Robert Rient
.jpg) R. Rient (2013) | |
| Data i miejsce urodzenia |
1980 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
dziennikarz |
| Narodowość |
polska |
| Strona internetowa | |
Robert Rient, właśc. Łukasz Zamilski[1] (ur. w 1980 w Szklarskiej Porębie[2]) – polski dziennikarz, współczesny szaman, aktywista, reportażysta i pisarz.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Dorastał w Szklarskiej Porębie Średniej, w której pracował później jako dziennikarz w „Tygodniku Szklarskoporębskim”. Liceum Ekonomiczne ukończył w Jeleniej Górze, następnie studiował resocjalizację i pedagogikę zdrowia na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu[3], gdzie uzyskał tytuł magistra. W Poznaniu pracował jako prezenter radiowy w Radiu Afera[4] i jako redaktor naczelny portalu informacyjnego Pion.pl[5]. Studiował psychoedukację w Instytucie Treningu i Edukacji Psychologicznej w Krakowie i proces grupowy w Szkole Treningu Grupowego, po czym uzyskał rekomendacje Polskiego Towarzystwa Psychologicznego: I stopień (trener warsztatu umiejętności społecznych) i II stopień (trener treningu interpersonalnego)[6]. Po przeprowadzeniu się do Warszawy Rient rozpoczął pracę jako wykładowca w Warszawskiej Szkole Filmowej[7] i dziennikarz niezależny.
O swoim odejściu od religii i Świadków Jehowy napisał w reportażu Żadnej krwi[8] i autoreportażu Świadek[9][10], któremu przyznano Trójkowy znak jakości[11]. Powodem apostazji była utrata wiary[12]. Pisarz został nominowany do nagrody dziennikarskiej MediaTory 2015 „za przełamanie tabu i opisanie bezwzględnych zasad rządzących hermetycznym środowiskiem zboru, przez co skazał się na ostracyzm z ich strony. Za poruszający opis drogi od zniewolenia do wolności”[13]. Kilka miesięcy później w reportażu „Czaiłem się między ścianą a sufitem” opisał on problem pedofilii w organizacji Świadków Jehowy[14].
W 2013 został stypendystą „Programu Wyszehradzkich Rezydencji Literackich” (w ramach „Międzynarodowego Funduszu Wyszehradzkiego”)[15], a w 2016 został laureatem stypendium literackiego Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego[16]. W 2018 nominowany do Nagrody Literackiej „Nike” za powieść Duchy Jeremiego[17].
W 2022 w reakcji na katastrofę ekologiczną na Odrze założył „Plemię Odry”[18] i zainicjował działania na rzecz prawnego uznania osobowości rzeki [19][20]. Jego apel do rządu w tej sprawie do czerwca 2023 poparło ponad 13 000 osób[21].
W książce Świadek ujawnił się jako gej[22][23].
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
Jest współautorem raportu „Męskość i kobiecość w lekturach szkolnych. Analiza treści lektur w szkole podstawowej i gimnazjum z perspektywy równości płci”[24].
- Wizje roślin, czyli pięćdziesiąt roślin leczniczych i jeden grzyb, wyd. Świat Książki, Warszawa 2023, ISBN 9788381399937
- Przebłysk. Dookoła świata, dookoła siebie, wyd. Wielka Litera sp. z o.o., Warszawa 2018, ISBN 978-83-8032-248-6
- Out LGBTQ Poland, wyd. The New Press, New York 2018, ISBN 978-1-62097-369-1
- Duchy Jeremiego, wyd. Wielka Litera, Warszawa 2017, ISBN 978-83-8032-192-2
- Witness: Inside Jehovah's Witnesses Inside Catholic Poland Inside A Gay Life, wyd. Outpost19, San Francisco 2016, ISBN 978-1-944853-05-1
- Świadek, wyd. Dowody na Istnienie, Fundacja Instytutu Reportażu, Warszawa 2015, ISBN 978-83-938112-9-8
- Chodziło o miłość, wyd. Sonia Draga, Katowice 2013, ISBN 978-83-7508-675-1
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Bartosz Czartoryski, Piotr Kofta, Malwina Wapińska: „Przebaczenie” Osborne’a i „Świadek” Rienta. Literackie nowości – Kultura – serwis kulturalny – sztuka, seriale, film, tv, recenzje filmowe, aktorzy – GazetaPrawna.pl. kultura.gazetaprawna.pl, 6 lipca 2015. [dostęp 2016-06-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (10 czerwca 2016)].
