Ryszard Linscheid

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ryszard Linscheid
Ilustracja
podporucznik rezerwy kawalerii podporucznik rezerwy kawalerii
Data i miejsce urodzenia

8 kwietnia 1909
Kuńkowce

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1929–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

10 Pułk Strzelców Konnych
20 Pułk Ułanów im. Króla Jana III Sobieskiego
6 Pułk Strzelców Konnych

Stanowiska

dowódca plutonu

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
(kampania wrześniowa: obrona Lwowa 1939)

Późniejsza praca

przedsiębiorca

Ryszard Zygmunt Linscheid (ur. 8 kwietnia 1909 w Kuńkowcach, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – prawnik, przedsiębiorca, podporucznik rezerwy kawalerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Upamiętnienie na Mauzoleum w Sanoku

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 8 kwietnia 1909 w Kuńkowcach jako syn Piotra (1880-1951[1]) i Olgi z domu Kintzi (1888-1946[2])[3][4]. Miał brata Ferdynanda i dwie siostry: Walerię (1911-1989, żona Bogusława Panka[3][5]) i Helenę (1915–2006, po mężu Schmidt[6]). Po jego urodzeniu rodzina przeprowadziła się do wsi Dąbrówka Polska pod Sanokiem, gdzie ojciec był dzierżawcą majątku należącego do Strzelbickich[7][8][9]. Linscheidowie byli wyznania mennonickiego[10].

Od 1919 Ryszard Linscheid kształcił się w VIII Państwowym Gimnazjum Realnym we Lwowie, w X Państwowym Gimnazjum we Lwowie, w VIII Państwowym Gimnazjum we Lwowie. Później uczył się w Państwowym Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku, gdzie w roku szkolnym 1926/1927 ukończył VII klasę[11], w roku szkolnym 1927/1928 ukończył VIII klasę[12], a na wiosnę 1929 zdał egzamin dojrzałości (w jego klasie byli m.in. Adam Bieniasz, Stanisław Gerstmann, Norbert Ramer, Lidia Sembratowicz, Eugeniusz Duda, Mieczysław Wiśniowski – dwaj ostatni to także ofiary zbrodni katyńskiej)[13]. Następnie przeprowadził się do Lwowa, gdzie ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza.

W 1930 ukończył kształcenie w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Został mianowany na stopień podporucznika kawalerii ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 i lokatą 128. Służył w 10 Pułku Strzelców Konnych w Łańcucie. W 1934 był podporucznikiem rezerwy kawalerii i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Sanok[14]. 6 listopada 1935 poślubił w Sanoku pochodzącą z Nowosielec Marię Szawłowską (ur. 7 lipca 1908 w Potoku Złotym)[4], z którą miał córkę Annę. Wraz z rodziną zamieszkiwał we Lwowie przy ulicy Obertyńskiej 39 nieopodal Parku Stryjskiego. Prowadził prywatne przedsiębiorstwo transportowo-spedycyjne. W 1937 odbywał ćwiczenia wojskowe dla rezerwy w 20 pułku ułanów w Łańcucie na stanowisku dowódcy plutonu.

Wobec zagrożenia konfliktem zbrojnym, w 1939 został zmobilizowany i przydzielony do 6 Pułku Strzelców Konnych z Żółkwi, a po wybuchu II wojny światowej walczył w kampanii wrześniowej, uczestniczył w obronie Lwowa. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 i wkroczeniu do Lwowa, został aresztowany przez Sowietów. Był przetrzymywany w obozie w Starobielsku. W 1940 wraz z innymi osadzonymi tam jeńcami został przewieziony do Charkowa i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Charkowie oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 (część zbrodni katyńskiej). Zamordowani jeńcy są pochowani na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie w Piatichatkach.

W czasie wojny jego żona i córka zostały zesłane przez sowietów na obszar ziemi kazachskiej ZSRR, skąd powróciły do Polski w 1946. Jego córka, Anna Linscheid, została doktorem fizyki, pracownikiem naukowym Katedry Chemii i Fizyki na Wydziale Rolniczo-Ekonomicznym Akademii Rolniczej w Krakowie[15].

