Republika Florencka

Republika Florencka

Repubblica Fiorentina

1115–1532
Flaga Herb
Język urzędowy	język toskański, łacina
Stolica	Florencja
Ustrój polityczny	republika
Typ państwa	republika miejska
Ostatni Gonfaloniere	Aleksander Medyceusz
Waluta	floren
Założenie republiki	1115
Utworzenie księstwa	papież Klemens VII 1 maja 1532
Religia dominująca	katolicyzm
Terytoria zależne	Volterra

Republika Florencka (wł. Repubblica di Firenze, Repubblica fiorentina) – historyczne państwo istniejące w latach 1115–1532. Położone było w Północnych Włoszech i obejmowało swoim obszarem przeważającą część Toskanii. Największym miastem i stolicą kraju była Florencja. Państwo ukształtowało swoją formę rządów jako osobliwy typ plutokratycznej republiki miejskiej o silnych wpływach oligarchii patrycjatu kupieckiego, zw. signoria. Republiką rządziła rada miejska stolicy, która mianowała na dwuletnią kadencję sędziego (wł. Gonfaloniere), wybieranego przez starszych cechów i gildii kupieckich. 1 maja 1532 papież Klemens VII w miejsce republiki ustanowił księstwo, instalując na jego władcę Aleksandra Medyceusza.

W XII i XIII w. potęga gospodarcza i polityczna miasta stale rosła, w tym czasie kupieckie rody republiki zdołały również uzyskać papieskie monopole bankowe i stały się poborcami podatkowymi dla papiestwa w całej Europie. Na krótko przed połową XIV w. Florencja stała się jednym z największych miast kontynentu.

Historia

Florencja została założona w 59 p.n.e. przez Juliusza Cezara. Od 846 miasto należało do Marchii Toskanii. Wraz z bezpotomną śmiercią Matyldy wygasła dynastia z Canossy (1115). O schedę po zmarłej upomnieli: Gwidon Gaudi (zm. 1124), powołujący się na dokument z 1099, oraz wikariusz Rzeszy, Rabod (zm. 1119), który w 1116 ogłosił się markizem w ramach przysługujących mu praw zarządu ziemiami cesarstwa. W wyniku opróżnienia władztwa faktyczny zarząd w Toskanii przejęły poszczególne rady miejskie. Nie jest znana dokładna data ustanowienia republiki miejskiej Florencji, jednak zbrojna walka pomiędzy pretendentami spowodowała, że tymczasowy magistrat poszerzał swoje kompetencje. Z czasem uniezależnił się od dominujących w regionie rad miejskich dawnych stolic: Lukki i Mantui. Proces ten zakończył się najpóźniej wraz ze śmiercią Raboda i wycofania się cesarza Henryka IV ze spraw włoskich (ok. 1120–1125).