Sławomir Dygnatowski
 Gen. broni pil. Sławomir Dygnatowski (VII 2012) | |
 generał broni pilot
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Formacja | |
| Jednostki |
1 Pułk Lotnictwa Myśliwskiego |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Odznaczenia | |
       
| |
Sławomir Jan Dygnatowski (ur. 5 czerwca 1956 w Warszawie) – generał broni pilot Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W latach 1973-1977 był podchorążym Wyższej Oficerskiej Szkoły Lotniczej im. Janka Krasickiego w Dęblinie. W latach 1985–1988 był słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego. W 2001 roku ukończył studia podyplomowe w zakresie dyplomacji w Collegium Civitas Instytut Dyplomacji. W roku 2006 kurs oficerów flagowych NATO w Akademii Obrony NATO w Rzymie. Służbę wojskową rozpoczął w 1981 roku w 1 pułku lotnictwa myśliwskiego „Warszawa”, w którym przeszedł kolejne stanowiska, od starszego pilota klucza lotniczego do stanowiska dowódcy pułku (w latach 1994–1998). 1998 roku do 2004 służył w Dowództwie Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej. Styczeń 2004 – wrzesień 2004 roku szef szkolenia 2 Korpusu Obrony Powietrznej w Bydgoszczy. Od 9 września 2004 do 7 listopada 2006 roku dowódca 1 Brygady Lotnictwa Taktycznego w Świdwinie. Od 15 sierpnia 2007 do lutego 2008 dowódca Centrum Operacji Powietrznych. W okresie od 11 lutego 2008 roku do września 2010 roku zastępca Dowódcy Operacyjnego Sił Zbrojnych. Od września 2010 do lipca 2012 roku pełnił obowiązki zastępcy szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego[1]. 9 sierpnia 2011 roku Prezydent RP, Bronisław Komorowski mianował go generałem broni.
26 lipca 2012 odbyło się uroczyste pożegnanie gen. Dygnatowskiego, odchodzącego do rezerwy[2][3]. 31 lipca w siedzibie MON nastąpiło formalne zdanie urzędu[4].
Lustracja[edytuj | edytuj kod]
W listopadzie 2012 r. warszawski sąd wszczął proces gen. broni Sławomira Dygnatowskiego, którego pion lustracyjny IPN podejrzewa o zatajenie współpracy z Wojskową Służbą Wewnętrzną w latach 1979–1983[5].
29 marca 2018 roku Sąd Okręgowy Warszawa–Praga orzekł, sygn. akt V K 209/12, że Sławomir Dygnatowski złożył niezgodne z prawdą oświadczenie lustracyjne o treści, iż nie współpracował z organami bezpieczeństwa państwa podczas gdy materiał dowodowy zebrany w sprawie wykazał, iż wymieniony w okresie od września 1979 roku do sierpnia 1983 roku współpracował z funkcjonariuszami Wojskowej Służby Wewnętrznej w charakterze tajnego współpracownika o pseudonimie „Orion”. Sąd Apelacyjny w Warszawie orzeczeniem z dnia 8 listopada 2018 r. sygn. akt II AKa 218/18/L, po rozpoznaniu apelacji wniesionej przez obrońcę lustrowanego, utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie[6].
Awanse[edytuj | edytuj kod]
- generał brygady – 15 sierpnia 2005[7]
- generał dywizji – 11 listopada 2006[8]
- generał broni – 9 sierpnia 2011[9]
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 2001[10]
- Złoty Krzyż Zasługi – 1997[11]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 1993[12]
- Lotniczy Krzyż Zasługi
- Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
- Odznaka Pilota
- Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Pilot Wojskowy”
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Uroczysta zbiórka w Dowództwie Operacyjnym. do.wp.mil.pl, 24 września 2010. [dostęp 2010-10-07].
- ↑ Pożegnanie generała Dygnatowskiego. sgwp.wp.mil.pl, 26 lipca 2012. [dostęp 2012-07-27].
- ↑ Pożegnanie gen. Dygnatowskiego. polska-zbrojna.pl, 26 lipca 2012. [dostęp 2012-07-27].
- ↑ Pożegnanie ze służbą generała Dygnatowskiego. wp.mil.pl, 31 lipca 2012. [dostęp 2012-07-31].
- ↑ Maciej Marosz: Generał do lustracji. Reprezentował Polskę przy NATO. niezalezna.pl, 13.02.2013.
- ↑ Prawomocne orzeczenie stwierdzające niezgodność z prawdą oświadczenia lustracyjnego złożonego przez generała broni Sławomira Dygnatowskiego. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2018-11-10].
- ↑ M.P. z 2005 r. nr 51, poz. 697.
- ↑ M.P. z 2006 r. nr 87, poz. 895.
- ↑ M.P. z 2011 r. nr 84, poz. 862.
- ↑ M.P. z 2002 r. nr 1, poz. 21.
- ↑ M.P. z 1997 r. nr 69, poz. 678 – pkt 11.
- ↑ M.P. z 1993 r. nr 26, poz. 269 – pkt 40.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Krzysztof Komorowski (red.): Kronika Wojska Polskiego 2007. Warszawa: Fundacja Polonia Militaris, 2008, s. 160. ISSN 1734-2317.
- Absolwenci Akademii Sztabu Generalnego
- Absolwenci Wyższej Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie
- Generałowie broni Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Lotniczym Krzyżem Zasługi
- Odznaczeni Złotym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Odznaczeni Srebrnym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Odznaczeni Brązowym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Odznaczeni Złotym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”
- Oficerowie ludowego Wojska Polskiego
- Oficerowie lotnictwa Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
- Polscy piloci myśliwscy
- Tajni współpracownicy organów bezpieczeństwa Polski Ludowej
- Urodzeni w 1956