Roberto Malone

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Roberto Malone
ilustracja
Prawdziwe imię i nazwisko

Roberto Pipino[1]

Data i miejsce urodzenia

31 października 1956[2]
Turyn[1]

Używane pseudonimy

Roberto Malonne, R. Malone, Robert Malonene, Bob Malone, Roberto Moreno, Robert Mawio, Roberto Mallone, Roberto Melone, Peppino, Robert Mauro, Robert Malone, Pepino, Frank Mallone, Bob Holmes, Roberto Mei[3]

Lata aktywności

1986–2018[3]

Narodowość

włoska[4]

Liczba filmów

612 jako aktor (za IAFD)[3], 2 jako reżyser (za IAFD)[3]

Wzrost

170 cm[3]

Penis

18 cm

Kolor włosów

ciemny brąz[4]

Kolor oczu

piwny[4]

Roberto Malone (ur. 31 października 1956 w Turynie) – włoski aktor i reżyser filmów pornograficznych, nazywany „europejskim Ronem Jeremym”[5].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Urodził się i dorastał z bratem[6] w Turynie[7]. Był organizatorem wydarzeń kulturalnych i kierownikiem tras koncertowych w Turynie dla artystów takich jak Alan Sorrenti[8].

Początki kariery[edytuj | edytuj kod]

Kiedy został bez pracy, co przysporzyło mu poważnych kłopotów ekonomicznych, towarzyszył swojemu przyjacielowi, właścicielowi i producentowi kina erotycznego, do Rzymu. W 1984 dla żartu, poprosił o casting i pojawił się na planie pierwszego filmu porno, gdy reżyser i producenci wybrali dla niego pseudonim Bob Malone[9]. W tajemnicy przed swoją ówczesną żoną brał udział w scenach w filmach porno[10]. Jego pierwsze małżeństwo rozpadło się po tym, jak jego żona odkryła, że ​​Roberto Malone rozpoczął już karierę jako aktor porno[11][12]. Kiedy jednak jego żona poznała prawdę, opuściła go[13].

Włoski reżyser i właściciel studia Diva Futura – Riccardo Schicchi zaangażował go do produkcji, gdzie główną postacią była Cicciolina: Cicciolina Number One (1986)[14] w roli barmana i Zmysłowe opowieści (Racconti sensuali, 1987) jako bandyta z pończochą na głowie w scenie gang bangu z zakonnicą w klasztorze. Po udziale w Poker di donne (1987) jako Roby z Karin Schubert[15] i Chiamami (1987) z Moaną Pozzi i Gabrielem Pontello, zagrał postać Mario w filmie Porsche: Dziewczyna... Samochód... Legenda (1987) u boku Porsche Lynn, Johna Leslie i Christopha Clarka.

Rozwój kariery[edytuj | edytuj kod]

Brał udział w realizacjach Vidéo Marc Dorcel: Attention fillettes... (1987), Mężczyzna, który szalał za kobietami (L’homme qui était fou des femmes, 1988), Czarująca panna Todd (Les charmes secrets Miss Todd, 1990) z Tracey Adams, La femme en noir (1990), Ona woli starszych (Elle préfere les vieux, 1990), Goście, goście (Les Visiteuses, 1994), Amnezja – Apetyt na Laurę (La Ruée vers Laure, 1997), First Lady (1997) z Laure Sainclair, Sextet (1997), Délires Obscènes (1998), Fetyszysta (Le Fétichiste, 1999) z Anitą Dark, Betisier du X 1 (1999), Enjeu du desir (1999) z Nikki Anderson, Talizman – Ukryte pożądanie (Le Désir dans la peau, 1999) i Punkt Q (Le Point Q, 2001). Wystąpił także w filmach Mario Salieriego[16], w tym Vietnam Store (1988), Sex Camorra (1988), Roma Connection (1991), Harem (1991), Concept 2 (1991), Viaggio nel Tempo (1991), Sogni d’estate a riccione (1992), Arabika (1992) jako arabski żołnierz, Divina Commedia (1994), Dracula (1994) jako Zoltan, Sequestro di persona 2 (1995), CKP (1996), Voyeur Gallery (1997), Storie di Caserma 2 (1999), Napoli (2000), Vacanze di Capodanno 2000 (2000), Stavros 2 (2000) i All Sex: Intimita proibite di 2 giovani casalinghe (2000).

