Ryszard Jaworowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ryszard Jaworowski
podpułkownik saperów podpułkownik saperów
Data i miejsce urodzenia

3 kwietnia 1896
Sierdobsk

Data śmierci

1968

Przebieg służby
Lata służby

1915–1939

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

7 Pułk Saperów Wielkopolskich
8 Batalion Saperów (II RP)
3 Brygada Saperów
Szefostwo Saperów
5 Pułk Saperów
20 Dywizja Piechoty
Armia „Kraków”

Stanowiska

II oficer sztabu brygady
dowódca batalionu
szef saperów dywizji
dowódca saperów armii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Ryszard Jaworowski (ur. 22 marca?/3 kwietnia 1896 w Sierdobsku, zm. 1968[1]) – podpułkownik saperów Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Michała. W młodości ukończył realna szkołę budowlaną. Od 1 maja 1915 służył w armii rosyjskiej[1]. Ukończył kurs dowódczy w Oficerskiej Szkole Piechoty w Kazaniu, po którym został mianowany chorążym. Jako młodszy oficer został przydzielony do 14 pułku piechoty, z którym poszedł na front. W 1916 awansował na podporucznika i został wyznaczony na dowódcę kompanii w 398 pułku piechoty. Za swoje zasługi w 1917 otrzymał awans do stopnia porucznika i stanowisko dowódcy batalionu. Od września 1917 przez rok przebywał w szpitalach wojskowych po ciężkiej kontuzji.

W 1918 powrócił do kraju i zamieszkał w Lidzie na Wileńszczyźnie[1]. W listopadzie 1918 wstąpił do Wojska Polskiego i został skierowany na kurs oficerski w Dęblinie.

W lipcu 1920 został przeniesiony do XVII batalionu saperów. W jego szeregach wziął udział w walkach przeciwko bolszewikom. 26 lipca 1920 pod Dzierniakowem został po raz drugi ranny[2]. Po przebytym leczeniu wrócił do służby w XVII baonie saperów na stanowisko dowódcy kompanii saperów.

W latach 1921–1922 był słuchaczem kursu doskonalącego dla oficerów sztabowych saperów, po jego ukończeniu został awansowany do stopnia kapitana. W 1922 został przeniesiony z 7 pułku saperów do 8 pułku saperów na pełniącego obowiązki dowódcy IV batalionu saperów[3]. Pełnił również funkcję komendanta pułkowej szkoły podoficerskiej[4]. 31 października 1927 roku został przesunięty ze stanowiska dowódcy IV batalionu saperów na stanowisko kwatermistrza 8 pułku saperów[5]. W grudniu 1929 został przeniesiony z 3 Brygady Saperów do dowództwa 20 Dywizji Piechoty w Baranowiczach na stanowisko szefa saperów[6]. W styczniu 1931 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko szefa saperów[7]. W 1934 został przeniesiony do 5 batalionu saperów w Krakowie na stanowisko dowódcy batalionu[8]. W 1938 został przeniesiony do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych i przydzielony do składu osobowego generała do prac przy GISZ, gen. bryg. Antoniego Szyllinga.

W marcu 1939 został dowódcą saperów Armii „Kraków” i na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej[1]. Po zakończeniu walk został internowany w Rumunii. W latach 1941–1945 przebywał w niewoli niemieckiej w Oflagu VI B Dössel[9]. Po wojnie powrócił do kraju.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Zdzisław Barszczewski: Sylwetki saperów. s. 78.
  2. ↑ Mańkowski 1934 ↓, s. 29–30.
  3. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 26 sierpnia 1922 r., nr 29.
  4. ↑ Jednodniówka 8 Pułku Saperów z 17 sierpnia 1926 r., Nr 2 s. 47.
  5. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 327.
  6. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 23 grudnia 1929 r., Nr 20, s. 389.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 28 stycznia 1931 r., Nr 1, s. 30.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 22 grudnia 1934 r., Nr 14, s. 266.
  9. ↑ „Łambinowicki Rocznik Muzealny” z 2009, s. 17.
  10. ↑ Rocznik oficerski 1923, s. 908, 152.
  11. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 21 lutego 1928 r., nr 5, s. 48.
  12. ↑ Rocznik oficerski 1939, s. 5, 243.
  13. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 27 października 1922 r. nr 41.
  14. ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 84).
  15. ↑ M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Zdzisław Barszczewski, Władysław Jasieński: Sylwetki saperów. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2001. ISBN 83-11-09287-7.
  • Zdzisław Józef Cutter: Saperzy II Rzeczypospolitej. Warszawa [etc.]: Pat, 2005. ISBN 83-921881-3-6.
  • Witold Mańkowski: Zarys historii wojennej 7-go Pułku Saperów Wielkopolskich. Warszawa: Główna Drukarnia Wojskowa, 1934, seria: Zarys historii wojennej formacji polskich 1918–1920.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939; stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Księgarnia Akademicka Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
  • Jednodniówka 8 Pułku Saperów z 17 sierpnia 1926 r., Nr 2.
  • Roczniki oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ryszard_Jaworowski&oldid=68906320”