego turnieju prezentowali najrówniejszą formę i o ich wyeliminowaniu przesądziła dopiero seria rzutów karnych". Holandia: za mało ognia. "Przegląd Sportowy" nr 122, 24 czerwca 1992, s. 7.
  17. ↑ Podobnie pisał Roman Hurkowski: "Bezlitośnie krytkowanych po półfinale Holendrów uważam za co najmniej drugą drużynę Euro 1992. Bo srebrny medal Niemcy zdobyli już naprawdę szczęśliwie, niejako sposobem". Dania, czyli radość futbolu!. "Piłka Nożna" nr 26, 30 czerwca 1992, s. 15.
  18. ↑ W relacji z meczu Holandia-Dania czytamy: "U mistrzów Europy 1988 bodaj najsłabszy mecz turnieju rozegrali Gullit i van Basten, na dodatek brzydko faulowali". "Piłka Nożna" nr 25, 23 czerwca 1992, s. 15.
  19. ↑ Także Michel Hidalgo nie miał wątpliwości: "Wśród Holendrów zawiniły jednak wielkie gwiazdy: Gullit i niestety van Basten – zwłaszcza w półfinale z Danią". Podobało mi się!. Z Michelem Hidalgo rozmawia Janusz Basałaj. "Przegląd Sportowy" nr 126, 30 czerwca 1992, s. 4.
  20. ↑ .Tak np. ZM. Zwiędłe tulipany. "Piłka Nożna Plus" nr 10, październik 2001, s. 39.
  21. ↑ .P. Wilkowicz. Człowiek z misją, "Piłka w grze", dodatek "Rzeczpospolitej" przed Mundialem 2006, część 22, 3 kwietnia 2006, s. 4.
  22. ↑ Leszek Orłowski w swoim podsumowaniu mundialu napisał: "Po bardzo dobrym meczu z Danią, w którym pomarańczowi okiełznali szalejących Skandynawów, przyszły dwa spotkania wyjątkowo bezbarwne, ale zwycięskie. To chyba był zaplanowany relaks przed bojami pucharowymi, gdzie drużyna prezentowała się już wyśmienicie". Średnia bardzo średnia. "Piłka Nożna" nr 28, 13 lipca 2010, s. 18.
  23. ↑ Jak pisał Michał Szadkowski w analizie przed meczem Holandia-Urugwaj: "[Van Marwijk] zaczął od deklaracji, że chce nauczyć zespół bronić. Zadanie czekało go niełatwe, bo trafił na pokolenie piłkarzy o mniejszych talentach defensywnych niż poprzednie. [...] Selekcjoner znalazł sposób, w przeszkadzanie rywalom zaangażował aż siedmiu piłkarzy, odbierając im zadania ofensywne." M. Szadkowski. Wygrać nie po holendersku. "Gazeta Wyborcza" 6 lipca 2010, s. 36.
  24. ↑ Skuteczność w grze i "styl czasami przesadnie defensywny" podkreślał również Zbigniew Mroziński w swojej analizie gry Holandii w czasie Mundialu 2010. Zob. Pomarańczowa defensywa. "Piłka Nożna Plus" nr 8/2010, s. 40-41.
  25. ↑ Guus Hiddink will replace Louis van Gaal as manager of the Netherlands after World Cup 2014 – but he'll only stay until 2016. [dostęp 22/07/2014]. (ang.).
  26. ↑ Guus Hiddink to replace Louis van Gaal as Netherlands coach. [dostęp 22/07/2014]. (ang.).
  27. ↑ UEFA.com: Danny Blind dismissed as Netherlands coach - European Qualifiers - News - UEFA.com. UEFA.com. [dostęp 2017-04-01]. (ang.).
  28. ↑ Arjen Robben kończy karierę w reprezentacji Holandii - Newsy Meczyki.pl [online], www.meczyki.pl [dostęp 2018-01-08] (pol.).
  29. ↑ Dick Advocaat nie chce już trenować Holandii [online] [dostęp 2018-01-08] (pol.).
  30. ↑ Advocaat en Gullit leiden Oranje in WK-kwalificatie | knvb [online], www.knvb.nl [dostęp 2017-05-09].
  31. ↑ Oficjalnie: Ronald Koeman selekcjonerem reprezentacji Holandii - WP SportoweFakty [online], sportowefakty.wp.pl [dostęp 2018-02-07] (pol.).
  32. ↑ dfb.de
  33. ↑ FIFA/Coca-Cola World Ranking. fifa.com. [dostęp 2016-06-14]. (ang.).
  34. ↑ Index of /ranking. archiwumfutbolu.pl. [dostęp 2016-06-14].

Linki zewnętrzne

Mistrzowie Europy w piłce nożnej

Piłka nożna w Holandii
Reprezentacje
mężczyźni
kobiety
Rozgrywki ligowe
mężczyźni
kobiety
Rozgrywki pucharowe
mężczyźni
turnieje międzyn.
kobiety
Rozgrywki młodzieżowe
Nagrody i wyróżnienia
Inne

Holandia

Europejskie reprezentacje narodowe w piłce nożnej (UEFA)
Kobiety
Mężczyźni

  1. ↑ a b Nie jest członkiem UEFA, lecz bierze udział w IO będąc przedstawicielem tej organizacji w turnieju
Holenderskie reprezentacje narodowe w grach zespołowych
kobiety
mężczyźni
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Reprezentacja_Holandii_w_piłce_nożnej_mężczyzn&oldid=53206275”