Można go było zobaczyć także w produkcjach niemieckich, w tym Casting 1 (1992) i Dreams of Anal (1993) z Dolly Buster. W filmie Private Media Group Żigolak 2 (Private Film 28: The Gigolo 2, 1995) w reż. Pierre’a Woodmana pojawił się jako szofer.

Na planie filmu Cyberix (1997)

Luca Damiano[17] i Joe D’Amato[18] zaangażowali go do swoich wysokobudżetowych kostiumowych produkcji; Złodziejaszki (Donne gioielli e culi belli, 1994), ekranizacji powieści Alberto Moravia włoskiej produkcji Mężczyzna, który patrzy (Il marito guardone – Sesso spiato, 1995), Sogni di una Ragazza di Campagna (1995), Baron Leopold von Masoch (Il Barone von Masoch, 1995), Dekameron X (Decameron X, 1995) wg Giovanni Boccaccio, Napoleon (1996) jako Napoleon Bonaparte[19], Toreador (Torero, 1996), Antoniusz i Kleopatra (Antonio e Cleopatra, 1996), Marqués de Sade (1996), Hamlet – erotyczne rozterki (Amleto-Per Amore di Ophelia, 1996), Seks z duchami (Fantasmi al Castello, 1996), Kochankowie (Viaggi di Nozze, 1996) jako kierowca busa, pastiszu tragedii Oscara Wilde’a Salome - Salomé (1997) jako aktor Max, który gra na scenie Heroda, Zamek Lukrecji (Lucretia una stirpe maledetta, 1997) z Sarah Louise Young, Anastazja - AnaXtasia - La principessa stuprata (1998) w roli hrabiego Adamowa, dwuczęściowym pornowesternie Bandyci (Rocco e i magnifici 7, 1998; Rocco e i mercenari, 1999) z Rocco Siffredim, Lulu (1999) i Lola e il Professore (2001).

Według Marco Giustiego, krytyka filmowego, eseisty i włoskiego filmowca, najlepszą rolą Malone’a był gangster Al Capone w filmie Butterfly Motion Pictures Al Capone (1995)[20], którego reżyserem był Antonio D’Agostino. Był tytułowym porucznikiem Kojakiem w parodii Kojak – Koyack (1999). Z kolei Max Cortés zaangażował go do Serial Fucker 5 (2003) z Monicą Sweetheart, w produkcji Harry’ego S. Morgana Nadmiar wina, kobiet i śpiewu (Maximum Perversum 54: Exzesse mit Wein, Weib und Gesang, 1997) wystąpił jako kapelan Sonderauer.

W filmie Hotdorix (1999) z Karen Lancaume i Silvią Saint został obsadzony w roli Zinedixa. W Sycylijczyku (La siciliana, 1999) wystąpił w roli ojca Marii. W dramacie historycznym Rzym (2008) zagrał Pompeo Magnusa. Christoph Clark powierzył mu główną rolę Dominique’a Strauss-Kahna w dramacie DXK (DXK, David Sex King, 2011), zainspirowanym oskarżeniem o napastowanie seksualne[21].

Obecność w kulturze masowej[edytuj | edytuj kod]

W erotycznym komediodramacie fantasy Francisa Leroia Emmanuelle 7: Wirtualna rzeczywistość (Emmanuelle au 7ème ciel, 1993) z Sylvią Kristel i Kristą Allen został obsadzony w roli kochanka Sophie – Carlosa w scenie gwałtu w chłodni. W artystycznym melodramacie Catherine Breillat Romans X (Romance X, 1999), nominowanym do Nagrody Niezależnego Kina Brytyjskiego, wystąpił u boku Emmy Colberti, Rocco Siffrediego i Sagamore’a Stévenina w scenie marzeń sennych brzemiennej Marie podczas badań pochwy w szpitalu. W melodramacie erotycznym Tinta Brassa Czarny anioł (Senso ’45, 2002)[22] na podstawie powieści Camilla Boita z Gabrielem Garko był jednym z bywalców imprezy w burdelu.