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Podczas „Jubileuszowego Zjazdu Koleżeńskiego b. Wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej Matury” 21 czerwca 1958 jego nazwisko zostało wymienione w apelu poległych w obronie Ojczyzny w latach 1939–1945[16] oraz na ustanowionej w budynku gimnazjum tablicy pamiątkowej poświęconej poległym i pomordowanym absolwentom gimnazjum[17].

W 1962 Ryszard Linscheid został upamiętniony wśród innych osób wymienionych na jednej z tablic Mauzoleum Ofiar II Wojny Światowej na obecnym Cmentarzu Centralnym w Sanoku.

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia porucznika[18]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[19].

Ryszard Linscheid został upamiętniony na zbiorowych inskrypcjach tablic pamiątkowych umieszczonych w Kaplicy Katyńskiej Katedry polowej Wojska Polskiego w Warszawie, w Łańcucie oraz w I Liceum Ogólnokształcącym im. Komisji Edukacji Narodowej w Sanoku.

18 września 2013, w ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, Ryszard Linscheid został uhonorowany poprzez zasadzenie Dębu Pamięci w przy Zespole Szkół Ogólnokształcących Integracyjnych nr 3 w Krakowie[20][21][22][23].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Piotr Linscheid. polskie-cmentarze.com. [dostęp 2019-05-13].
  2. Olga Linscheid. polskie-cmentarze.com. [dostęp 2019-05-13].
  3. a b Księga małżeństw (1924–1936). Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. s. 698.
  4. a b Księga małżeństw (1924–1936). Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. s. 737.
  5. Waleria Panek. polskie-cmentarze.com. [dostęp 2019-05-13].
  6. Helena Schmidt. polskie-cmentarze.com. [dostęp 2019-05-13].
  7. Spis Abonentów sieci telefonicznych Państwowych i Koncesjonowanych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy) na 1938 r.. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo „Polska Poczta, Telegraf i Telefon”, 1938, s. 622.
  8. Książka telefoniczna. 1939. s. 706. [dostęp 2015-05-26].
  9. 106. Komunikat. „Lwowski Dziennik Wojewódzki”. Nr 14, s. 170, 15 lipca 1939. 
  10. Informacje w dokumentach szkolnych i na świadectwach egzaminu dojrzałości Ryszarda, Walerii i Heleny Linscheidów w szkołach w Sanoku.
  11. XXXX. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku za rok szkolny 1926/1927. Sanok: 1927, s. 21.
  12. XLI. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofji w Sanoku za rok szkolny 1927/1928. Sanok: 1928, s. 35.
  13. Absolwenci. 1losanok.pl. [dostęp 2014-03-09].
  14. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 129, 612.
  15. Katedra Chemii i Fizyki. wre.ur.krakow.pl. [dostęp 2017-02-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-02-19)].
  16. Józef Stachowicz: Diariusz zjazdu. W: Dwa dni w mieście naszej młodości. Sprawozdanie ze zjazdu koleżeńskiego wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej matury w roku 1958. Warszawa: 1960, s. 67.
  17. Zjazd w fotografii. W: Dwa dni w mieście naszej młodości. Sprawozdanie ze zjazdu koleżeńskiego wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej matury w roku 1958. Warszawa: 1960, s. 231.
  18. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  19. Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 2014-08-05].
  20. Patriotycznie przy Strąkowej. krakow.gosc.pl, 27 września 2013. [dostęp 2014-03-09].
  21. Uroczystość posadzenia dębów katyńskich. muzeum-ak.pl, 18 września 2013. [dostęp 2014-03-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (27 maja 2016)].
  22. Uroczystość sadzenia Dędów Pamięci w Zespole Szkół integracyjnych nr 3 w Krakowie – 18 września 2013. /sybiracy.krakow.pl, 18 września 2013. [dostęp 2014-03-09].
  23. Ryszard Linscheid. katyn-pamietam.pl. [dostęp 2018-12-10].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]