Sanidyn

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sanidyn
Ilustracja
Sanidyn
Właściwości chemiczne i fizyczne
Skład chemiczny

glinokrzemian potasu (KAlSi3O8)

Twardość w skali Mohsa

6–6,5

Przełam

muszlowy, nierówny

Łupliwość

doskonała

Układ krystalograficzny

jednoskośny

Gęstość minerału

2,55–2,63 g/cm³

Właściwości optyczne
Barwa

bezbarwny, biały rzadziej szary, żółtawy, brązowy

Rysa

biała

Połysk

szklisty

mikroklin, skaleń potasowy

Sanidynminerał z grupy krzemianów, rzadki. Jest to jedna z trzech (oprócz ortoklazu i mikroklinu) odmian polimorficznych skalenia potasowego.

Nazwa minerału pochodzi od gr. sanis = tabliczka, płytka lub deska oraz idos = widzieć, nawiązując do tabliczkowego pokroju minerału.

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Właściwości[edytuj | edytuj kod]

Tworzy zazwyczaj prawidłowo wykształcone, tabliczkowe (niekiedy listewkowe lub krótkosłupowe) kryształy o długości od kilku milimetrów do kilku centymetrów. Często występują zbliźniaczenia. Niekiedy wykazuje efekty optyczne charakterystyczne dla kamieni księżycowych (adularyzacja).

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

Jest minerałem bogatych w potas wylewnych skał magmowych. Tworzy się w wysokich temperaturach. Szczególnie duże okazy są spotykane w tufach wulkanicznych.

Miejsca występowania:

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

Głównie znaczenie naukowe i kolekcjonerskie. Okazy przezroczyste oraz wykazujące cechy kamieni księżycowych są niekiedy wykorzystywane w jubilerstwie (szlif fasetkowy lub szlif kaboszonowy).

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • J. Żaba: Ilustrowany słownik skał i minerałów. Videograf II, 2003.