W 2013 w Cannes otworzył sklep z e-papierosami i restaurację 'Malone Caffè'[23][24].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

W 1992 poślubił o 12 lat młodszą holenderską aktorkę porno Zarę Whites, z którą wystąpił we francuskim miniserialu M6 na podstawie powieści Joy w miłości[25]: Joy w Afryce (Joy en Afrique, 1992), Joy w San Francisco (Joy à San Francisco, 1992) i Joy i Joan wśród faraonów (Joy et Joan chez les pharaons, 1993) grając postać Marca, wiernego kochanka Joy. W 1985 ożenił się z węgierską aktorką porno Evą Falk[26]. Ma syna Andreę. Na początku 2018 zawarł związek małżeński z francuską aktorkę Axelle–Rose Leclercq (ur. 10 stycznia 1980)[27].

Nagrody i nominacje[edytuj | edytuj kod]

Rok Nagroda Kategoria Film Inni wykonawcy Rezultat
1992 Hot d’or Najlepszy aktor zagraniczny Orgies romaines (Viaggio nel Tempo, 1991)[28] – Nominacja
1993 Hot d’or Najlepszy aktor europejski Perversions Italiennes (Inside Gabriela Dari, 1992)[29] – Nominacja
1994 Hot d’or Najlepszy aktor europejski Rêves de cuir 2 (1993)[30] – Nominacja
1997 Hot d’or Najlepszy aktor[31] Salome (1997) – Wygrana
1998 AVN Award Najlepsza scena seksu grupowego – wideo Rock ’n’ Roll Rocco 2: Backstage Pass (1997)[32] Clarissa Bruni, Elizabeth King, Eva, Heidy Cassini, Illana Moore, Jeanette La Douce, Francesco Malcom, Lenka Veborova, Olga Lovi, Dina Pearl, Regina Sipos, Stephanie Silver, Samantha del Rio, Katarina Martinez, Sophie Call, Cassandra, Vivienne Clash, Andrea Nobili, Andrea Spider, Christoph Clark, Jean-Yves Le Castel, Pavel Sahaj, Richard Langin, Robert Rosenberg, Rocco Siffredi i Silvio Evangelista Nominacja
1999 Hot d’or Najlepszy aktor europejski – – Nominacja
2000 Hot d’or Najlepszy aktor europejski[33] – – Nominacja
2002 Ninfa Całokształt twórczości[34] – – Wygrana
2003 Najlepszy aktor drugoplanowy[35] Jet Sex à Saint Tropez (2003) – Nominacja
Najlepszy aktor publiczności[36] DownWard – Wygrana
2004 Najlepszy aktor drugoplanowy[37] I racconti erotici della cripta di zio Tibia (2003) – Wygrana
European X Award (Bruksela) Najlepszy aktor włoski[38] – – Wygrana
Najlepszy aktor włoski drugoplanowy[38] – – Nominacja
2005 Ninfa Najlepszy aktor[39] Sex mistere (2005) – Wygrana
2006 Najlepszy aktor[40] DownWard (2006) – Nominacja
2007 Najlepszy aktor drugoplanowy[41] Mi Padre (2007) – Wygrana
2008 Nagroda specjalna Jury[42][43] – – Wygrana
2015 Italian Porn Awards Męska legenda porno[44] – – Wygrana

