Rosso di montalcino

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Winnice szczepu brunello w Montalcino
Rosso di montalcino

Rosso di montalcinoczerwone wino klasy Denominazione di Origine Controllata (DOC), wytwarzane w Toskanii, w obrębie gminy (wł. comune) Montalcino w prowincji Siena[1][2]. Jest prostszą wersją brunello di montalcino, produkowanego na tym samym obszarze[2][3][4].

Historia[edytuj | edytuj kod]

W połowie XIX wieku Clemente Santi zauważył, że część winorośli w winnicach obsadzonych szczepem sangiovese ma grubszą skórkę i bardziej skoncentrowany aromat i rozpoczął próbę wyselekcjonowania tego podgatunku[2]. Starania rodziny zakończyły się powodzeniem i w 1888 roku powstało pierwsze wino wyłącznie z tych winogron pod nazwą brunello, przypuszczalnie nadaną od wyjątkowo ciemnego zabarwienia owoców[2]. Z czasem okazało się, że wymagania jakościowe postawione przed brunello di montalcino są barierą dla niektórych producentów, a cena zbyt wysoka[2]. Utworzono więc osobną apelację DOC Rosso di Montalcino o obniżonych wymaganiach[2][4].

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Wino rosso di montalcino może być wytwarzane wyłącznie z winogron szczepu sangiovese rosnących na obszarze gminy Montalcino i tam też butelkowane[1]. Mimo niewielkiego obszaru apelacji warunki uprawy (terroir) są zróżnicowane, co przekłada się także na charakter win[2]. Z reguły do produkcji rosso di montalcino wykorzystuje się winogrona z winnic młodszych lub położonych w chłodniejszych miejscach – w stosunku do tych dających surowiec na brunello di montalcino – albo też w gorszych rocznikach[2][4]. Średnio połowa winogron brunello jest butelkowana jako Rosso di Montalcino DOC[2].

Zgodnie z przepisami wino rosso di montalcino musi być starzone przynajmniej przez rok[1]. Dojrzałość osiąga w ciągu 1–3 lat, a więc jest przeznaczone do picia wcześniej niż brunello di montalcino[1][4]. Cechuje się intensywnym rubinowym kolorem, wyraźnym zapachem i pełnym smakiem, z wyczuwalnymi garbnikami[1]. Rosso di montalcino musi osiągnąć poziom przynajmniej 12,0% alkoholu[1]. Potencjał leżakowania wynosi od 5 do 15 lat[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f Tutto vino. Guida complete ai vini d'Italia. Florencja: Giunti Editori, 2008, s. 583. ISBN 978-88-440-3610-2. (wł.).
  2. a b c d e f g h i Eckhard Supp, Steffen Maus: Włochy. W: André Dominé: Wino. Wyd. 2. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2009, s. 416–417. ISBN 978-83-7626-712-8. (pol.).
  3. Tutto vino. Guida complete ai vini d'Italia. Florencja: Giunti Editori, 2008, s. 530. ISBN 978-88-440-3610-2. (wł.).
  4. a b c d e Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005, s. 288. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.).