Sędzimir (herb szlachecki)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Sędzimir (Ostoja odmienna II) – polski herb szlachecki, udostojnienie herbu Ostoja.

Opis herbu[edytuj | edytuj kod]

Na tarczy dzielonej w krzyż, w polach I i IV, czerwonych dwa księżyce, barkami ku sobie w pas, złote, między którymi miecz o takiejż rękojeści i głowni srebrnej;

W polach II i III, złotych, pół smoka czarnego, ziejącego ogniem czerwonym, trzymającego w łapach miecz.

Wedle opisu Józefa Szymańskiego, smok jest srebrny i cały. Z kolei na rysunku tego autora, smok jest czarny[1]. Gajl, za Ostrowskim, daje połowę smoka czarnego, ale popełnia inny błąd - u niego smok w polu III zwrócony jest w lewo, czego nie ma u Ostrowskiego. Podajemy tu rysunek w stylizacji Gajla ze skorygowanym kierunkiem godła z pola III.

Herb posiada dwa klejnoty - w prawym godło z pól II i III w lewo;

W lewym dwa topory srebrne – prawy w skos, lewy w skos lewy, między nimi dwa księżyce barkami do siebie w pas, złote.

Labry na obu hełmach czerwone, podbite złotym.

Najwcześniejsze wzmianki[edytuj | edytuj kod]

Ubogacenie herbu Ostoja Michała Sędzimira, ze zmianą nazwiska na Sendivogius, 8 marca 1600. Dokument dotyczył formalnie dokonania odmiany herbu Ostoja, ale jego formuła jest właściwa dla nobilitacji[1].

Herbowni[edytuj | edytuj kod]

Sędzimir.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Józef Szymański: Herbarz rycerstwa polskiego z XVI wieku. Warszawa: DiG, 2001, s. 206. ISBN 83-7181-217-5.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007. ISBN 978-83-60597-10-1.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]