Saldo pierwotne

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Saldo pierwotne zwane też saldem wyjściowym albo podstawowym – jest to różnica między dochodami a wydatkami budżetu państwa pomniejszonymi o koszty obsługi długu publicznego. Takie ujęcie salda pozwala na ocenę, jak kształtowałaby się równowaga budżetu państwa, gdyby nie konieczność obsługi długu. Wystąpienie deficytu pierwotnego sygnalizuje przekroczenie granicy bezpieczeństwa w zakresie długu publicznego[1].

Wydaje się, że w literaturze często przecenia się znaczenie deficytu pierwotnego jako sygnału zagrożenia wypłacalności Skarbu Państwa. W praktyce nie obserwuje się, by rynki finansowe reagowały na pojawienie się deficytu pierwotnego w jakiś szczególny sposób[2].

Kwota dodatniego salda pierwotnego pomniejsza deficyt budżetu państwa powstały z tytułu konieczności poniesienia kosztów obsługi długu. Informuje również, że zgromadzone dochody przekraczają sumę wydatków bieżących i majątkowych, a powstała nadwyżka sfinansuje część wydatków przeznaczonych na obsługę długu. Ujemne saldo pierwotne budżetu państwa potwierdza fakt braku równowagi budżetowej, wynikającej z niedoboru środków na pokrycie bieżących wydatków bieżących i majątkowych. Kwota ujemnego saldapierwotnego powiększa już istniejący deficyt budżetu państwa. Występowanie ujemnego salda pierwotnego powoduje przyrost zadłużenia Skarbu Państwa[3].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Wiesława Ziółkowska: Finanse publiczne teoria i zastosowanie. Poznań: Wydawnictwo Wyższej Szkoły Bankowej, 2000, s. 232. ISBN 83-88048-23-6.
  2. Andrzej Wernik: Finanse publiczne. Warszawa: PWE, 2011, s. 81. ISBN 978-83-208-1931-1.
  3. Tomasz Uryszek: Dług Skarbu Państwa jako źródło finansowania deficytu budżetowego. Warszawa: Difin, 2010, s. 54. ISBN 978-83-7641-311-2.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]