Służba wojskowa osób LGBT

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

     Wszystkie osoby LGBT mogą pełnić służbę wojskową

     Mężczyźni homoseksualni, biseksualni i transpłciowi (GBT) mogą służyć w wojsku

     Osoby homoseksualne i biseksualne (LGB) mogą służyć

     Mężczyźni homoseksualni i biseksualni (GB) mogą służyć

     Przepisy nie są jednoznaczne lub są warunkowe w kwestii służby wojskowej osób LGBT

     Osoby LGBT nie mogą służyć w wojsku

     Brak danych dotyczących służby wojskowej przez osoby LGBT

     Kraj nie ma wojska

Orientacja seksualna a służba wojskowa – armie poszczególnych państw stosowały i stosują różną politykę w stosunku do żołnierzy i rekrutów o homoseksualnej i biseksualnej orientacji psychoseksualnej, a także do osób transpłciowych. W niektórych krajach geje lub lesbijki, którzy nie ukrywają swojej orientacji seksualnej, mogą odbywać służbę wojskową; inne państwa nie dają im takiej możliwości. Wiele państw nie reguluje wyraźnie tej kwestii w swoim prawie wojskowym.

Stan prawny[edytuj | edytuj kod]

LGBT[edytuj | edytuj kod]

Wszystkie osoby LGBT mogą służyć w następujących państwach (w nawiasach podano rok wprowadzenia tej możliwości, jeśli jest znany):

GBT[edytuj | edytuj kod]

Państwa, w których geje, osoby biseksualne lub transpłciowe mogą służyć w wojsku:

LGB[edytuj | edytuj kod]

Państwa, w których lesbijki, geje i biseksualiści mogą służyć w wojsku:

GB[edytuj | edytuj kod]

Państwa, w których mężczyźni homo- i biseksualni mogą służyć w wojsku:

Brak możliwości służby[edytuj | edytuj kod]

Państwa, w których osoby LGBT nie mogą odbywać służby wojskowej to:

Kraje bez armii[edytuj | edytuj kod]

Służba wojskowa nie jest możliwa dla nikogo z powodu braku armii w następujących krajach i terytoriach:

LGBT Military Index[edytuj | edytuj kod]

Gen. Tammy Smith (po prawej) z żoną Tracey Hepner.

LGBT Military Index jest wskaźnikiem sytuacji osób LGBT w służbie wojskowej, autorstwa think tanku „The Hague Centre for Strategic Studies”, inaczej HCSS[1]. Indeks skupia się na pięciu aspektach:

  • integracja (ang. inclusion)
  • pobór (ang. admission)
  • wyrozumiałość/tolerancja (ang. tolerance)
  • wykluczenie (ang. exclusion)
  • prześladowanie/szykanowanie (ang. persecution)

Kraje o najwyższym wskaźniku (rok 2014) to[2]:

Kraje o najniższym wskaźniku (na rok 2014) to[2]:

„Don’t ask, don’t tell”[edytuj | edytuj kod]

 Główny artykuł: Don’t ask, don’t tell.
Kapitan Timothy G. Szymanski i Master Chief Marynarki USA Britt K. Slabinski prowadzą szkolenie na temat odwołania Don’t ask, don’t tell.

W Stanach Zjednoczonych służba wojskowa osób LGBT w latach 1993–2011 była teoretycznie możliwa, jednak w tamtym czasie istniało prawo „Don’t ask don’t tell” (ang. „Nie pytaj, nie mów”, DADT). Polegało ono na tym, iż kandydaci do służby wojskowej mieli zachować swoją orientację w tajemnicy, a dowódcom wojskowym zakazano pytania się o seksualność żołnierzy. Szacuje się, że wskutek egzekwowania prawa, pracę straciło około 17 tysięcy osób[3]. Kalifornijski sąd federalny orzekł w październiku 2010 roku, że prawo jest niezgodne z konstytucją USA; 15 grudnia Izba Reprezentantów przyjęła ustawę znoszącą DADT. Weszła ona w życie w roku 2011.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ lgbtmilitaryindex.com [online], lgbtmilitaryindex.com [dostęp 2017-11-27] [zarchiwizowane z adresu 2014-11-25].
  2. ↑ a b LGBT Military Index – Monitor [online], projects.hcss.nl [dostęp 2017-11-27] [zarchiwizowane z adresu 2019-07-15] (ang.).
  3. ↑ Obama Signs Away ‘Don’t Ask, Don’t Tell’ – NYTimes.com [online], www.nytimes.com [dostęp 2017-11-27].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Służba_wojskowa_osób_LGBT&oldid=73065361”