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Roberto Malone w bazie IMDb (ang.)
  2. ↑ Roberto Malone w bazie Filmweb
  3. ↑ a b c d e Roberto Malone w serwisie IAFD
  4. ↑ a b c Roberto Malone w serwisie Adult Film Database
  5. ↑ Porn Star Roberto Malone. Branden’sFavoriteThings. [dostęp 2022-08-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-04)]. (ang.).
  6. ↑ A Cannes, l’ex star du porno se lance dans la cigarette électronique. Nice–Matin, 2013-01-03. [dostęp 2022-08-04]. (fr.).
  7. ↑ Roberto Malone Pictures. FanPix.Net. [dostęp 2017-04-17]. (ang.).
  8. ↑ Porno - Una Storia Italiana. „la Repubblica”. [dostęp 2022-08-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-04)]. (wł.).
  9. ↑ Roberto Malone. Pulcinella, 2021-10-10. [dostęp 2022-08-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-04)]. (wł.).
  10. ↑ Maurizio Porro: Il porno all’italiana: l’industria «vietata». Corriere.it, 2006-05-08. [dostęp 2022-08-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-04)]. (wł.).
  11. ↑ Mamma Dalla69: Roberto Malone, ovvero storia di un porcospino italiano, di illustri madrigali e di copriletti infuocati. Creampie Me Press, 2022. ISBN 978-88-946892-2-8.
  12. ↑ Malone: „Oggi il porno dopato”. Tgcom. [dostęp 2017-04-17]. (wł.).
  13. ↑ Bob Malone, è torinese il famoso attore a luci rosse. Un anno in Piemonte, 2013-12-10. [dostęp 2022-08-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-04)]. (wł.).
  14. ↑ Cicciolina: a Nº1 (1986). Filmow. [dostęp 2022-07-07]. (port.).
  15. ↑ Roberto Malone. MYmovies.it. [dostęp 2022-04-17]. (wł.).
  16. ↑ Giulia Crescenzi: La porno Ciociara è in lavorazione: «La scena dello stupro ci sarà». AlessioPorcu.it, 2017-03-14. [dostęp 2024-03-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-04)]. (wł.).
  17. ↑ Luca Damiano. MYmovies. [dostęp 2016-08-17]. (wł.).
  18. ↑ Joe D’Amato. MYmovies. [dostęp 2016-08-17]. (wł.).
  19. ↑ Roberto Malone. ČSFD.cz. [dostęp 2017-04-17]. (cz.).
  20. ↑ Marco Giusti: Stracult. Dizionario dei film italiani. Sterling & Kupfer, 1999, s. 11. ISBN 88-200-2919-7.
  21. ↑ Roberto Malone. AlloCiné. [dostęp 2017-04-17]. (fr.).
  22. ↑ Roberto Malone. Listal. [dostęp 2022-08-05]. (ang.).
  23. ↑ Antibes: l’ex-star du porno ouvre son magasin de cigarette électronique. Nice-Matin, 2013-07-07. [dostęp 2024-03-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-03-24)]. (fr.).
  24. ↑ Malone Cafe. tripadvisor.it. [dostęp 2022-08-04]. (wł.).
  25. ↑ Joy Laurey: Joy in Love. Joy Laurey Paperback, 1986. ISBN 0-352-31836-8.
  26. ↑ Roberto Malone Dating. FamousFix.com. [dostęp 2022-04-17]. (ang.).
  27. ↑ Axelle-Rose Pipino & Roberto Pipino. Madame est servie. [dostęp 2021-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-04-18)]. (ang.).
  28. ↑ Viaggio nel tempo (1991) w bazie IMDb (ang.)
  29. ↑ Inside Gabriella Dari (1992). European Girls Adult Film Database. [dostęp 2017-07-09]. (ang.).
  30. ↑ Rêves de cuir 2 (1993). AlloCiné. [dostęp 2017-07-09]. (fr.).
  31. ↑ Salome (1997). TodoColeccion. [dostęp 2021-07-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-30)]. (hiszp.).
  32. ↑ History: The 1998 AVN Awards Show. Official Program. Van Nuys, California: AVN Publications, Inc., 9 stycznia 1998
  33. ↑ 2000 Hot d’or Nominations Are In. avn.com. [dostęp 2017-04-17]. (ang.).
  34. ↑ FICEB 2002 Awards. ficeb.com. [dostęp 2017-04-17]. (ang.).
  35. ↑ 2003 FICEB Award winners & nominees. ficeb.com. [dostęp 2017-04-17]. (ang.).
  36. ↑ Festival Internacional de Cine Erótico de Barcelona. ficeb.com. [dostęp 2017-04-17]. (ang.).
  37. ↑ 2004 Award winners & nominees. ficeb.com. [dostęp 2016-11-27]. (ang.).
  38. ↑ a b Festival De L'Erotisme und European-X-Awards 2004. German-Adult-News.com. [dostęp 2017-04-17]. (niem.).
  39. ↑ Roberto Malone Awards. IMDb. [dostęp 2017-04-17]. (ang.).
  40. ↑ FICEB Award 2006. ficeb.com. [dostęp 2022-03-27]. (hiszp.).
  41. ↑ X Stars à la Remise des Prix du Ficeb par Cheribibi. xstarsnews.com. [dostęp 2017-04-17]. (hiszp.).
  42. ↑ Winners of the FICEB Ninfa awards 2008. thepornnews.com. [dostęp 2017-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-08-05)]. (ang.).
  43. ↑ Nelson X: 16th Annual NINFA Awards Names Winners. AVN, 2008-06-26. [dostęp 2017-04-17]. (ang.).
  44. ↑ Italian Porn Awards 2015. Italian Adult Entertainment, 25 kwietnia 2016. [dostęp 2021-05-29]. (wł.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Roberto_Malone&oldid=73244223”