- ↑ Robert Rient. instytutr.pl. [dostęp 2016-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-15)].
- ↑ „Świadek”, Robert Rient, 2015, „Wydawnictwo Dowody na Istnienie”, www.instytutr.pl [dostęp 2016-06-02] [zarchiwizowane z adresu 2016-08-14].
- ↑ Patrycja Pustkowiak, Robert Rient, Instytut Książki, "Świadek", reportaż [online], 2015.
- ↑ Robert Rient, Erient.info - oficjalna strona Roberta Rienta [online], 1 stycznia 2016.
- ↑ TEDx Talks, Jak religia i psychologia zabija miłość.
- ↑ Warszawska Szkoła Filmowe, Podyplomowe Scenopisarstwo [online], 1 września 2014.
- ↑ Robert Rient: Żadnej krwi. wyborcza.pl, 11 września 2014. [dostęp 2016-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (3 października 2014)].
- ↑ Agnieszka Kalagua: Recenzja książki „Świadek” Roberta Rienta. 15 lipca 2015. [dostęp 2016-06-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (20 sierpnia 2016)].
- ↑ Kultowe Rozmowy – TVP.
- ↑ Michał Nogaś: Polskie Radio Trójka, Człowiek który opuścił Jehowę. 12 maja 2015. [zarchiwizowane z tego adresu (2 czerwca 2016)].
- ↑ Były świadek Jehowy o swoich przejściach.
- ↑ Mediatory. 2015.
- ↑ Robert Rient: Dlaczego świadkowie Jehowy nie ujawniają pedofilów. 27 sierpnia 2015. [zarchiwizowane z tego adresu (27 sierpnia 2015)].
- ↑ The International Visegrad Fund, Villa Decjusza. 1 września 2013. [zarchiwizowane z tego adresu (2 czerwca 2016)].
- ↑ Stypendia Ministra Kultury i Dziedzictwa Naro dowego przyznane na 2016 rok. mkidn.gov.pl. s. 8. [dostęp 2016-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (8 czerwca 2016)].
- ↑ 20 książek nominowanych do Nagrody Nike 2018. [dostęp 2018-05-22]. (pol.).
- ↑ Wyborcza.pl [online], wroclaw.wyborcza.pl [dostęp 2023-04-11].
- ↑ Robert Rient: Działamy na zlecenie od rzeki, która chce być ochroniona [online], ngo.pl [dostęp 2023-04-11] (pol.).
- ↑ Katarzyna Kaczorowska, Odra nadal dzieli. PiS chce ją użeglowić, Niemcy mówią „stop” [online], Polityka, 7 listopada 2022 [dostęp 2023-04-11] (pol.).
- ↑ Odra jako osoba prawna [online], Nasza Demokracja [dostęp 2023-04-11] (pol.).
- ↑ Natalia De Barbaro, Robert Rient: Nie wierzę w cudze sny. Tygodnik Powszechny, 27 czerwca 2015. [dostęp 2016-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (7 czerwca 2016)].
- ↑ Małgorzata Borowska: Przywilejem kobiet we wspólnocie Świadków Jehowy jest sprzątanie Sali Królestwa. 11 lipca 2015. [zarchiwizowane z tego adresu (2 czerwca 2016)].
- ↑ Zespół projektu Równia Literacka: „Męskość i kobiecość w lekturach szkolnych. Analiza treści lektur w szkole podstawowej i gimnazjum z perspektywy równości płci” | Sektor3. 2014. [zarchiwizowane z tego adresu (8 czerwca 2016)].