Sagownica sagowa

Sagownica sagowa
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	liliopodobne (≡ jednoliścienne)
Rząd	arekowce
Rodzina	arekowate
Rodzaj	sagownica
Gatunek	sagownica sagowa
	Nazwa systematyczna
	Metroxylon sagu Rottb.; Nye Saml. Danske Vid. Selsk. Skr. 2:527. 1783
Synonimy
	Metroxylon rumphii (Willd.) Mart.; Sagus inermis Roxb.; Sagus spinosus Roxb.;
	Metroxylon rumphii (Willd.) Mart.; Sagus inermis Roxb.; Sagus spinosus Roxb.;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Multimedia w Wikimedia Commons

Sagownica sagowa^[6]^[7], sagownica zwyczajna^[8] (Metroxylon sagu Rottb.), nazywana także palmą sagową – gatunek rośliny z rodziny arekowatych. Pochodzi z Moluków i Nowej Gwinei^[8], uprawiana głównie w Azji Południowo-Wschodniej. Roślina ważna gospodarczo, w niektórych krajach pozyskiwane z niej sago stanowi podstawowy produkt żywnościowy.

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Pokrój: Kłodzina osiąga wysokość do 20 m w uprawie do 10 m. U młodych roślin pokryta cierniami.
Liście: Skupione na szczycie kłodziny, pierzaste, o długości do 7 m. Ogonki liściowe pokryte cierniami, tworzącymi ciemne rzędy.
Kwiaty: Rozdzielnopłciowe, zebrane w bardzo duży kwiatostan, wyrastający ponad pióropusz liści. Kwiaty długości do 1 cm. Roślina kwitnie raz, po 10-15 latach życia, po dojrzeniu owoców kłodzina obumiera.
Owoc: Okrągławe, długości do 8 cm, pokryte żółtawymi łuseczkami. Wewnątrz jedno okrągłe, twarde nasiono.

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

Z rdzenia pozyskiwana jest skrobia (sago). Pień ścina się, rozdrabnia, i wypłukuje skrobię wodą. Roślina przeżywa dzięki podziemnym odrostom. Z jednej rośliny otrzymuje się od 200 do 400 kg rdzenia, z czego około 40% stanowi sago^[9].
Liście wykorzystuje się jako stosunkowo trwałe (do 7 lat) pokrycie dachów^[8].
Odpady powstające przy produkcji sago zużytkowuje się jako pasza dla zwierząt i drobiu.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-02-15] (ang.).
↑ Taxonomy – GRIN-Global Web v 1.9.9.2 [online], npgsweb.ars-grin.gov [dostęp 2017-11-26] .
↑ Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2011-01-17].
↑ Metroxylon sagu, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ Jolanta i Karol Węglarscy: Użyteczne rośliny tropików. Poznań: Bogucki Wydawnictwo Naukowe, 2008, s. 214-219. ISBN 978-83-61320-17-3.
↑ Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: PWRiL, 1989. ISBN 83-09-00256-4.
↑ ^a ^b ^c Jens Rohwer: Atlas roślin tropikalnych. Warszawa: Horyzont, 2002, s. 40. ISBN 83-7311-378-9.
↑ Jarmila Mladá, František Procházka: Atlas cizokrajných rostlin, str. 272

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: PWRiL, 1989. ISBN 83-09-00256-4.
Jens Rohwer: Atlas roślin tropikalnych. Warszawa: Horyzont, 2002. ISBN 83-7311-378-9.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Film: tradycyjny sposób produkcji sago (ang.)

[ruggiero-1] Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).

[apweb-2] Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-02-15] (ang.).

[3] Taxonomy – GRIN-Global Web v 1.9.9.2 [online], npgsweb.ars-grin.gov [dostęp 2017-11-26] .

[grin-4] Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2011-01-17].

[iucn-5] Metroxylon sagu, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[weglarscy-6] Jolanta i Karol Węglarscy: Użyteczne rośliny tropików. Poznań: Bogucki Wydawnictwo Naukowe, 2008, s. 214-219. ISBN 978-83-61320-17-3.

[podbiel-7] Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: PWRiL, 1989. ISBN 83-09-00256-4.

[rohwer-8] Jens Rohwer: Atlas roślin tropikalnych. Warszawa: Horyzont, 2002, s. 40. ISBN 83-7311-378-9.

[9] Jarmila Mladá, František Procházka: Atlas cizokrajných rostlin, str. 272

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]