Samobójstwo. Studium z socjologii
|
Ten artykuł od 2018-01 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Samobójstwo. Studium z socjologii (Le suicide. Étude de sociologie) – praca Émile’a Durkheima poświęcona samobójstwu, wydana w 1897. Przekład polski Krzysztofa Wakara ukazał się w 2006 roku (ISBN 83-7459-016-5). Książka uważana jest za "jeden z najważniejszych tekstów kanonicznych socjologii"..[1]
Według Durkheima samobójstwo jest faktem społecznym wynikającym ze stanu grupy społecznej, w której jednostka uczestniczy. Podstawowy mechanizm rodzący samobójstwo w jego społecznym wymiarze związany jest z wewnętrzną integracją, spoistością grupy. Wyróżnione zostały cztery typy samobójstw:
- samobójstwo altruistyczne – wynikające z ogromnej więzi ze społeczeństwem (np. piloci kamikaze),
- samobójstwo egoistyczne – będące skutkiem całkowitego rozerwania związków z ludźmi z najbliższego kręgu (głównie z rodziną),
- samobójstwo fatalistyczne – pojawia się, gdy człowiek czuje brak wpływu na życie swoje i otoczenia,
- samobójstwo anomiczne – występujące w sytuacji braku jakichkolwiek regulacji, kiedy zostają zniesione wszelkie ograniczenia (np. podczas zmiany systemu politycznego).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Łukasz M. Dominiak , MIĘDZY NAUKĄ I AUTOBIOGRAFIĄ. SAMOBÓJSTWO ÉMILE’A DURKHEIMA, „Studia Socjologiczne”, 190 (3), 2008, s. 75–104, ISSN 0039-3371 [dostęp 2023-12-11] (pol.).