Roztoka (województwo podkarpackie)
49°36′08″N 22°27′44″E/49,602222 22,462222| wieś | |
.jpg) Cerkiew Opieki Najświętszej Maryi Panny | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2011) | |
| Strefa numeracyjna |
16 |
| Kod pocztowy |
37-744[4] |
| Tablice rejestracyjne |
RPR |
| SIMC |
0599570[5] |
Położenie na mapie gminy Bircza  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  | |
Położenie na mapie powiatu przemyskiego  | |
| 49°36′08″N 22°27′44″E/49,602222 22,462222[1]
| |
Roztoka – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie przemyskim, w gminie Bircza[5][6]. Leży na terenie Pogórza Przemyskiego.
W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie przemyskim.
Wieś zamieszkuje 51 osób.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1538 r. Wieś była wtedy własnością Wzdowskich herbu Szreniawa, prawdopodobnie odłamu rodu Kmitów. Na przełomie XVIII i XIX wieku wsie Roztoka, Trzcianiec i Krzywe były własnością Adama Lewickiego. Od tego ostatniego zakupił je w 1804 r. Sebastian Ostaszewski herbu Ostoja. Po Sebastianie Ostaszewskim dobra te odziedziczyła jego córka Karolina Ostaszewska (1809-1861, córka Sebastiana Ostaszewskiego), zamężna z Aleksandrem Izydorem Gniewoszem, a po nich ich syn Stanisław Gniewosz[7][8][9].
W II Rzeczypospolitej wieś położona w powiecie dobromilskim województwa lwowskiego. W 1945 nacjonaliści ukraińscy z OUN-UPA zamordowali tu 4 Polaków[10].
Po 1945 ludność Roztoki została wysiedlona, a do opuszczonych domów wprowadzili się mieszkańcy sąsiedniej Kuźminy.
Cerkiew[edytuj | edytuj kod]
We wsi znajduje się drewniana cerkiew greckokatolicka, zbudowana w 1936, na miejscu starszej drewnianej cerkwi z 1822 Cerkiew należy do grupy zabytków, licznie reprezentowanych na obszarze południowo-wschodniej Polski, których forma ukształtowała się w wyniku poszukiwań stylistycznych, mających doprowadzić do wypracowania form tzw. uniwersalnego "stylu narodowego".
Cerkiew jest obecnie wykorzystywana jako rzymskokatolicki kościół filialny Świętych Apostołów Piotra i Pawła należący do parafii Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Kuźminie[11], w dekanacie Bircza.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 9 stycznia 2024, identyfikator PRNG: 117100
- ↑ Wieś Roztoka w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2018-04-07] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.. [dostęp 2018-04-07].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1086 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Rocznik szlachty (I) 1881 ↓, s. 466.
- ↑ Herbarz polski (6) 1903 ↓, s. 141.
- ↑ Historia Trzciańca ↓.
- ↑ Szczepan Siekierka, Henryk Komański, Krzysztof Bulzacki, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w województwie lwowskim 1939–1947, Wrocław: Stowarzyszenie Upamiętnienia Ofiar Zbrodni Ukraińskich Nacjonalistów, 2006, s. 140, ISBN 83-85865-17-9, OCLC 77512897.
- ↑ Strona archidiecezji. [dostęp 2017-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-25)].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Rocznik szlachty polskiej. T. 1. Lwów: Księgarnia K. Łukaszewicza, 1881, s. 1-621.
- Adam Boniecki: Herbarz polski. T. 6: Gąsiorowscy – Grabowniccy. Warszawa: Gebethner i Wolff, 1903, s. 1-396.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Rostoka (7), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IX: Pożajście – Ruksze, Warszawa 1888, s. 803.
- Siedziba gminy: Bircza
| Miasto | |
|---|---|
| Wsie | |
| Osada | |
| Osada leśna | |
| Części wsi |
|
| Przysiółki wsi |
|
| Nieistniejąca wieś |
