Rigosole
Rigosole, gleby regulówkowe – gleby przekształcone przy głębszej uprawie mechanicznej bądź wprowadzaniu kompostu i zmianie profilu glebowego. Nazwa gleby pochodzi z holenderskiego[1].
Właściwości chemiczne[edytuj | edytuj kod]
Na skutek nawożenia właściwości chemiczne rigosoli są dostosowywane do upraw. Z tego względu nie ma znaczenia skład chemiczny gleby przed zabiegami rolniczymi[1]. W przypadku rędzin procesy rolnicze polegają nie na nawiezieniu dobrej gleby lub nawozu, a na zwiększeniu warstwy luźnej, którą można zaorać bez narażenia się na uszkodzenie pługa[2].
Morfologia i właściwości fizyczne[edytuj | edytuj kod]
Ze względu na głęboką orkę (nawet do 1,8 m głębokości[3]) oraz nawożenie gleby regulówkowe nie mają stałego profilu. Dodatkowo wykonuje się w zależności od właściwości gleby pierwotnej piaskowanie lub glinowanie[3]. Gleby te charakteryzują się dużą ilością próchnicy, jednakże poziom ten związany jest z zabiegami rolniczymi, stąd znaczna część materii organicznej jest antropogeniczna. Uprawa tej ziemi powoduje z czasem wykształcenie próchnicy naturalnej[1].
Rigosole różnią się od gleb ogrodowych (hortisoli) sposobem powstawania oraz większą głębokością zmian[4].
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Rigosole występują głównie w Holandii i północnych Niemczech na areałach o słabej klasie bonitacyjnej, lecz o względnie dobrych warunkach klimatycznych. W Polsce próby stosowania orki głębokiej były podejmowane na glebach piaskowych[1], przy zagospodarowywaniu torfowisk wysokich, gleb bardzo ciężkich i silnie zsychających się. Areał tych gleb jest bardzo mały[3].
Roślinność naturalna i przydatność rolnicza[edytuj | edytuj kod]
Rigosole są bardzo intensywnie wykorzystywane rolniczo ze względu na to, iż są glebami kulturowymi. Oprócz typowych pól uprawnych na rigosolach zakładane są winnice[5].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Stanisław Uziak, Zbigniew Klimowicz: Elementy geografii gleb i gleboznawstwa. s. 171.
- ↑ Bohdan Dobrzański: Zarys geografii gleb. Warszawa: PWN, 1966, s. 46.
- ↑ a b c Chodań J., Grzesiuk W., Mirowski Z.: Zarys gleboznawstwa i chemii rolnej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1984, s. 161. ISBN 83-01-01358-3.
- ↑ VII. Gleby antropogeniczne. biol.uni.wroc.pl. [dostęp 2014-05-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2001-03-12)].
- ↑ rigo. www.bodenexponate.de. [dostęp 2010-12-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-10-07)]. (niem.).