Rychowo
53°56′37″N 15°50′27″E/53,943611 15,840833| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
48 m n.p.m. |
| Liczba ludności (2007) |
195 |
| Strefa numeracyjna |
94 |
| Kod pocztowy |
78-217[2] |
| Tablice rejestracyjne |
ZBI |
| SIMC |
0303054 |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Białogard  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu białogardzkiego  | |
| 53°56′37″N 15°50′27″E/53,943611 15,840833[1]
| |
Rychowo (do 1945 r. niem. Groß Reichow) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie białogardzkim, w gminie Białogard. W latach 1975–1998 wieś należała do województwa koszalińskiego. W roku 2007 wieś liczyła 195 mieszkańców.
Geografia[edytuj | edytuj kod]
Wieś leży ok. 13 km na południowy zachód od Białogardu, między Sławoborzem a miejscowością Stanomino, przy trasie byłej linii wąskotorowej Białogard – Lepino.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Rychowo to stare lenno rodziny von Podewils, do której należało do poł. XIX wieku z krótką przerwą w XVIII wieku, kiedy znalazła się w posiadaniu rodziny von Manteuffel, później rodziny Wendland. W 1884 r. majątek był własnością Marii von Holtzendorf. Do niej należał również w tym czasie inny majątek rodziny von Podewils – Podwilcze. Rychowo pozostało w rękach Holtzendorfów do końca II wojny światowej.
Zabytki i ciekawe miejsca[edytuj | edytuj kod]
Pałac z końca XIX wieku, w stylu eklektycznym, z elementami neorenesansowymi. Założony na planie prostokąta, z ryzalitem od frontu i dwoma pięciobocznymi wieżyczkami przy tylnej ścianie. Do szczytu budynku od strony południowo-zachodniej przylega murowana weranda, poprzedzona schodami. Pałac jest zwrócony fasadą na północny zachód. Jest to budynek dwukondygnacyjny z częściowo mieszkalnym poddaszem. Przykryty dwuspadowym dachem. Elewacja frontowa 11-osiowa. Otwory prostokątne zamknięte łukiem pełnym, pow. użytkowa 800 m². Cokół budynku oddzielony profilowanym gzymsem. Elewacja z wyjątkiem ryzalitu boniowana, rozczłonkowana poziomo profilowanymi gzymsami parapetowymi. W ryzalicie frontowym otwory przyziemia i piętra ujęte w potrójne arkady o gładkich pilastrach. Ściany poniżej okna i wnęk przyziemia w ryzalicie rozczłonkowano kwadratowymi płycinami. Wieżyczki elewacji ogrodowej bogato zdobione.Część pomieszczeń we wschodniej części traktu frontowego zdobiona stiukowymi rozetami. Na południowy zachód od pałacu rozciąga się park.
Park o pow. 8,32 ha, założony w drugiej połowie XIX wieku, z ciekawym drzewostanem: platan klonolistny o obw. 368 cm, dwie jodły kaukaskie, jodła pospolita, daglezja zielona, sosna wejmutka oraz dąb szypułkowy o obw. 300 cm.
Nieczynny ewangelicki cmentarz o pow. 0,08 ha łączący się w całość z parkiem, Na cmentarzu rośnie dąb o obw. 300 cm, w runie natomiast bluszcz i konwalia majowa.
Gospodarka[edytuj | edytuj kod]
We wsi funkcjonują wodociąg grupowy zaopatrujący wieś wraz z Podwilczem, zbiorczy system odprowadzania ścieków oraz kotłownia węglowa.
Transport[edytuj | edytuj kod]
W miejscowości znajduje się przystanek komunikacji autobusowej.
Turystyka[edytuj | edytuj kod]
Przez miejscowość prowadzą dwa lokalne szlaki turystyczne:
- Szlak torami byłej kolejki wąskotorowej – rowerowo – pieszy, nieoznakowany
- Szlak krajobrazy i parki Gminy Białogard – rowerowy.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 119082
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1128 [zarchiwizowane 2022-10-26].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Plan Rozwoju Lokalnego Gminy Białogard na lata 2005-2013, Białogard, UG, 2005
- Andrzej Świrko, Pałace, dwory i zamki w dorzeczu Parsęty, POT, 2005, ISBN 83-7263-900-0.
- Siedziba gminy: Białogard
